Η άβολη αλήθεια για τον έρωτα…

Είναι αυτά τα σημάδια που βλέπεις από την αρχή,αλλά επιλέγεις να τα αγνοήσεις. “Έχει πολύ φορτωμένο πρόγραμμα” λες, όταν για 100η φορά δε σου προτείνει να βγείτε. “Ίσως αποκοιμήθηκε”,όταν δε σου στέλνει για καληνύχτα.Επιλέγεις να μη δεις την έλλειψη ενθουσιασμού του,όταν εσύ κυριολεκτικά πετάς στα σύννεφα,κάνεις πως δεν αντιλήφθηκες τη σιωπή του στο δικό σου “σ’αγαπώ”.Το λες και το ξαναλές και κάθε φορά αισθάνεσαι πιο ηλίθια που περιμένεις μια απάντηση που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να έρθει. “Δεν πειράζει,μπορεί να θέλει τον χρόνο του” λες.

Τι κάνεις λοιπόν;Τα βάζεις όλα σε ένα μυστικό φάκελο στο βάθος του μυαλού σου με τίτλο “μην το ανοίξεις”.Γιατί είναι πολύ πιο βολικό να βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες για τον άλλον, όταν είσαι τρελά ερωτευμένη,παρά να αντιμετωπίσεις τη μία και μόνο άβολη αλήθεια.Αυτός δεν είναι.Και το χειρότερο απ’όλα είναι ότι δεν μπορείς να του θυμώσεις γιατί πώς μπορείς να θυμώνεις για κάτι που ο άλλος δεν κάνει επίτηδες;Δεν μπορείς να κατηγορείς τον άλλον επειδή δεν ένιωσε όσα εσύ.Φυσικά αυτό προϋποθέτει να μη σε έχει παραπλανήσει με λόγια του αέρα.Όμως Εκείνος δεν το έκανε.Αυτό λοιπόν σε κάνει να πιστεύεις ότι όλα είναι δικό σου λάθος,ότι εσύ ήσουν πολύ λίγη γι’αυτόν,γι’αυτό και δε σε αγάπησε ποτέ.Ή ότι φταις εσύ για τη μιζέρια σου,γιατί ενώ τα άκουγες τα καμπανάκια από την αρχή,εσύ έκλεινες τ’αφτιά σου.

Συναυλία ολόκληρη κάνανε τα καμπανάκια στο μυαλό σου κι εσύ πάλι έψαχνες δικαιολογίες.Αν ένας άντρας σε θέλει,θα κάνει τα πάντα.Αυτή είναι οικουμενική αλήθεια που δεν πρέπει να ξεχάσω ποτέ ξανά.Τέρμα οι δικαιολογίες,αμά με θέλεις θα είσαι εδώ.

Έτρεμα από την αρχή για τούτη τη μέρα.Τη μέρα που θα με χωρίσεις κι εγώ θα αναγκαστώ να γυρίσω στη ζωή που είχα πριν από σένα.Τότε βέβαια μου άρεσε,πίστευα περνούσα καλά.Μα περνούσα όντως.Το πιο πιθανό όμως είναι ότι το βράδυ γυρνούσα μόνη μου στο σπίτι ή με ένα μάτσο ακατάλληλους.Τίποτα δε συγκρίνεται με τη δική σου αγκαλιά.

Τον πρώτο καιρό σε κοιτούσα και δεν το πίστευα ότι ήσουν μαζί μου.Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται “δεν ανήκω μαζί σου”.Σε χάζευα με τις ώρες κι έτρεμε η ψυχή μου.Ήξερα πώς θα κατέληγε αυτό.Μπορούσα να νιώσω τα μάτια μου να λάμπουνε κάθε φορά που σε κοιτούσα και την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά.Μπορούσε να δω τον εαυτό μου μήνες μετά στο κρεβάτι να κλαίει για σένα.Μπορούσα να μας δω να περνάμε ο ένας δίπλα από τον άλλον και να μη μιλάμε.Μπορούσα επίσης να με δω να γράφω αυτό το άρθρο.Τίποτα όμως δε με σταματούσε.Ακόμα κι αν είχα σκεφτεί να σε χωρίσω πρώτη εγώ για να προστατέψω τον εαυτό μου.Γιατί είχα κουραστεί να φοβάμαι για τη στιγμή που θα το έκανες εσύ.

Και να η στιγμή ήρθε.Και πέρασες από δίπλα μου χθες και δε μου μίλησες.Τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν όλα στο μυαλό μου.Το συννεφάκι διαλύθηκε κι εγώ έπεσα με τα μούτρα στη γη.Τίποτα δεν ήτανε το ίδιο για σένα και για μένα.Εγώ δεν ήμουνα τίποτα για σένα.Μια περαστική για να περάσεις την ώρα σου και που γρήγορα τρέχεις για να με αντικαταστήσεις.Λυπάμαι που άφησα τον εαυτό μου να κυλήσει έτσι κι όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου. “Αναίσθητη” με ανεβάζουν, “αναίσθητη” με κατεβάζουν.Όπως κι εσύ στην αρχή.Να όμως που εδώ κάθομαι και γράφω αυτά τα λόγια για σένα κι εσύ το πιο πιθανό να μην ξύπνησες μόνος σήμερα.

Έχεις τη γιορτή σου απόψε.Χρόνια σου πολλά…

Έλενα Κοκκιάδη