ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ «Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ»

Εξόριστε ποιητή στον αιώνα σου, πες μου τι βλέπεις... Βλέπω... Βλέπω... Βλέπω, γυναικεία μορφή να κάθεται σε δέστρα του λιμανιού. Είναι σούρουπο, ο ήλιος πέφτει αργά πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας και ετοιμάζεται να βουτήξει στα νερά του Σαρωνικού. Η γυναίκα φέρνει το χέρι στα μαλλιά, ισιώνει τη φράντζα, κοιτάζει πρώτα τα λίγα σύννεφα που βαμμένα μαβιά κόβουν βόλτες στον ουρανό, κι ύστερα στυλώνει το βλέμμα στα σκοτεινά βρώμικα νερά. Πιο πέρα κάτι παραιτημένοι από τη ζωή, με τα καλάμια στα χέρια προσπαθούν να βουτήξουν κάνα πεινασμένο κεφαλόπουλο που σκαλίζει τη λάσπη και δεν βρίσκει τίποτε να φάει.