Το παιδί σου βγάζει δόντια; Όλα τα tricks για να πονάει λιγότερο!

Έλεγα ότι άφησα πίσω μου τον εφιάλτη των κολικών και ότι κάποια στιγμή θα σας τα πω ή μάλλον θα σας τα γράψω. Έλα που μας πρόλαβαν τα δόντια… Και ναι είχε αρχίσει το νιαούρισμα από τους 5-6 μήνες και τα σάλια που έτρεχαν χειρότερα από τον σκύλο του Pavlov αλλά τώρα που είναι έτοιμα να ξεπεταχτούν ένα σας λέω: Δαι μο νι σμέ νο. Λες και μπαίνει ένας δαίμονας μέσα της και δεν μπορείς να την κάνεις με τίποτα καλά.

Δεν είναι η γκρίνια, δεν είναι το κλάμα, δεν είναι η αϋπνία κυρίως είναι ότι δεν αναγνωρίζεις το παιδί σου και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Η αγκαλιά λειτουργούσε στους κολικούς εδώ

τινάζεται σαν ελατήριο. Για να μην σας τα πολυλογώ κατέφυγα σε όλα τα tricks που μπόρεσα να ξεσηκώσω και σε ό,τι γνώσεις είχα και σας έχω μαζεμένα τις δικές μου απόπειρες για κάποια ανακούφιση.

Το απόλυτο δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα. Αρχίζω με τα μασητικά. Όλες τα ξέρετε. Διαπίστωσα όμως ότι άλλα προτιμά και άλλα όχι. Δηλαδή τα παραδοσιακά τα ήθελε και τα έβαζε στο στόμα πιο μικρούλα ενώ τώρα επιθυμεί πιο πολύπλοκα.

Το κόλπο που κάνω είναι να τα βάζω στην κατάψυξη. Τα αφήνω λίγο έξω πριν τις τα δώσω και είναι μια χαρά. Στο ψυγείο δε μου δούλεψε ιδιαίτερα γιατί ουσιαστικά δεν διαρκούσε η αίσθηση κρύου που την μουδιάζει και την ανακουφίζει.

Μετά σύμφωνα με την παιδίατρο μου της βάζω δύο αλοιφούλες. Είτε στην πιπίλα, είτε στα μασητικά, είτε της κάνω απ´ ευθείας μασάζ στα ούλα.

Η μια μυρίζει τσιχλόφουσκα και ομολογώ με το που την γλείφει, φτύνει την πιπίλα και η άλλη γλυκάνισο σαν ούζο που εξελίσσεται σε μια ψαρίλα που βρωμοκοπά χα χα χα!

Άλλη προσπάθεια ήταν το μασητικό χεράκι -γαντάκι. Στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία. Σαν γαντάκι δεν το φόρεσε ποτέ και απλά προστέθηκε ένα ακόμα μασητικό

Το άλλο που έκανα στην απόγνωση μου ήταν να φτιάξω παγάκια με χαμομήλι και να τα βάλω σε ένα πετσετάκι ώστε να το πιπιλάει και να ανακουφίζεται. Δεν τρελάθηκε. Έμοιαζε κάπως έτσι.

Δοκίμασα ακόμη με νερό και με χαμομήλι να γεμίσω τα μπιμπερό. Τα αναποδογύρισα στην κατάψυξη ώστε να γεμίσει η θηλή τους. Για να μην παγώσει το χεράκι του όταν το έβγαλα έβαλα γύρω γύρω μια κάλτσα.

Πάλι το άφησα έξω να ζεσταθεί ώστε να λιώσει κάπως και το περιεχόμενο. Αυτό της άρεσε πιο πολύ και κάπως ασχολήθηκε αλλά έχω την εντύπωση ότι παραήταν κρύο και ίσως κάπως ήταν για την κοιλίτσα της οπότε και δεν το ξανάκανα.

Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Είναι η τεράστια πιπίλα που της βάζεις φαγητό για να συνηθίζει το μωρό διάφορες γεύσεις.

Σκέφτηκα ότι θα είναι ιδανικό να βάλω π.χ. κρύα μπανάνα, το αγαπημένο της και να μασουλά μόνη της ασταμάτητα. Αυτό πραγματικά έστω για κάποια ώρα γκρίνιας και υστερίας με έσωσε. Οπότε το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Νομίζω ότι θα επιμείνω στα παραδοσιακά και απλά όπως πάντα θα κάνω υπομονή… αλλιώς πρέπει να το πάρω απόφαση ότι ζω με ένα μικρό τερατίνι!!!

Μια ματιά ακόμα: Όλα περνούν με μια αγκαλιά!