Δουλειά και Δικαιοσύνη

Με τη δραματική αύξηση της ανεργίας, στην Ελλάδα και γενικά στον ευρωπαϊκό Νότο, η δουλειά αποτελεί τη μεγαλύτερη αγωνία για εκατομμύρια ανθρώπους. Η δουλειά είναι κατ’ αρχήν επιβίωση και αξιοπρέπεια. Είναι επίσης δημιουργικότητα, ανάπτυξη, ανοίγει ορίζοντες, κοινωνικοποιεί. Αποτελεί συνεπώς την αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για μια ομαλή ζωή.

Η Δικαιοσύνη στα χρόνια της κρίσης πληγώθηκε βαριά. Από την άδικη υψηλή φορολογία και από μέτρα αναγκαία μεν αλλά ιδιαίτερα σκληρά

Η κοινωνία σήκωσε βάρη μεγάλα, μερίδα του πληθυσμού φτωχοποιήθηκε και το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας υποχώρησε δραματικά.

Ταυτόχρονα, τα πολιτικά κόμματα υπέστησαν τεράστια φθορά. Αμφισβητήθηκαν, απώλεσαν πλήρως την αξιοπιστία τους, ο λαϊκισμός κυριάρχησε, η κουτοπονηριά πήρε τη θέση των θεμιτών πολιτικών ελιγμών. Πολιτικά πρόσωπα διολίσθησαν σε χυδαιολογίες, επιδόθηκαν με ζήλο σε μια ιδιότυπη τρομοκρατία ακόμα και εκφοβισμό των πολιτών, αδυνατώντας να υποστηρίξουν με άλλο τρόπο τα επώδυνα μέτρα που ήταν υποχρεωμένοι να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν.

Αξιολογήθηκαν όλα αυτά και αποτυπώθηκαν στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση για την Ευρωβουλή. Αποτυπώνονται και στις δημοσκοπήσεις και πιθανότατα θα ενταθούν όσο πλησιάζουμε στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και σε πρόωρες εθνικές εκλογές, εφόσον η Βουλή δεν εκλέξει Πρόεδρο.

Και όσο τα αδιέξοδα αναδεικνύονται, τόσο οι αντιπαραθέσεις οξύνονται και οι συμπεριφορές εκφεύγουν. Έχουμε ξαναζήσει τέτοια φαινόμενα και στο παρελθόν. Με τη διαφορά πως η ελληνική κοινωνία δεν υπήρξε ποτέ τόσο εξαντλημένη, τόσο απογοητευμένη και δεν ένιωσε ποτέ περισσότερο προδομένη από το πολιτικό σύστημα τα τελευταία 40 χρόνια.

Δεν είναι μόνο η ανεργία, είναι και το έλλειμμα δικαιοσύνης. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεν πιστεύουν πως τα κόμματα ενδιαφέρονται στ’ αλήθεια για τα προβλήματα της κοινωνίας. Πιστεύουν πως οι Έλληνες πολιτικοί δεν έχουν ιδέα για τη βάρβαρη καθημερινότητα των ανθρώπων. Είναι απολύτως φυσικό, τα κόμματα της συγκυβέρνησης να συγκεντρώνουν την μήνιν των φορολογουμένων, των ανέργων, των συνταξιούχων. Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε ήδη το τίμημα.

Και η ΔΗΜΑΡ ένα κόμμα που φαίνεται ότι εξάντλησε τις φιλοδοξίες του στο ρόλο του ισορροπιστή, τιμωρήθηκε εκλογικά και δημοσκοπικά.

Και έρχεται η σειρά της Νέας Δημοκρατίας. Είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Νομοτελειακά τέτοιου μεγέθους οικονομική και ανθρωπιστική κρίση δεν μπορεί να αφήσει αλώβητα τα κόμματα εξουσίας. Είναι βέβαιο ότι θα πληρώσουν το τίμημα. Και για τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτής της πενταετίας και των μνημονίων αλλά και για όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος τους.

Όλα δείχνουν ότι η εξουσία θα περιέλθει στον ΣΥΡΙΖΑ. Είτε με μια νίκη αυτοδυναμίας είτε μέσω συμμαχιών και συνεργασιών, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κι ενώ αυτό αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις με το κόμμα του κ. Τσίπρα να κερδίζει στην παράσταση νίκης, παραμένουν πολλοί εκείνοι που φοβούνται την «επαναστατικότητα», την απειρία, την πολυγλωσσία, την απειθαρχία των στελεχών και κυρίως αμφισβητούν την ικανότητα εφαρμογής του προγράμματος, την αποτελεσματικότητά του και τρέμουν στη σκέψη πως μια ζαριά του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τινάξει στον αέρα όλα όσα με τόσο κόπο και τόσες θυσίες έγιναν ως σήμερα.

Οι πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει ήδη στροφή, έχει εγκαταλείψει τον επαναστατικό λόγο, προσαρμόζεται και αντιλαμβάνεται πλήρως το ρόλο των αγορών, καταλαβαίνοντας πως δεν θα του δοθεί περίοδος χάριτος.
Το ζήτημα είναι, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει προοπτική στους απογοητευμένους και εξαντλημένους ανθρώπους; Έχει όραμα για τη χώρα; Έχει πίστη;

Μερικοί εμφανίζονται βέβαιοι πως η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι απλώς μια παρένθεση και πιστεύουν ακράδαντα ότι θα αποτύχει και δεν θα έχει καλύτερη τύχη από την κυβέρνηση του πρώην πρωθυπουργού Γιώργο Παπανδρέου. Και μετά θα συνεχιστεί ο πολιτικός κύκλος με τη γνωστή εναλλαγή των γνωστών μας κομμάτων στην εξουσία και τη συνέχιση του κύκλου και του αδιεξόδου. Τη συνέχιση του φαύλου κύκλου. Πράγμα απίθανο. Τίποτα δεν είναι ίδιο με όσα ξέραμε ως τώρα. Και τίποτα δεν θα είναι ίδιο ούτε από δω και πέρα. Τα λόγια δε πείθουν, τα προγράμματα θα καταρρίπτονται, οι προθέσεις θα αμφισβητούνται.

Οσο αποτυγχάνουν τα γνωστά μας πολιτικά σχήματα, τόσο πλησιάζουμε στην ώρα που ο κύκλος αυτός θα σπάσει γιατί έχει εξαντλήσει όχι μόνο το χρόνο ζωής αλλά και τις παρατάσεις της. Το κόμμα που θα μπορέσει να εμπνεύσει τον κόσμο, θα εγγυηθεί δουλειά και δικαιοσύνη, οι άνθρωποι που θα ασχοληθούν με την πολιτική έχοντας γνώση και εμπειρία από τους χώρους της εργασίας, μόνον εκείνοι μπορούν να έχουν οι ίδιοι πολιτικό μέλλον, να δώσουν στη χώρα προοπτική και να βρουν ανταπόκριση από την κοινωνία. Με δουλειά και δικαιοσύνη.