Αγαπητέ Κύριε Πιερρακάκη, γιατί;

Ομολογώ ότι τυγχάνω ενθουσιώδης θαυμαστής του κ. Κυριάκου Πιερρακάκη, όπως άλλωστε και πλείστοι άλλοι Έλληνες, αφού ο συγκεκριμένος είναι ένας εκ των δημοφιλεστέρων υπουργών, βάσει σχετικών δημοσκοπήσεων. Κοινοτοπώ λέγοντας ότι επιτελεί ένα πολύ συγκεκριμένο και άμεσο έργο, το οποίον έχει ήδη αποδώσει καρπούς και αναμένεται να αποδώσει πολλούς περισσότερους.

Αλλά δεν είναι μόνο το έργο του κ. Πιερρακάκη. Είναι κυρίως ο τομέας!

Ο υπουργός συγκρούεται μετωπικά με την απύθμενη και ιλαροτραγική

γραφειοκρατία της Δημόσιας Διοίκησης, η οποία διαχρονικά αποτελεί αιτία απόγνωσης αλλά και σάτιρας γενεών Ελλήνων. Το βαθύ Δημόσιο παράγει γραφειοκρατία για να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα της ύπαρξής του, και η γραφειοκρατία επιβάλλει περισσότερο Δημόσιο για να τη διεκπεραιώσει. Ο κλασσικός άλυτος φαύλος κύκλος που διχάζει την κοινωνία σε πολλούς «διοικούμενους» και ολίγους «διοικούντες», δηλ. σε γραφειοκράτες και σε απλό λαό.

Πέραν όμως αυτών ο κ. Πιερρακάκης έχει ομολογουμένως δύο μεγάλα προσόντα.

Πρώτον, κατέχει πλήρως το αντικείμενο και ως εκ τούτου μπορεί να είναι απλός, επικοινωνιακός και πειστικός. Και δεύτερον και κυριότερον, δεν είναι πολιτικός με ό,τι η ιδιότητα του πολιτικού συνεπάγεται.

Διάβασα όμως κάπου πρόσφατα, ότι ο κ. Πιερρακάκης καθώς και ορισμένοι νέοι υπουργοί χωρίς προηγούμενο πολιτικό παρελθόν, διερευνούν σε ποια εκλογική περιφέρεια πρέπει να θέσουν βουλευτική υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές.

Αν κάτι τέτοιο ισχύει, ομολογώ ότι εκπλήσσομαι!

Το μικρόβιο της πολιτικής δάγκωσε τον επιτυχημένο τεχνοκράτη; Και μάλιστα στην πιο παραγωγική ηλικία;

Μα, θα μου πείτε ότι μπορεί να θέλει να προσφέρει στα κοινά ο χριστιανός. Βεβαίως! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πέσει αναγκαστικά στον βούρκο της πολιτικής. Αν τον θέλουμε, μπορεί να συνεχίσει να προσφέρει έργο όπως το κάνει μέχρι σήμερα. Αν δεν τον θέλουμε, ας επιστρέψει στον ιδιωτικό τομέα, όπου φυσικά ανήκει, και όχι στην πολιτική, όπου θα αναγκασθεί να εκφυλισθεί και να μετατραπεί σε έναν ακόμη πολιτικό. Αυτό άλλωστε πιθανόν επιθυμούν και πολλοί πολιτικοί συνάδελφοί του, οι οποίοι θα ήθελαν να τον κοντύνουν στα μέτρα τους, ώστε αυτός να πάψει να έχει το σημερινό συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι τους!

Φαντάζεστε τον απόλυτο τεχνοκράτη να βγαίνει στα τηλεπαράθυρα και να συγκρούεται με τον κάθε κύριο Παύλο Χαϊκάλη ή τον κάθε κύριο Γιώργο Βαρεμένο, προς άγραν ψηφαλακίων;

Όχι. Σαφώς του αξίζει μια καλύτερη μοίρα! Εμείς έχουμε την ανάγκη του. Δεν έχει αυτός τη δική μας. Και αν προκειμένου να συνεχίσει να προσφέρει, πρέπει να υποβληθεί στην ισοπεδωτική βάσανο των εκλογών, ο Καβάφης έχει ήδη απαντήσει:

«Σαν έτοιμος από καιρό σα θαρραλέος

Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων μη γελασθείς μην πεις πως ήταν ένα όνειρο πως απατήθηκεν η ακοή σου

Μάταιες ελπίδες τέτοιες μη καταδεχτείς».

Διατρέχοντας τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, ελάχιστες προσωπικότητες μπορούμε να εντοπίσουμε οι οποίοι χωρίς να είναι πολιτικοί, εκλήθησαν να προσφέρουν και διεκπεραίωσαν σημαντικό ιστορικό έργο. Επιφανέστερος μεταξύ αυτών ο διαπρεπής οικονομολόγος και πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας, ο οποίος όχι μόνον συνετέλεσε στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, αλλά και στην αποκατάστασή της πολιτικής ομαλότητος και την αποφυγή μιάς πολιτικής κρίσεως, με απρόβλεπτες και πιθανόν τραγικές συνέπειες για την χώρα.

Και όταν ολοκλήρωσε το σπουδαίο έργο του, επέστρεψε στα της επιστήμης του. Δεν θα μπορούσε ο Ξενοφών Ζολώτας να συνεχίσει πολιτευόμενος και να ξαναγίνει πρωθυπουργός; Φυσικά. Ακόμη και Πρόεδρος της Δημοκρατίας αν το επέλεγε!

Αλλά σε αυτήν την περίπτωση θα υφίστατο την τεράστια φθορά της μετέπειτα χολερικής πολιτικής πραγματικότητος, με αποτέλεσμα να χάσει την αίγλη του και να μη μνημονεύεται ως σπουδαία ιστορική μορφή μέχρι σήμερα και εις το μέλλον.

Με όλον τον θαυμασμό και τον σεβασμό προς το πρόσωπο του κ. Πιερρακάκη, ας μου επιτραπεί να του προτείνω ένα τέτοιο ίνδαλμα, και όχι το πρότυπο ενός οποιουδήποτε άλλου πολιτικού που όσο σπουδαίος και αν υπήρξε αναποφεύκτως αναγκάσθηκε να εμπλακεί στον δυσώδη βάλτο της πολιτικής και τελικά να καταλήξει αμφιλεγόμενος ως προς το έργο του, όπως ακόμη και ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Υπενθυμίζω επί πλέον ότι οι μεγάλοι αθλητές, οι μεγάλοι καλλιτέχνες και οι μεγάλοι πολιτικοί, καλόν είναι να αποχωρούν στον κολοφώνα της δόξας τους, άλλως εκπίπτουν, φθείρονται και εν τέλει εξευτελίζονται. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα αποτελούσαν ιστορικούς θρύλους σήμερα, αν είχαν αποχωρήσει την κατάλληλη ώρα, στο απόγειο της δόξας τους, και δεν είχαν ευτελισθεί μέχρι την τελευτή του βίου τους, με την Μιμή ο ένας και με τα ναρκωτικά ο άλλος.

Και στο κάτω-κάτω, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να αισθάνεται κανείς παράκλητος και να προσφέρει, παρά να παρακαλάει για ψήφους ώστε να του επιτραπεί να προσφέρει. Στην πρώτη περίπτωση τον αντιμετωπίζουμε με δέος και θαυμασμό, όπως συμβαίνει σήμερα με τον κ. Πιερρακάκη. Στη δεύτερη τον αντιμετωπίζουμε με αυξημένη απαξιωτική και ειρωνική διάθεση, ίσως και με καχυποψία, αφού είναι και αυτός υποχρεωμένος να παρελάσει μαζί με τους πολλούς, από την πασαρέλα της δημοσιότητος, προκειμένου να του χαρίσουμε την πολύτιμη εύνοιά μας.