Τα ηθικά διδάγματα της E3: κονσόλες, μεταχειρισμένα, tablets και καγκουράμαξα

Διατεινόμουν ότι η φετινή E3 θα ήταν η σημαντικότερη από καταβολής της έκθεσης –αν και όχι απαραίτητα η καλύτερη ή η πλέον ευχάριστη. Πιο μέσα δεν θα μπορούσα να πέσω αν και, εδώ που τα λέμε, η πρόβλεψή μου ήταν πιο ασφαλής κι από τη βιωσιμότητα της ΕΡΤ –ή μπορεί και όχι μετά τα τελευταία γεγονότα. Οι εντυπώσεις κατέληξαν στο στρατόπεδο της Sony η οποία φρόντισε να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά τη

Τα τελευταία 24ωρα κόσμος και κοσμάκης σε Facebook, Twitter, εδώ, στον δρόμο (!) μου δηλώνει υπερήφανα την προτίμησή του όσον αφορά την κονσόλα επόμενης γενιάς στην οποία θα επενδύσει (;). Άλλοι τείνουν προς το PS4 και άλλοι προς το Xbox One, αν και, μεταξύ μας, ελάχιστη σημασία έχει αυτό για την ώρα.

Xbox One εναντίον PS4. Δύο εταιρείες, δύο κονσόλες, δύο αγορές, δύο στοιχήματα. Η μοιρασιά μένει να δούμε πώς θα γίνει…

Το μεγάλο στοίχημα της νέας γενιάς δεν είναι άλλο από το σύστημα DRM (Digital Rights Management) που θα ενσωματώνουν τα παιχνίδια ή σε απλά ελληνικά, το κατά πόσο οι καταναλωτές θα είναι σε θέση να πουλάνε, να χαρίζουν, να δανείζουν τα παιχνίδια τους σε συγγενείς, φίλους, εχθρούς, γνωστούς κι αγνώστους, δίχως να χρειαστεί να πάρουν την άδεια της οποιασδήποτε εταιρείας. Η μεν Microsoft είπε κάποια πράγματα στην παρουσίαση του Xbox One πριν μερικές εβδομάδες και έμεινε σε αυτά, αποφεύγοντας προσεκτικά να αναφερθεί πάνω στο θέμα (μέχρι που άκουσα τον Φιλ Χάρισον να σφυρίζει αδιάφορα…). Η δε Sony ανακοίνωσε την πρόθεσή της να επιτρέψει στους παίκτες να κάνουν ελεύθερα ό,τι θέλουν –με- τα παιχνίδια τους, πετώντας έτσι το μπαλάκι πίσω στη Microsoft, προσθέτοντας παράλληλα ότι δεν σκοπεύει να υιοθετήσει σύστημα online authentication.

Τα τινά είναι δύο: ή που η Microsoft κάνει πίσω, «κόβει» κι εκείνη το σύστημα κατά των μεταχειρισμένων (διότι περί τέτοιου πρόκειται) και συνεχίζουμε με τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα (κάνα Online Pass, ξέρεις), ή που η Sony κάνει κωλοτούμπα και ρίχνοντας το φταίξιμο στις third-party εταιρείες, αφήνει εκείνες να βγάλουν το μπαλάκι –που της πέταξε η Microsoft- απ’ την τρύπα («Εμείς δεν θέλουμε DRM κι από εκεί και πέρα, αφήνουμε τις εταιρείες να αποφασίσουν», π.χ.). Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ πως είναι αδύνατον να βγουν Xbox One και PS4 με δύο τόσο διαφορετικές στρατηγικές σε έναν τόσο φλέγον ζήτημα, οπότε αναγκαστικά κάποια από τις δύο πλευρές θα πρέπει κάτω από πολλές πιέσεις να κάνει πίσω.

Στο ζήτημα των τιμών δεν στέκομαι καθόλου: οι κονσόλες ανέκαθεν στο λανσάρισμά τους στοίχιζαν πολύ και οι λεγόμενοι early adopters είναι συνηθισμένοι στο να πληρώνουν τα κέρατά τους για να αποκτήσουν αυτό που επιθυμούν. Το κατοστάρικο της διαφοράς (399€ vs. 499€) δεν το λαμβάνω υπ’ όψιν μου αφού φαντάζομαι πως και η πλήρης έκδοση του PS4, με το Move και την PlayStation Camera, κάπου εκεί, γύρω στα πέντε κατοστάρικα θα «παίζει». Τα δίκτυα πλέον εξισώνονται αφού η συνδρομή δεν πρόκειται να διαφέρει δραματικά (αν διαφέρει καθόλου) ενώ για τις εξαιρετικές υπηρεσίες ψυχαγωγίας του Xbox δεν έχει νόημα να μιλήσω αφού είναι κάτι που εμείς οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε –τουλάχιστον τις περισσότερες.

Μεγάλε, μην το ψάχνεις. Οι early adopters μπορεί να είναι τρομερά σημαντικοί για τις εταιρείες, πλην όμως δεν αποτελούν το βασικό κοινό τους. Έχουν τον δικό τους τρόπο σκέψης, η ανάλυση του οποίου δεν είναι της παρούσης. Απλά, για να ξέρεις, δεν πρόκειται να κολλήσουν στο κατοστάρικο.

Μη μου ζητάς να σου πω ποιο από τα δύο θα αγόραζα αν είχα ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη –άσε που το πιο πιθανό είναι να πήγαινα για σέρβις το αυτοκίνητο. Κάτσε να φτάσουμε κοντά στο λανσάρισμα, να δούμε πότε με το καλό θα έρθουν οι δυο κονσόλες στην ελληνική αγορά, να δούμε τιμές, να δούμε παιχνίδια, να δούμε πώς και πού θα έχουν αναπροσαρμόσει τις στρατηγικές τους οι δύο εταιρείες και το ξανασυζητάμε. Ναι, η Sony κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά με τις εντυπώσεις μόνο κανείς δεν πήγε μπροστά. Τη μάχη των εντυπώσεων ακολουθεί αυτή της αγοράς και εκεί είναι που θα παιχτεί, όπως και κάθε φορά εξ’ άλλου, το παιχνίδι. Οψόμεθα…

Αφήνοντας στην άκρη το hardware, θέλω να σταθώ λίγο στο software, ήτοι τα παιχνίδια και συγκεκριμένα τις αποκλειστικότητες για τις οποίες τόσος ντόρος έγινε. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί γίνεται τέτοιος ντόρος για το αποκλειστικό πρόσθετο περιεχόμενο. Ναι, ΟΚ, μάρκετινγκ, το αντιλαμβάνομαι, αλλά το να πλασάρεις το τάδε πακετάκι χαρτών του Call of Duty, το δείνα κοστούμι του Street Fighter, τα πράσινα κορδόνια στο FIFA ή τον 41ο κλέφτη του Αλί Μπαμπά ως λόγο για να προτιμήσει κανείς την κονσόλα σου (δεν έχω κατά νου κάποια εταιρεία, για να μην παρεξηγηθώ), είναι σαν να με έχεις φωνάξει σπίτι σου για αστακομακαρονάδα και να μου κάνεις κήρυγμα για τα φιστίκια που μου ‘βγαλες με τη μπύρα.

Σε ό,τι αφορά τις αποκλειστικότητες (και ουχί τις «αποκλειστικότητες») λοιπόν, στο PS4 ξεχωρίζω τις σταθερές αξίες inFamous: Second Son και Killzone: Shadow Fall καθώς και το εκπληκτικό The Order: 1886. Στον αντίποδα, η Microsoft που φάνηκε πιο «διαβασμένη» είχε να παρουσιάσει το «ώριμο» Dead Rising 3, τα δικά της Forza 5 και Halo καθώς και την «ευχάριστη έκπληξη» του Minecraft: Xbox One Edition. Αμφότερες οι δύο εταιρείες δεν μίλησαν για αρκετά «δικά τους παιδιά» (God of War, Gran Turismo, Fable, Gears of War) αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ‘χουν τον καιρό να το κάνουν στο μέλλον.

Προσωπικά έπαθα πλάκα από τα γραφικά των παιχνιδιών που είδαμε στις τέσσερις μεγάλες παρουσιάσεις της Δευτέρας. Μιλάμε για απιστευτικά πράγματα και αποτελέσματα τόσο ρεαλιστικά που δύσκολα κάποιος ξεχωρίζει πλέον αν αυτό που παίζει στην τηλεόραση μπαίνοντας στο δωμάτιο, είναι παιχνίδι ή ταινία –και δεν αναφέρομαι στα cinematics αλλά πλέον και στο gameplay. Τα The Order: 1886 και Watch Dogs τα ερωτεύτηκα (έστω κι αν ο μουσάτος στο τρέιλερ του πρώτου θυμίζει τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή), ενώ ο διάλογος του ΛεΜπρον Τζέιμς με τον… εαυτό του στο NBA 2K14 της 2K είναι ακόμα μία απόδειξη της ρεαλιστικής απεικόνισης της πραγματικότητας (ή το αντίστροφο, θα σε γελάσω) μέσα από τα videogames. Να μη μιλήσω για το Metal Gear Solid V: The Phantom Pain ή το The Witcher 3: Wild Hunt…

Επίσης, χάρηκα που είδα νέα franchises. Φρέσκιες IP σαν τα The Crew, The Division, Destiny, Driveclub, Titanfall και Knack δείχνουν ότι αν μη τι άλλο οι εταιρείες έχουν τη διάθεση να τολμήσουν, να επενδύσουν και να ρισκάρουν (μία καινούρια σειρά έχει πολλαπλάσια έξοδα για την προώθησή της από μία που το κοινό γνωρίζει ήδη). Θεωρητικά βέβαια οι third-party εταιρείες κρύβουν κι άλλα βέλη στις φαρέτρες τους (θεωρώ πως έχουν αντιληφθεί πλέον ότι η επανάληψη σκοτώνει) αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, σιγά μη μας τα έδειχναν όλα από τώρα –το μέτρο χρειάζεται παντού και πάντα.

Παρακολουθώντας τις παρουσιάσεις των εταιρειών στην Ε3 με τα υπόλοιπα μέλη του team του gameslife (ή τουλάχιστον όσα δεν ροχάλιζαν πάνω στο πληκτρολόγιο), δεν μπορούσαμε να μην ξεχωρίσουμε αυτόν τον κακό χαμό που έγινε με τα tablets. Σαν να ‘χε πέσει «γραμμή» από κάπου, κάθε εταιρεία φρόντιζε επιμελώς όπου υπήρχε υπόνοια multiplayer, τσουπ, να κοτσάρει κι ένα tablet από δίπλα. Κι αν θες να το συγκεκριμενοποιήσω ακόμα περισσότερο, η βασική λειτουργία όλων αυτών των tablets, ήταν ο… έλεγχος ελικοπτέρων! Ανεξαρτήτως είδους παιχνιδιού. Τώρα, τι κωλοπιλάλα τους έπιασε όλους κι από ‘κει που πέρυσι-πρόπερσι είχαν βρει το Kinect –πρωτίστως- και το Move –δευτερευόντως- και παιδεύονταν, να «τακτοποιήσουν» φέτος τα tablets, δεν μπορώ να το γνωρίζω.

Ναι, ότι βρίσκουν μία ακόμα χρήση στο tablet, το κατανοώ (ένα χειροκρότημα στη Microsoft για το SmartGlass), όπως επίσης κατανοώ και το γεγονός ότι tablet πλέον υπάρχει σχεδόν σε κάθε σπίτι –και σύμφωνα με έρευνες, όταν κάποιος αράζει μπροστά στην τηλεόραση, η συσκευή που χρησιμοποιεί παράλληλα είναι το tablet. Όμως γιατί να φωνάξω σπίτι τον Σούλη, τον Ρούλη και τον Κούλη, τα κολλητάρια μου, και αντί για χειριστήριο, σε κάποιον απ’ αυτούς (ή κάποιους, σε μερικά χρόνια…) να δώσω ένα tablet, σαν να θέλω να τον βάλω τιμωρία. Ναι, αν μου λείπει ένα χειριστήριο, το να παίζει (συμμετέχει, ορθότερα) κάποιος έστω και με tablet είναι καλύτερο από το να κοιτάει αλλιώς, όμως σκέψου ότι η ερώτηση «Ποιος θα πάρει το tablet» θα ‘ναι παρόμοια της «Ποιος θα κάτσει τέρμα» στο σχολείο.

«Ε, να μωρέ, εδώ, είχε κόσμο το μετρό και πήρα το αμάξι για να πάω στην έκθεση. Δεν είχε και βενζίνη»…

Όπως και να ‘χει και παρά τα σχόλιά μου, η εκμετάλλευση των tablets και η ανάθεση ενός casual ρόλου σε μία core ενασχόληση, ανοίγει αν μη τι άλλο πόρτες και διαδρόμους για το μέλλον. Προσδίδοντας ακόμα μία χρησιμότητα στα tablets, η μεν Microsoft έχει την ευκαιρία να αναπτύξει για τα καλά το SmartGlass της, η δε Sony αποκτά τη δυνατότητα να στηρίξει με έναν ακόμα τρόπο τις δικές της ταμπλέτες. Πολύ περισσότερο όμως, η μετάβαση των tablets στο προσκήνιο του core gaming (γιατί στο mobile gaming δεν είχαν ούτως ή άλλως θέμα) έρχεται να δώσει μια περιποιημένη σφαλιάρα στη…

Η οποία Nintendo ήταν μεν η πρώτη που –δεν ξέρω αν σκέφτηκε όμως σίγουρα- υλοποίησε την ιδέα της αλληλεπίδρασης ενός tablet με ένα παιχνίδι σε μία οικιακή κονσόλα ψυχαγωγίας, τόσο στο multiplayer (όλοι παίζουν με Wiimotes εκτός από έναν τυχερό που έχει το GamePad του Wii U), όσο και στο single player μέρος των παιχνιδιών. Έλα που όμως οι πρωτιές από μόνες τους δεν λένε κάτι αφού όσο πρώτος και να ‘σαι, αν δεν δουλέψεις πάνω σ’ αυτό που πρώτος έφτιαξες / παρουσίασες / κατασκεύασες / σκέφτηκες, σύντομα θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα το κάνει καλύτερα, και στην περίπτωση της Ninty, το αυτό συνέβη. Το Wii U GamePad, μία εξειδικευμένη ταμπλετοειδής συσκευή χειρισμού αποκλειστικά για το Wii U έχει πλέον να ανταγωνιστεί το «real thing» στα tablets. Σύμφωνοι προσφέρει περισσότερα core χαρακτηριστικά ως προς το gaming αυτό καθαυτό, όμως σε μια αγορά που διαρκώς εξελίσσεται φαντάζει ήδη ξεπερασμένο.

Μιας και έπιασα τη Nintendo και για να τελειώνω σιγά-σιγά, μιλάμε για το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του αντίκτυπου της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ούτε συνέντευξη Τύπου, ούτε παρουσιάσεις, ούτε Nokia Theatre, ούτε τίποτα. Ένα βίντεο με τις νέες και επερχόμενες κυκλοφορίες, ένα υποτυπώδες booth tour για όσους βρέθηκαν στο Convention Centre του Λος Άντζελες και αυτό ήταν όλο. Η «πληγωμένη» φέτος Nintendo αποφάσισε να το παίξει εκ του ασφαλούς, παρακολουθώντας αποστασιοποιημένη τις δύο μεγάλες της ανταγωνίστριες να κονταροχτυπιούνται στην αρένα της E3 με φώτα, φλας και βλέμματα στραμμένα αποκλειστικά πάνω τους. Το αν έπραξε ορθώς θέλοντας απλά χρόνο για να ανασυνταχθεί ή λανθασμένα κινδυνεύοντας να… ξεχαστεί και να περιθωριοποιηθεί για τη σεζόν που έρχεται, ο χρόνος θα το δείξει.

«Και από παιχνίδια; Σου έμεινε κάτι σαν γενική μόδα;», ήταν η ερώτηση ενός φίλου χθες. ‘Ντάξει, ο κακός χαμός που γίνεται με τα shooters (πρώτου ή τρίτου προσώπου) δεν είναι πρωτοφανής. Ούτε τα εντυπωσιακά και βάλε γραφικά μπορούν να θεωρηθούν μόδα. Τα tablets αφορούν το gaming και όχι τα ίδια τα παιχνίδια, οπότε… χμχμμμ… μόδα, ε; Λοιπόν, νομίζω ότι η φετινή E3 ήταν (και θα είναι, για λίγες ώρες ακόμα) η χαρά του κάγκουρα. Ελλείψει οργάνων γυμναστικής, σαλονιών, παιδιών, σκυλιών, γατιών και λοιπών lifestylish ψιψιψονίων on stage, οι εταιρείες είπαν να βάλουν τα μεγάλα μέσα και να επενδύσουν στους τέσσερις τροχούς. Και δωσ’ του Need for Speed ο ένας, να ‘σου το Forza από την άλλη, βάλε τα Driveclub και The Crew και έκλεισε το καρέ. Η χαρά του κάγκουρα…

Ένιγουεϊ, η φετινή E3 είχε «ψωμί». Μάθαμε κι άλλα τα οποία όμως θα αργήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε. Με τον καιρό, όσο οι εταιρείες θα αρχίσουν να γίνονται πιο αποκαλυπτικές όσον αφορά στα μελλοντικά τους σχέδια, θα καταλάβουμε κι εμείς περισσότερα (εκείνη η αναλαμπή, ξέρεις) και να ‘σαι σίγουρος πως μόλις συμβεί αυτό, θα τρέξουμε να τα μοιραστούμε μαζί σου. Μέχρι τότε, βάλε στο ριπίτ την καλύτερη κατοστάρα με τρέιλερ απ’ την έκθεση να συνηθίζεις…