Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια

Μερικά ανέμελα κατά δήλωσή τους αντιεξουσιαστά μπούκαραν στο Πολυτεχνείο και κατέλαβαν την πρυτανεία του. Επειδή όταν καταλαμβάνεται ένα κτίριο οι καταληψίες πρέπει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, έγραψαν και έναν ποιητικό φετφά, ότι είναι εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων, και τον ανακοίνωσαν στο Διαδίκτυο επειδή επανάσταση χωρίς ποίηση δεν γίνεται. Λογάριασαν όμως χωρίς τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο οποίος θυμήθηκε τα παλιά και έστειλε μερικούς αστυνομικούς να εφαρμόσουν τον νόμο. Πήγαν εκείνοι και συνέλαβαν

Ο ακτιβισμός των αντιεξουσιαστών ήταν ένα στάδιο μετά τις συγκεντρώσεις της περασμένης εβδομάδας και τις επετειακές καταλήψεις που ακολούθησαν. Οι αριστεροί και οι αριστεριστές των φοιτητικών συλλόγων, μαζί με συνδικαλιστές του ΚΚΕ και διαφόρων άλλων, διατράνωσαν την επιθυμία τους να μην αλλάξει τίποτα στο πανεπιστήμιο και, κυρίως, να μην υπάρξει νομοθεσία που ανοίγει παράθυρο στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα στην εκπαίδευση.

Οι συνδικαλιστές δικαιούνται να διαμαρτύρονται. Τους γέννησαν τα πανεπιστήμια έτσι όπως είναι σήμερα. Εμαθαν τη συνδικαλιστική γλώσσα και τα κόλπα του επιτηδεύματος στα φοιτητικά χρόνια καταφέρνοντας όλη τους τη ζωή «μ’ αγώνες να κατακτάνε τα δικαιώματά τους». Και παλεύουν τα πανεπιστήμια να μην έχουν σχέση με την αγορά, επειδή η αγορά είναι κακή. Νηπιακή σκέψη.

Ο μόνος επαγγελματικός προσανατολισμός που τελεσφορεί στα πανεπιστήμια είναι ο κομματικός, εκεί φτιάχνονται οι στρατοί των συλλαλητηρίων κι εκεί ξεχωρίζουν τα στελέχη. Αν φτιαχτούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα θα ξεχωρίζουν επειδή, προφανώς, οι διοικήσεις τους θα εξαντλούν τις δυνατότητές τους να μη λερώνει το ακαδημαϊκό περιβάλλον η κουρελαρία των παρατάξεων, ούτε τραγικές μειοψηφίες να διαλύουν όποτε γουστάρουν το ακαδημαϊκό περιβάλλον. Κι αυτό δεν αρέσει στα κόμματα και στον συνδικαλισμό.

Ξέρω ότι κατά βάθος οι διαδηλωτές, οι αντιεξουσιαστές, οι συνδικαλιστές, οι κουκουέδες, οι συριζαίοι και οι αριστεριστές δεν στενοχωριούνται ιδιαίτερα – όπως δεν στενοχωρήθηκαν όταν καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο. Και να περάσει ο νόμος, ξέρουν ότι το πιθανότερο είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα φτιαχτούν ή θα ιδρύσουν παραρτήματα να μην αλλάξουν πολύ τα πράγματα. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να φτιαχτεί κάτι πολύ μεγάλο και ανταγωνιστικό. Για πολλά χρόνια, η δουλειά θα γίνεται στα σημερινά πανεπιστήμια – με τα πολλά και διάφορα αιτήματα κοινωνικών ομάδων, που δύσκολα μπορεί το κράτος να τα αγνοήσει.

Δεν έχει λοιπόν νόημα να αλλάξει η νομοθεσία; Εχει και παραέχει. Αφενός επειδή δεν γίνεται η νομοθεσία να καθορίζεται από τις βουλήσεις της μειοψηφίας, της κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Αφετέρου, επειδή όταν υπάρχει το νομοθετικό πλαίσιο, μπορεί να βρεθεί κάποιος πολύ πλούσιος που θέλει να αφήσει έργο στη χώρα του. Δεν θα είναι ο πρώτος.

H Ελλάδα έχει μεγάλη παράδοση σε εθνικούς ευεργέτες. Πλούσιους που άφησαν πίσω τους έργο. Λέω μερικά ονόματα για να θυμηθείτε τη σύνδεσή τους με διάφορα σημαντικά έργα. Γεώργιος Αβέρωφ, Κωνσταντίνος Ζάππας, Ιωάννης Βαρβάκης, Ζώρζης Δρομοκαΐτης, Ζωσιμάδες, Μαρίνος Κοριαλένιος, Γρηγόριος Μαρασλής, Εμμανουήλ Μπενάκης, Ιωάννης Σισμανόγλου, Ανδρέας Συγγρός… Ακόμα και πρόσφατα, το Ωνάσειο Κέντρο και το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος δείχνουν ότι πολλές και σοβαρές υποδομές στη χώρα προήλθαν από πετυχημένους Ελληνες. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα σπουδαίο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, που θα διαψεύσει όσους στηρίζονται στη μικρή αγορά.

Ενα ίδρυμα που θα αλλάξει τη συνολική νοοτροπία της ελληνικής εκπαίδευσης. Είναι δυνατόν.