Ο 6χρονος γιος μου χτύπησε κάποιο παιδάκι στο σχολείο. Πώς να το διαχειριστώ;

Απαντά η Σοφία Αντύπα, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Η ενδοσχολική βία είναι και θα είναι, ένα από τα πιο σοβαρά θέματα που απασχολεί τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς. Θα μπορούσαμε να πούμε πως και κάθε σχολείο στην Ελλάδα, την αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο και δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη σχολική δομή ή οδηγίες που ακολουθούν οι εκπαιδευτικοί εντός του ιδρύματος, έτσι συνήθως οι γονείς μπορεί να νιώσουν χαμένοι, αβοήθητοι και θυμωμένοι.

Τι γίνεται λοιπόν αν το 6χρονο παιδί μας στο σχολείο χτυπήσει κάποιο

άλλο παιδί; …Καταρχήν χρειάζεται διερεύνηση ως προς το τι έχει συμβεί, και πολύ βασικό είναι αν το παιδί ένιωσε ότι έπρεπε να αμυνθεί, ή αν μιμείται κάποια συμπεριφορά που έχει επαναλλημένως βιώσει και το ίδιο. Αυτό σημαίνει πως σαν γονείς, χρειάζεται να μιλήσουμε με το παιδί μας, χωρίς φωνές, και να καταλάβουμε τι του συμβαίνει. Ο στόχος μας εδώ είναι το παιδί να μπορεί να μας εμπιστεύεται ώστε να μας εκμυστηρευθεί τις δυσκολίες του, και να μην φοβάται πως αμέσως θα τιμωρηθεί, διότι έτσι μεγαλώνοντας, θα κλειστεί στον εαυτό του και θα είναι σχεδόν αδύνατο να δημιουργηθεί διάλογος μεταξύ μας και να μας εμπιστευθεί. στο μέλλον. Ο στόχος λοιπόν τονίζω και πάλι είναι η μεταξύ μας εμπιστοσύνη, ώστε να αποφύγουμε τις μεγάλες δυσκολίες που φέρνει η εφηβεία.

Η διερεύνηση λοιπόν που χρειάζεται, είναι και από τη μεριά του παιδιού αλλά και από τη μεριά του δασκάλου. Θέλουμε να καταλάβουμε για πιο λόγο το παιδί μας χτύπησε, και αν όντως ήτανε χτύπημα επιθετικό και όχι πάνω στο παιχνίδι, καθώς τα αγόρια πολλές φορές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού (παίζουν πόλεμο, κυνηγητό, μάχη, star wars κτλ..), μπορεί να χτυπήσουν κατά λάθος κάποιον και όχι εσκεμμένα. Άρα πρώτα μαθαίνουμε τι έχει συμβεί και μετά για ποιον λόγο το παιδί μας αντέδρασε έτσι. Στην περίπτωση που έχει γίνει κατά λάθος, τότε μιλάμε στο παιδί μας, του μαθαίνουμε τους τρόπους και τους κανόνες του παιχνιδιού και του μαθαίνουμε πως να ζητάει συγνώμη, έτσι ώστε να συνεχίσει να είναι φίλος και να μην τον αποκλείσουν τα υπόλοιπα παιδιά απ την παρέα. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να αποφύγουμε και την απομόνωση του παιδιού μας.

Τώρα στην περίπτωση που το παιδί μας εσκεμμένα και με επιθετικότητα χτύπησε κάποιο άλλο παιδί στο σχολείο, καλό είναι να αναρωτηθούμε αν η βία είναι κάτι που βιώνει στο σπίτι, ή αν το παιδί μας για κάποιο λόγο νιώθει θυμό απέναντι σε κάποιο άλλο παιδί, ή αν το άλλο παιδί τον πείραζε συστηματικά οπότε και αντέδρασε, ή αν στο παιδί μας δεν έχουν μπει ποτέ τα όρια από εμάς ως προς τους τρόπους κοινωνικής αποδεκτής συμπεριφοράς. Το τελευταίο παράδειγμα, αφορά τους γονείς όπου θεωρούν πως η επιθετικότητα και το ξύλο είναι μέρος της συμπεριφοράς ενός αγοριού, και που ποτέ δεν έχουν μάθει στο παιδί τους τι σημαίνει κοινωνική συνείδηση και κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά….σε πιο σημείο δηλαδή σταματάει κανείς ώστε να μην γίνονται τα παιδιά αντικοινωνικά και κυρίως ανεπιθύμητα.

Είναι λοιπόν, ένα θέμα που χρειάζεται σίγουρα την δική μας συμμετοχή ως γονείς, εφόσον γίνεται κατά επανάληψη στο σπίτι ή στο σχολείο, και δεν θα λυθεί από μόνο του ως δια μαγείας.