Άκου Ανθρωπάκο…

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τρομοκρατία. Σαν αυτή που έπληξε για μία ακόμη φορά την «καρδιά της Ευρώπης». Γιατί όταν δεν πλήττει αυτή, δεν είναι τρομοκρατία όπως έχετε καταλάβει. Είναι κάτι άλλο, κάτι που δεν μας αφορά και πολύ, κάτι ξένο και σε ακραίες περιπτώσεις - ναι υπάρχουν και αυτές στον «όμορφο κόσμο, ηθικό αγγελικά πλασμένο» που ζούμε - κάτι που αξίζει σε αυτούς που το παθαίνουν.

Ο τρόμος γέμισε και πάλι τις οθόνες μας και τα πρωτοσέλιδά μας και τα εξώφυλλά μας, για να καταχωνιαστεί όμως μερικές μέρες μετά, και να τον ξεχάσουμε μέχρι να ξαναχτυπήσει. Κάπου κοντά. Κάπου μακριά,

δεν έχει σημασία. Γιατί το βέβαιο είναι ότι θα κτυπήσει ξανά. Γιατί του δίνουμε τροφή. Γιατί δεν τον διαλύουμε στη ρίζα του. Γιατί είμαστε, ως φαίνεται, ως πολιτικές ηγεσίες αλλά και ως κοινωνίες ανίκανοι (ή μήπως απρόθυμοι;) να τον νικήσουμε.

Η Ευρώπη εκ νέου σε κρίση, λοιπόν. Αυτή τη φορά δεν είναι το χρέος και η λιτότητα που ακολούθησε (αλήθεια, αυτή δεν είναι τρομοκρατία; Δεν διαλύει ζωές; Δεν διαλύει κοινωνίες; Δεν διαλύει οικονομίες; Δεν ισοπεδώνει στο διάβα της ανθρώπους;), ούτε οι πρόσφυγες που συρρέουν στα σύνορα της άλλοτε πλούσιας και πολιτισμένης Γηραιάς Ηπείρου. Αυτή τη φορά είναι μία χούφτα τρελών που κάποιοι τους έπεισαν ότι για όλα φταίνε οι άλλοι και εάν αυτοί οι άλλοι εξαφανιστούν, τότε ο παράδεισος επί της γης θα καταφθάσει.

Η Ευρώπη δεν μπορεί ή δεν θέλει να προστατεύσει τον εαυτό της; Έχει καταλάβει ότι οι τρελοί που ζώνονται τα εκρηκτικά και σκοτώνουν αμέριμνους πολίτες που σηκώθηκαν ένα πρωί - όπως κάθε πρωί - να πάνε στην δουλειά τους είναι και δικά της παιδιά; Έχει κατανοήσει άραγε ότι φέρει και αυτή ευθύνη γιατί αυτά τα δικά της παιδιά πήραν έναν εντελώς διαφορετικό, απόλυτα παράλογο δρόμο; Έχει αποφασίσει ότι θα πρέπει να κάνει κάτι για να σταματήσει κι άλλους νέους ανθρώπους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους;

Εάν το έχει καταλάβει μοιάζει να το κρύβει πολύ καλά. Απ' όλους μας. Και κυρίως απόν τον εαυτό της. Μάλλον ευελπιστεί ότι όλα θα λυθούν εάν σφραγίσει τα σύνορά της. Σε όλους. Όχι μόνο τους «κακούς». Τώρα εάν κλείνοντας τα σύνορα, κλείσει και μέσα κάποιες -σαφώς όχι όλες – από τις βασικές αιτίες του κακού, αυτό δεν θα το εξετάσουμε ως φαίνεται. Προτιμάμε να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι απλά κλειδώνοντας την πόρτα του σπιτιού μας, οι κλέφτες δεν θα έρθουν..