Αυστηρότητα και αμετροέπεια: τα διαχρονικά συμπτώματα της καταχρηστικής άσκησης εξουσίας

Τεχνάσματα αποτελεσματικά και δοκιμασμένα από τον χρόνο. Οταν ο λαός, το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αναζητεί ενόχους, η εξουσία γίνεται πιο σκληρή, απόλυτη, εφαρμόζει τους νόμους με υπερβολή, τους αλλάζει επί τα χείρω για τον πολίτη. Ολοι είναι ένοχοι εκτός από την ίδια, έστω κι αν αυτή έπαιρνε τις αποφάσεις διαχρονικά και χωρίς έλεγχο. Και για να στρέψει την προσοχή στους μικρούς ενόχους προς κάλυψη και τέρψη των μεγάλων αλλά και του εαυτού της ένας είναι ο τρόπος: κάθε κίνηση του μικρού πολίτη, επιχειρηματία ή ελεύθερου επαγγελματία να αποτελεί και μια παράβαση. Η τόσο συχνή αλλαγή της νομοθεσίας

τα καθιστά όλα παράνομα, ή τουλάχιστον παράτυπα. Εχει να ασχοληθεί ο κρατικός μηχανισμός παριστάνοντας τον σκληρό στα πταίσματα και τον μεγαλόψυχο ή ανίκανο στα κακουργήματα. Το δίδαξε και η Εκκλησία με πείρα αιώνων: με το «ουδείς αναμάρτητος».

Μεσαιωνικές συνήθειες: καθαγιάζοντας τα εγκλήματα των αυτοκρατόρων και ρίχνοντας στην πυρά τους μικρούς παραβάτες της καθημερινότητας. Πώς αλλιώς θα ικανοποιηθεί το φιλοθεάμον; Με ποιον άλλο τρόπο θα αποπροσανατολιστεί και θα ξεχάσει τις ευθύνες και τα λάθη των κυβερνήσεων! Οι σύγχρονοι οπαδοί του μακιαβελισμού από ένστικτο ακολουθούν τις ίδιες μεθόδους με πιο κομψό τρόπο, που επιβάλλεται από τον πολιτισμό. Ευτυχώς για τους αποδιοπομπαίους τράγους! Εκαναν λοιπόν ό,τι συμφέρει την εξουσία και την τάξη τους. Κοινώς, το σινάφι. Ανήγαγαν τη φοροδιαφυγή ως το μέγιστο κακό, που μόνο αυτό φταίει για την οικονομία της χώρας. Μεγάλη η χάρη της και ακόμα μεγαλύτερη η «διόγκωσή» της. Δεν ευθύνονται οι σπατάλες, δεν ευθύνονται οι καταχρήσεις, παρά το γεγονός ότι δημιούργησαν μεγαλύτερα ελλείμματα. Τα μαθηματικά αντιστρέφονται. Ο τρίτος σε μέγεθος αριθμός γίνεται ο μεγαλύτερος. Φταίει μόνο ο επιχειρηματικός κόσμος γιατί πλήρωνε λιγότερα από ό,τι λένε οι διαρκώς μεταβαλλόμενοι νόμοι. Δεν φταίνε οι καταχραστές και οι ασύδοτοι. Αυτοί έχουν μόνο «πολιτικό κόστος».

Ευθύνονται μόνο οι επιχειρήσεις: και το παράδοξο είναι ότι όσο πιο μικρές τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη τους. Πρέπει να διωχθούν. Ετσι, οι σπατάλες και οι καταχρήσεις με τα χρήματα των φορολογούμενων, που είναι ο κύριος υπεύθυνος της καταστροφής, υποβαθμίζονται. Φταίει μόνο η φοροδιαφυγή, που είναι προφανώς ο τρίτος και καταϊδρωμένος φταίχτης. Κατά την άποψη της εξουσίας, το 10 είναι αριθμός μεγαλύτερος από το 90 όταν για το 90% φταίει η ίδια! Τον εαυτό μας θα κατηγορήσουμε τώρα; Ή μήπως τους ομοίους μας; Με τον τρόπο αυτό ο τρίτος κατά σειρά ένοχος θα υποστεί τις κυρώσεις που θα αντιστοιχούσαν στους δύο πρώτους! Ο δυστυχής φοροφυγάς μικροεπαγγελματίας διώκεται και τιμωρείται με ποινές που αντιστοιχούν τόσο στις δικές του παραβάσεις όσο και στα εγκλήματα του κάθε σπάταλου πολιτικού και κάθε καταχραστή του Δημοσίου. Αυτός θα πληρώσει για όλους! Αξιοθρήνητο θύμα της αυστηρότητας και της αμετροέπειας μιας εξουσίας και μιας κοινωνίας που εκδικείται στο πρόσωπό του κάθε έγκλημα του παρελθόντος και του μέλλοντος, είτε το έκανε ο ίδιος είτε όχι!

Αφού είναι ο μόνος ένοχος και πήρε στις πλάτες του όλα τα διαχρονικά εγκλήματα, ο αποδιοπομπαίος παραβάτης των «καθημερινής αλλαγής» φορολογικών νόμων δημιούργησε και αναβάθμιζε μια νεότερου τύπου αξία: κατέστησε το κυνήγι των δημοσίων εσόδων υπέρτατη των πάντων προτεραιότητα. Κυνήγι που καθαγιάζεται ό,τι και να κάνει και καταργεί τα πάντα: ήθη, αργίες, προσωπικά δεδομένα, ελευθερία, ευελιξία, ώρες ανάπαυσης, κράτος δικαίου. Για ευγένεια και τρόπους; Ούτε λόγος! Η θερινή ταλαιπωρία των φορολογουμένων; Είναι καθαγιασμένη, αρκεί τα κρατικά ταμεία να γεμίσουν. Το κυνήγι αυτό έγινε αυταξία, αυτοσκοπός! Διαφημίζεται ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητά του. Σημασία έχει η τιμωρία και η καταστροφή του ενόχου και όχι το τι θα εισπραχθεί. Η προοπτική τού αν η βοήθεια προς την επιχειρηματικότητα είχε καλύτερα αποτελέσματα από την επιθετικότητα εναντίον της αφήνει αδιάφορους τους κυνηγούς. Αυτοί προτιμούν να αναζητούν χρήματα που δεν υπάρχουν παρά να συμβάλλουν στη δημιουργία πλούτου και επιχειρήσεων.

Φτάσαμε στο σημείο στο όνομα της πάταξης της φοροδιαφυγής να γίνονται οι μεγαλύτερες παραβιάσεις κάθε έννοιας δικαίου και προστασίας του πολίτη. Σταδιακά η πάταξη του φοροφυγά μετατράπηκε σε διωγμό του επιχειρηματία και της παραγωγικής μονάδας. Με μίσος αντιμετωπίζεται κάθε ιδιωτική εισπρακτική ανάσα όταν σπάνια συμβαίνει αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Αντίθετα, καμία συμπαράσταση στον επιχειρηματία όταν οι ζημιές και οι υποχρεώσεις τον πνίγουν, τα χρέη αυξάνονται, όταν δεν υπάρχει κύκλος εργασιών.

Ποιος είναι ο σκοπός του «επιχειρείν»; Φαίνεται ότι στις μέρες μας ο βασικός σκοπός ύπαρξης μιας επιχείρησης άλλαξε και μετεξελίχθηκε στο να εισπράττει και να πληρώνει φόρους. Αυτό είναι το καθήκον της που προέχει από την πληρωμή των εργαζομένων, την εξυπηρέτηση των πελατών, την απόδοση κεφαλαίου, την προσωπική εργασία του επιχειρηματία, την εξόφληση άλλων υποχρεώσεων. Πολύ απλά: υποχρέωση όλων να είναι συνεπείς στις πληρωμές τους. Καθήκον και του κρατικού μηχανισμού να τιμωρεί τους παραβάτες. Ας μην επαναλαμβάνουν τόσο πολύ τα αυτονόητα οι επικριτές, ικανοί μόνο για τα εύκολα. Ας αποφεύγονται όμως οι υπερβολές, η επιδειξιμανία και η κατάχρηση εξουσίας που στο όνομα του φόρου υπονομεύουν την ύπαρξη της επιχείρησης.

Blogger Γεώργιος Ιω. Πατσόπουλος