Στο μυαλό του ψηφοφόρου ΣΥΡΙΖΑ

Στο μυαλό του ψηφοφόρου ΣΥΡΙΖΑ

Διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ ημέρα δεύτερη: κάθομαι και κοιτάζω τη μεγάλη εικόνα για το πώς έφτασαν τα πράγματα έως εδώ. Με τον ΣΥΡΙΖΑ διασπασμένο. Ορίζω τον εαυτό μου στη (βάσανο, και απεχθή, μπλιαχ…) θέση να είμαι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ,

ίσως και ψηφοφόρος. Τι βλέπω μετά την Κυριακή ο παρατηρητής;

Από τη μια μεριά υπάρχει ένας τύπος 35 χρόνων, με πουκαμισάκια ανοιχτά και ύφος ανέμελο, κι από την άλλη μια δημογεροντία με «γέρους» στο μυαλό και το σώμα να τον μάχεται. Αν πρέπει να πάω με κάποιον, εγώ λέω, ο ψηφοφόρος, οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, παλιός και καινούργιος, με ποιον θα πάω; Νομίζω δεν τίθεται καν προς συζήτηση η επιλογή μου: με τον καινούργιο. Κι ας μη μιλάει καλά ελληνικά, κι ας πετάει κοτσάνες, κι ας έχει μαύρα μεσάνυχτα από πολιτική, κι ας μυρίζει ο λόγος του από μακριά λαϊκισμό, κι ας είναι κήρυκας του διχασμού και των κοινωνικών αυτοματισμών, και ας μην έχει ιδέα για τους πολιτικούς όρους που χρησιμοποιεί. Επικρατεί μέσα μου το «μικρός είναι, θα μάθει». Και η παρότρυνση να του δώσω την ευκαιρία του. Εδώ την έδωσα στον Τσίπρα, που ήταν σχεδόν αγράμματος, γιατί να μην τη δώσω και σ’ αυτόν;

Στους «άλλους» όμως δεν τη δίνω. Γιατί τους «άλλους» τους έζησα στο πετσί μου ως κυβέρνηση. Ακόμη κι όταν έκλεινα τα μάτια, όταν αυτοί έκλειναν τις τράπεζες, ακόμη κι αν βούλωνα τ’ αφτιά μου όταν αυτοί δεσμεύονταν ότι θα μας βγάλουν εκτός Ευρώπης, πάντα μέσα μου ήξερα, και το θυμάμαι, ότι αυτή η «τσογλανοπαρέα» (κατά την ευφυή ρήση ενός παλιού συναδέλφου μου) ευθύνεται για όλη την καταστροφή. Για τα 100 δισ. που με χρέωσαν, για το 3ο αχρείαστο και χειρότερο μνημόνιο που μου φόρεσαν, για την οπισθοδρόμηση, για την εχθροπάθεια, τον φανατισμό, το μίσος, τα δηλητήρια που μπόλιασαν τους Ελληνες, για τον λαϊκισμό, την ακραία τοξικότητα, τις διώξεις, τις βρωμερές σκευωρίες. Πάντα το ήξερα. Τόσο που δεν θα κλάψω κιόλας γιατί έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε, και θα διασπαστεί εκ νέου σύντομα.

Με τον Κασσελάκη, λοιπόν, κι ας μην ξέρω από πού κρατάει η σκούφια του…

Ούτε δάκρυα, ούτε λύπηση

Δεν είμαι όμως οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, και προφανώς ούτε πρόκειται να γίνω γιατί με τρομάζουν οι σκέψεις να πέσει η χώρα σε καινούργιες περιπέτειες. Επιπλέον δε, δεν δίνω δεκάρα για το πώς θα αμοιβαδοποιηθεί αυτός ο χώρος, που κατάφερε να ανέβει στην εξουσία εκμεταλλευόμενος τον πόνο και τη δυστυχία των Ελλήνων από την οικονομική κρίση. Μια ανησυχία έχω: για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή η κατάσταση στην αξιωματική αντιπολίτευση, στη γενικότερη πολιτική κατάσταση της χώρας. Η αναπηρία του πολιτικού μας συστήματος είναι αυτή που με τρομάζει, τίποτα άλλο. Που θα συντείνει στο να καταστεί ακόμη περισσότερο ανεξέλεγκτη η κυβέρνηση και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αλαζονεία, αμετροέπεια, έπαρση και οίηση με την εξουσία. Μόνο αυτό.

Κατά τα λοιπά, ας διασπώνται όσο θέλουν, και όσο επιτρέπει ο χώρος. Αυτοί ήταν και αυτό το τέλος τούς πρέπει. Δεν υπάρχουν δάκρυα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε λύπηση.

Το «απόκομμα»

Ο Κασσελάκης που δεν λέει τίποτα, και οι «άλλοι» που λένε πολλά και διάφορα. Που θέλουν να δημιουργήσουν – και θα το κάνουν – ένα καινούργιο «απόκομμα» το οποίο θα είναι τοποθετημένο στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και θα πρεσβεύει νεοκομμουνιστικές αντιλήψεις και νεομαρξιστικά μοντέλα για μια χώρα, η οποία είναι τοποθετημένη αποκλειστικά στην Ευρώπη και προσπαθεί να χωθεί πιο βαθιά μέσα της, να μπορεί να επηρεάζει τις εξελίξεις. Ακόμη και αυτές που δεν την αφορούν άμεσα. Σ’ αυτή τη χώρα λοιπόν, όπου έχουν δοκιμαστεί από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ κατά τα χρόνια της διακυβέρνησης κάτι τρελές ιδέες που ακουμπούσαν στα προηγούμενα και τις πληρώσαμε χρυσές, θα υπάρξει ένα κόμμα που θα μας προτείνει μια αριστερή θεώρηση των πραγμάτων. Στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στο κράτος, στην κοινωνία, στους θεσμούς, στις δομές της πολιτείας. Πόσο πιθανό είναι να γοητεύσουν το εκλογικό σώμα, εμάς όλους; Και πόσο – ακόμη χειρότερα – είναι να μας γοητεύσει ο λόγος του Τσακαλώτου, του Βούτση, του Σκουρλέτη, του Φίλη, του Βίτσα, του Δρίτσα, της κυρα-Τασίας και των υπόλοιπων «παιδιών»; Αφού, όταν αποπειράθηκαν ως μέλη της κυβέρνησης Τσίπρα να εφαρμόσουν κάτι από όλα αυτά που πιστεύουν (;) και προωθούν ή εισηγούνται, αποδείχτηκε μια κανονική καταστροφή.

Μα δεν καταλαβαίνουν ότι από εδώ και πέρα όσα θα λένε έξω από την… «ομπρέλα» του ΣΥΡΙΖΑ θα έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τη συλλογική μνήμη; Και θα συντρίβονται;

Σκηνές από τα… προσεχώς

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, έχουν πει άλλοι σοφότεροι υμών και εμού, και δεν έχουμε καμία ένδειξη για το αντίθετο. Τούτου δοθέντος, θα το επιχειρήσουν το βήμα οι της ΔΙΕΑΡ («Διέξοδος Αριστερά» φαίνεται πως θα το λένε το κόμμα, «απόκομμα» του κόμματος της χαράς) και θα περιμένουν τους υπολοίπους υπό την κυρία Εφη Αχτσιόγλου. Εκείνοι όμως οι «αχτσιογλικοί» παρέμειναν στον χώρο, ελπίζοντας με τη σειρά τους ότι θα μπορέσουν να πάρουν το κόμμα, όταν έρθει η ώρα της κρίσεως – στις ευρωεκλογές. Κάνοντας πότε «λευκή απεργία» και πότε αντιπολίτευση κάτω από τα ραντάρ του… «αδιαμεσολαβητου» Κασσελάκη, θα επιχειρήσουν να μείνουν στο κόμμα μέχρι τις ευρωεκλογές, έτσι ώστε στη διαγραφόμενη καταστροφή, την οποία θα χρεωθεί εξ ολοκλήρου ο νέος πρόεδρος, να του δείξουν την έξοδο – «έχασες, έφυγες».

Διότι δεν θα υπάρχει πλέον κανένα άλλοθι, όπως συνέβη με την ήττα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, για την οποία ευθύνονταν  η εσωστρέφεια και ο πόλεμος που του έκαναν οι της αριστερής πτέρυγας. Κάπως έτσι το σκέφτονται, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τους βγει. Το έργο «ο Κασσελάκης πρόεδρος» έχει πλέον πολλές παραστάσεις μπροστά του και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί.

Εσείς προμηθευτείτε ποπ κορν, μπίρες και απολαύστε υπεύθυνα…

Δύο βαρίδια ακόμη

Ούτε όμως και για τον… «αδιαμεσολάβητο» πρόεδρο είναι ευοίωνες οι προοπτικές. Επειδή το παλικάρι είναι έξυπνο, και όχι κορόιδο, καταλαβαίνει ότι για να προχωρήσει πρέπει να απαλλαγεί, και σύντομα μάλιστα, και από τον Πολάκη και από τον Νικόλα τον «13-0 από τα αποδυτήρια» Παππά. Τον βοήθησαν για να εκλεγεί και να κερδίσει τη ρήξη με το σοβαρότερο κομμάτι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, όμως αν συνεχίσει να κινείται κάτω από την επιρροή τους θα διώχνει κόσμο αντί να προσελκύει. Κι αν δεν το καταλαβαίνει αυτός, ακόμη τουλάχιστον, το αντιλαμβάνεται απολύτως το κομμάτι εκείνο της διαπλοκής που είχε την πρωτοβουλία να υλοποιήσει την «ιδέα» για το πώς «θα διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ». Δεν υποδύομαι τον μελλοντολόγο, αλλά θα δείτε σύντομα την προσπάθεια του «αδιαμεσολάβητου» να απαλλαγεί από τους δυο αυτούς που ο καθένας τους αποτελεί ένα μεγάλο βαρίδι στην προσπάθειά του να υποδυθεί τον πολέμαρχο «κατά του συστήματος», της διαπλοκής οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Συμπέρασμα, όπως και προηγουμένως: Το έργο «ο Κασσελάκης πρόεδρος» έχει πλέον πολλές παραστάσεις μπροστά του. Το επόμενο επεισόδιο θα έχει Πολάκη και Παππά, μαζί ή κατά μόνας, θυμηθείτε με…