Μισόλογα και σιωπή

Επανέρχομαι στο θέμα των αρχαιοφυλάκων, μολονότι οι ίδιοι ανακοίνωσαν ότι δεν σκοπεύουν να επανέλθουν στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους, μετά την πρόσφατη τετράωρη στάση εργασίας, εξαιτίας της οποίας έμειναν κλειστοί οι αρχαιολογικοί χώροι. Είναι ένα παράδοξο αυτό, στο οποίο αξίζει να σταματήσουμε για λίγο, λόγω της σπανιότητάς του. Ο κανόνας είναι να απεργούν οι υπάλληλοι στο Δημόσιο όταν τους προστίθενται νέες υποχρεώσεις, νέα

καθήκοντα, όταν τους ζητούν να δουλέψουν παραπάνω, όχι όταν συμβαίνει το αντίστροφο.

Στην περίπτωσή τους, όμως, το αντίστροφο συνέβη: έκαναν τη στάση εργασίας, επειδή τους αφαιρούν την ευθύνη του ελέγχου των εισιτηρίων. Δεν θα έπρεπε κανονικά να χαίρονται, που απαλλάσσονται από μια αρμοδιότητα που επιφέρει μάλιστα σοβαρές ευθύνες; Θα μπορούν ευκολότερα να απασχολούν τα δάχτυλά τους με το μπεγλέρι τους (διακριτικά, όπως αρμόζει στην ιερότητα ενός αρχαιολογικού χώρου, εννοείται) ή να ψάξουν για φιλενάδα μέσω των σόσιαλ. Διευκόλυνση και ελάφρυνση είναι η απαλλαγή τους από αυτά τα εισπρακτικά καθήκοντα, εκείνοι όμως το πήραν βαρέως!

Οχι και τόσο βαρέως, όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Γιατί, αν το έφεραν βαρέως, οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους δεν θα σάλπιζαν υποχώρηση, αμέσως μετά από μια συμβολικού χαρακτήρα κινητοποίηση, που έγινε μάλλον για την τιμή των όπλων. Τι ήταν εκείνο που τους έπεισε και ξαφνικά εκτονώθηκε ο αγωνιστικός οίστρος των αρχαιοφυλάκων; Πολύ περισσότερο, επειδή οι ίδιοι κατήγγειλαν ότι, με τη συγκεκριμένη ρύθμιση, η κυβέρνηση επιβαρύνει με περιττό κόστος τη λειτουργία του κράτους, αφού σήμερα τις υπηρεσίες αυτές παρέχουν οι ήδη αμειβόμενοι υπάλληλοι του υπουργείου. Οταν, λοιπόν, καταγγέλλεις μία τόσο σοβαρή και σχεδόν αυταπόδεικτη κυβερνητική ατασθαλία, πώς καταθέτεις αμέσως τα όπλα και συνθηκολογείς; Δύσκολο να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό των υποψιών…

Επειτα, είναι και ότι δεν έχουμε ακούσει από την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο τους λόγους που επιβάλλουν την ανάθεση των εισιτηρίων σε ιδιωτική εταιρεία. Είμαι βέβαιος ότι πρέπει να είναι σοβαροί, διαφορετικά κανείς υπουργός δεν θα διακινδύνευε την κατηγορία ότι ευνοεί ιδιωτική εταιρεία και ζημιώνει το Δημόσιο. Γιατί όμως δεν τους εξηγούν καθαρά αυτούς τους λόγους, ώστε να τους γνωρίζουμε όλοι μας και να μη βάζουμε στον νου μας το κακό; Τόσο δύσκολο είναι ή διά της σιωπής προστατεύεται κάποιο ανώτερο αγαθό, που δεν θα έπρεπε να θιγεί; Θέλω να πω, μισόλογα για το θέμα ακούμε από τους αρχαιοφύλακες, σιωπή από την κυβέρνηση. Ισως μερικά πράγματα είναι καλύτερα να μένουν στο σκοτάδι, εφόσον πρόκειται για την προστασία των θεσμών…

ΜΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ

Ευτυχώς! Τώρα επιτέλους ησύχασα. Ο υπασπιστής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ναύαρχος Αποστολάκης, ανακοίνωσε ότι θα μεταβεί στις Σπέτσες με το πλοίο της γραμμής και δεν θα κάνει απόβαση με πλωτά μέσα, όπως είχε απειλήσει, προτού πληροφορηθεί την πρόβλεψη για σφοδρή κακοκαιρία το Σαββατοκύριακο. Καλύτερα έτσι για όλους μας! Τον αγαπάμε πολύ τον ναυαρχούκο μας και δεν θέλουμε να τον ψάχνουμε στα κύματα χειμωνιάτικα. Αλλωστε, για να του φύγει ο καημός, μπορεί να ζητήσει από τον καπετάνιο του πλοίου να μπει για λίγο ο ίδιος στη γέφυρα, έτσι για να πάρει την ατμόσφαιρα. Ναύαρχος είναι, δεν νομίζω ότι θα του αρνηθεί κανείς…

Πάντως, η επιλογή των Σπετσών εκ μέρους του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογημένα έγινε αντικείμενο εμβριθεστάτων σημειολογικών αναλύσεων. Τον γνωρίσαμε με σορτσάκι στη Μακρόνησο, τώρα τον βλέπουμε να σέρνει όλη την ΚΕ στις Σπέτσες. Η διαδρομή από τη Μακρόνησο μέχρι τις Σπέτσες είναι το σύμβολο της μετάβασης στην οποία θέλει να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τον μεταμορφώσει σε ένα είδος Αριστεράς που θα ταιριάζει με τις Σπέτσες και τον κόσμο της. Μάταιο, φυσικά, διότι Σπέτσες και Τζάκρη είναι έννοιες ασύμβατες και αντιφατικές.

Οσο μάταιο είναι, λ.χ., να πηγαίνεις να εγκατασταθείς σε μια βραχονησίδα στο τέλος της άγονης γραμμής, με το σχέδιο να φτιάξεις το καλύτερο γαλλικό εστιατόριο του κόσμου, που θα σαρώσει όλα τα βραβεία. Οπωσδήποτε μπορείς να φτιάξεις πολλά και ωραία πράγματα σε μια βραχονησίδα, όχι όμως το καλύτερο γαλλικό εστιατόριο του κόσμου – λυπάμαι. Σίγουρα, όμως, από μία τέτοιου μεγέθους παρεξήγηση μπορείς να φτιάξεις πρώτης τάξεως κωμωδία. Μια τέτοια  παρακολουθούμε τώρα να εκτυλίσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό ας είναι καλά οι άνθρωποι να μας διασκεδάζουν…