Alien: Isolation

To πρώτο φιλμ της θρυλικής σειράς Alien (1979) αποτελεί μία ταινία αναφοράς για την ιστορία του κινηματογράφου, καθώς το αριστούργημα του Ridley Scott έθεσε τις βάσεις για δεκάδες άλλες παραγωγές που βασίστηκαν στο δικό του horror sci-fi μοντέλο. Η ιστορία των Alien-based

games είναι το ίδιο παλιά, καθώς ο πρώτος τίτλος Alien εμφανίστηκε το 1982 στο ιστορικό Atari 2600 (το gameplay του βέβαια θύμιζε κάτι περισσότερο σε… Pac-Man). Από τότε μέχρι τις μέρες μας κυκλοφόρησαν δεκάδες ακόμα τίτλοι που ήταν βασισμένοι στον κόσμο των εφιαλτικών εξωγήινων που οραματίστηκε ο αείμνηστος H.R. Giger, αλλά και αρκετά spin-offs (με πιο γνωστή τη σειρά Alien versus Predator). Ωστόσο, λες και μία αόρατη κατάρα κατατρέχει οποιοδήποτε game φέρει τη λέξη Alien στον τίτλο του, καθώς τα περισσότερα παιχνίδια που αντλούν την θεματολογία τους από τις συγκεκριμένες ταινίες δύσκολα καταφέρνουν να ξεπεράσουν τη μετριότητα (το σχετικά πρόσφατο Aliens: Colonial Marines είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα). Οι παραδόσεις βέβαια είναι για να σπάνε… και το πολλά υποσχόμενο Alien: Isolation που μας έρχεται πάλι από την Creative Assembly, θέλει να γίνει η εξαίρεση στο κανόνα… Θα τα καταφέρει;

Welcome to Sevastopol…

To Alien: Isolation εστιάζει στις περιπέτειες της Amanda Ripley, κόρης της Εllen Ripley, 15 χρόνια μετά τα όσα συνέβησαν στο διαστημικό σκάφος Nostromo (που παρακολουθήσαμε στο πρώτο Alien). Μπορεί να έχουν περάσει 15 χρόνια, όμως η Amanda εξακολουθεί να αναζητά τη μητέρα της, καθώς πιστεύει ότι βρίσκεται κάπου ζωντανή. Η περιπετεία της ξεκινάει από τη στιγμή που πληροφορείται από ένα στέλεχος της διαστημικής εταιρείας που εργάζεται, ότι το flight recorder του Nostromo βρίσκεται στο διαστημικό σταθμό Sevastopol. To flight recorder είναι το μόνο που μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που τόσα χρόνια έψαχνε η Amanda, για αυτό δεν μπορεί να αρνηθεί τη πρόταση των ανωτέρων της και έτσι ταξιδεύει μαζί τους. Ωστόσο, λίγο πριν προσγειωθεί το διαστημόπλοιο τους στον Sevastopol , η μοίρα παίζει το δικό της άσχημο παιχνίδι, καθώς εξαιτίας ενός σφοδρού ατυχήματος (την ώρα που η Amanda και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος προσεγγίζουν τον Sevastopol), η κόρη της Ripley αφήνεται μόνη (και απροστάτευτη) επάνω στο διαστημικό σταθμό. Από τα πρώτα λεπτά καθίσταται σαφές ότι στον Sevastopol σίγουρα κάτι δεν πάει καλά, καθώς ο διαστημικός σταθμός όχι μόνο μοιάζει εγκαταλελειμμένος, αλλά παράλληλα διαλύεται σταδιακά όσο περνάει η ώρα. Αυτό όμως είναι μάλλον το λιγότερο που θα την απασχολήσει, καθώς στις σκιές του Sevastopol κρύβεται ένα επικίνδυνο και πανούργο πλάσμα, που δεν θα σταματήσει εάν πρώτα δεν ικανοποιήσει την ασίγαστη δίψα του για αίμα…

Η γοητεία του απρόβλεπτου!

Το Alien: Isolation είναι ένα first-person survival horror game, στο οποίο η πρωταγωνίστρια Ripley περιφέρεται σους διαδρόμους ενός κατεστραμμένου και ερειπωμένου διαστημικού σταθμού (θυμίζει λίγο μία «διαστημική» version της Rapture του Bioshock), προσπαθώντας να εκπληρώσει μία σειρά από objectives. Μην έχοντας τις πιθανότητες με το μέρος της και χωρίς την παραμικρή προετοιμασία, η Ripley καλείται να ανακαλύψει τους τρόπους εκείνους που θα την βοηθήσουν να εκπληρώσει την αποστολή της και φυσικά να παραμείνει ζωντανή. Ο Sevastopol είναι ένα μέρος που βρίθει από κινδύνους, οι οποίοι προέρχονται τόσο από το περιβάλλον όσο και από τους «κατοίκους» του, που φυσικά δεν είναι και τόσο φιλικοί απέναντι στην Ripley. Παρόλο που η πρωταγωνίστρια του Alien: Isolation καλείται να αντιμετωπίσει επικίνδυνα ανδροειδή και μισοτρελαμένους ανθρώπους, στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού ο πραγματικός αντίπαλος της Ripley δεν είναι άλλος από το εχθρικό Alien, το οποίο συμπεριφέρεται ακριβώς όπως κάθε αρπακτικό στη φύση: χτυπάει απροειδοποίητα και με χειρουργική ακρίβεια. Η Ripley σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού μοιάζει απροστάτευτη απέναντι στη φονική μηχανή, η οποία δεν σταματάει να κυνηγάει το θήραμα της.

Στην αρχή το μοναδικό της «όπλο» απέναντι στο εξωγήινο κτήνος είναι ένα scanner που την ενημερώνει όταν το Alien βρίσκεται σε κοντινή απόσταση, ωστόσο και αυτό πολλές φορές αποδεικνύεται ανεπαρκές απέναντι στο αεικίνητο και πανέξυπνο Xenomorph. Η λύση της αποφυγής και των προσεκτικών κινήσεων είναι η μοναδική επιλογή απέναντι στο ταχύτερο Alien, το οποίο προσαρμόζει την συμπεριφορά του απέναντι στη στρατηγική του παίκτη. Σε αυτό το σημείο όμως, βρίσκεται και όλη η γοητεία του παιχνιδιού, καθώς στο Alien: Isolation όταν φτάνει η στιγμή της αναμέτρησης με το τέρας, τα πάντα εξελίσσονται με έναν εντελώς απρόβλεπτο τρόπο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο pattern και φυσικά δεν υπάρχει κάποιο trick για να το ξεγελάσεις, κάτι που με απλά λόγια σημαίνει ότι θα υπάρξουν πάρα πολλές φορές που η Amanda θα πέσει στα νύχια του Alien και θα χάσει τη ζωή της. Το Xenomorph ουσιαστικά μαθαίνει από τις κινήσεις και τη στρατηγική του παίκτη και ειλικρινά χρειάζονται ατσάλινα νεύρα και γερό στομάχι για να αντέξει κανείς την υπερβολική εξυπνάδα του, καθώς το εχθρικό Alien όχι μόνο έχει την κακή συνήθεια να φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν, αλλά παράλληλα κάθε φορά εμφανίζεται όλο και πιο απειλητικό απέναντι στον παίκτη.

Ατμόσφαιρα και σασπένς στα ύψη, αλλά…

Το concept της «ιδιαίτερης» σχέσης που αναπτύσσει η Ripley με το Alien είναι το βασικό συστατικό που καθορίζει το gameplay στο Alien: Isolation. Όμως από τα πρώτα κιόλας λεπτά αυτό που καθίσταται σαφές είναι ότι ο κινητήριος μοχλός του παιχνιδιού είναι η μοναδικά σκοτεινή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του. Οι εκπληκτικοί φωτισμοί και τα ηχητικά εφέ συνδυάζονται άψογα με την κινηματογραφική ροή της δράσης και το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι «ιερόσυλο» να πούμε ότι αγγίζει το feeling των ταινιών Alien. Τρόμος, αγωνία και διαρκής ένταση είναι ορισμένα από τα συναισθήματα που διαπερνούν την ραχοκοκαλιά του gamer και συχνά του παγώνουν το αίμα. Ναι, το παιχνίδι δεν απευθύνεται σε καρδιακούς και είμαι εμφανές ότι οι developers της Creative Assembly δούλεψαν πολύ προς αυτή την κατεύθυνση. Παράλληλα, οι game designers του Alien: Isolation έχουν κάνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά στο να δημιουργήσουν μία προσεγμένη ρετρό αισθητική, η οποία δείχνει να ακολουθεί με ευλάβεια το 80’s look της πρώτης ταινίας (παρατηρήστε τα ρετρό αντικείμενα και τον γενικότερο σχεδιασμό των εσωτερικών χώρων του Sevastopol και θα καταλάβετε τι εννοούμε). Χωρίς αμφιβολία, οι developers του Alien: Isolation έχουν δώσει μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια, ενώ τα υψηλά production values του Alien: Isolation, μεταδίδουν μία εμπειρία παιχνιδιού στον gamer που έχει τον χαρακτήρα του φόρου τιμής στην πρώτη ιστορική ταινία του Ridley Scott.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά συνθέτουν την εικόνα ενός καλά δομημένου τίτλου, όμως παρά την πολύ θετική εικόνα που μας αφήνει υποβόσκουν και μία σειρά από προβλήματα. Για παράδειγμα, το διαρκές κυνηγητό με το υπέρτερο Alien σε ορισμένες περιπτώσεις και ύστερα από ώρα μπορεί να καταντήσει μία εξαιρετικά κουραστική εμπειρία, καθώς παρατηρήσαμε ότι οι συναντήσεις ανάμεσα στην Ripley και στο Xenomorph είναι πολλές φορές «too much». Το αποτέλεσμα είναι το παιχνίδι να μετατρέπεται πολλές φορές σε μία εξουθενωτική εμπειρία για τον παίκτη, ο οποίος θα πρέπει να είναι τέρας υπομονής για να αντέξει τα «τερτίπια» του Alien. Επιπλέον, το save system είναι μάλλον απαράδεκτο και αναχρονιστικό, καθώς πραγματοποιείται μέσω ειδικών μηχανημάτων που αφήνουν πολλές φορές έκθετη τη Ripley για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης, αρνητική εντύπωση μας άφησε και ο χάρτης που χρησιμοποιεί η Ripley για να περιπλανηθεί στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του Sevastopol, καθώς ο κακός σχεδιασμός του συχνά μας μπέρδεψε στην προσπάθεια που κάναμε να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο διαφυγής. Ολοκληρώνοντας, την αναφορά μας στα μειονεκτήματα του τίτλου, δε θα γινόταν να μην αναφερθούμε και στο κακό lip synching, αλλά και στην πλαστικότητα των μοντέλων των χαρακτήρων, που αποτελούν και τις μοναδικές παραφωνίες της κατά τα αλλά εξαιρετικής μηχανής γραφικών.

Ένας αξιοπρεπής φόρος τιμής!

Το Alien: Isolation σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέλειο, καθώς υπάρχουν ορισμένα σημεία του παιχνιδιού, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν δουλευτεί περισσότερο. Παρόλα αυτά, ο τίτλος της Creative Assembly σίγουρα μπορεί να προσφέρει στους gamers μία σειρά από πραγματικά αξιομνημόνευτες στιγμές και αδιαμφισβήτητα θα αρέσει σε όλους τους gamers που διαθέτουν ατσάλινα νεύρα και γερό στομάχι. Ύστερα από πολύ καιρό μπορούμε πλέον να πούμε με σιγουριά ότι έχουμε στα χέρια μας, ίσως το καλύτερο game που φέρει τη λέξη Alien στον τίτλο του. Αναμφίβολα, το Alien: Isolation καταφέρνει να αγγίξει το feeling των πρώτων κινηματογραφικών ταινιών Alien, αποτελώντας ένα αξιοπρεπή φόρο τιμής σε αυτές.

The post Alien: Isolation appeared first on gameslife.