Μια «κηδεία» και ένα γλέντι

Η χρονιά που αφήσαμε πίσω έκλεισε με έναν σπαραξικάρδιο διαδικτυακό αποχαιρετισμό και έναν medical καρσιλαμά – ανάρμοστο, όπως αποφάνθηκε το διαδικτυακό κονκλάβιο. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, εντελώς σικέ και τα δύο. Ο θρήνος και ο κοπετός έγιναν για το Ideal που την προτελευταία μέρα του χρόνου έκανε την τελευταία του προβολή. Τι μου λέτε; Εκλεισε ένας κινηματογράφος στην Αθήνα. Οτι δηλαδή δεν έχει ξανασυμβεί; Να σοβαρευτούμε λίγο; Από τότε που θυμάμαι αυτήν την πόλη, ούτε

που ξέρω πόσες αίθουσες έχουν κλείσει. Ηδη από το τέλος της δεκαετίας του 1970, όταν πια η τηλεόραση είχε μπει σε όλα τα σπίτια, τότε που οι κινηματογράφοι γίνονταν σουπερμάρκετ και ο Κηλαηδόνης έγραφε τα «Θερινά σινεμά». Και, για να πω την αλήθεια, όσες έχουν απομείνει, μάλλον μιζέρια αποπνέουν έτσι όπως είναι στριμωγμένες ανάμεσα σε σύγχρονες προθήκες και νέες αισθητικές.

Ναι, αλλά σου λέει ότι το Ideal ήταν διαφορετικό. Λειτουργούσε εκεί από το 1922. Και το Αττικόν λειτουργούσε από το 1914. Ναι, αλλά το Ideal στεγαζόταν σε κτίριο του Τσίλλερ. Ομοίως και το Αττικόν. Πώς γίνεται λοιπόν να κόπτονται και να οδύρονται για το Ideal οι οπαδοί συγκεκριμένων κομματικών «περιοχών», αυτοί ακριβώς που θεωρούσαν τον εμπρησμό του κτιρίου όπου στεγάζονταν Αττικόν και Απόλλων πράξη αντίστασης κατά των Μνημονίων και των γερμανοτσολιάδων; Ολα γίνονται εκεί όπου ευδοκιμούν ιδεοληψίες. Και ο θρήνος για το Ideal θεωρώ ότι έχει ξεκάθαρα κομματικά κίνητρα – άντε να εξαιρέσω κάποιους ελάχιστους ρομαντικούς σινεφίλ. Ο κινηματογράφος είναι το άλλοθι. Η ουσία είναι ότι το κτίριο πρόκειται να γίνει ξενοδοχείο. Και αυτοί που τρίβουν τα χεράκια τους όταν το κέντρο της πόλης γίνεται θεματικό πάρκο μπάχαλου και αναρχίας, τρομάζουν, σκιάζονται μήπως και η Αθήνα γίνει τουριστική Ντίσνεϊλαντ. Μέχρι που έπεσε ιδέα και για «λαϊκή εξέγερση» προκειμένου να σωθεί το Ideal. Το βλέπουν ως πράξη αντίστασης στη «χούντα Κούλη». Και αυτό το θεωρούν αντιπολίτευση. Γι’ αυτό και κατρακύλησαν εκεί που κατρακύλησαν.

Από την άλλη, προβάλλονται οι πειρασμοί της νοσταλγίας. Αποχαιρετισμοί στο Ideal με αναφορές στα παιδικά και νεανικά χρόνια, στους πρώτους έρωτες και τα σφιξίματα των χεριών μέσα στη σκοτεινή αίθουσα, στους λουκουμάδες, μετά την παράσταση, στο Αιγαίον. Οτι τι δηλαδή; Να γίνει η Αθήνα ένα θεματικό πάρκο των δικών μας αναμνήσεων; Να μην αλλάξει τίποτα, να μη γίνουν καινούργια καταστήματα, να παραμείνουν τα παλιά έτσι όπως τα θυμόμαστε, μήπως και να έχουν τα ίδια εμπορεύματα ή μήπως οι κινηματογράφοι των νιάτων μας να παίζουν παλιές ταινίες; Ετσι, μωρέ, για την πάρτη μας. Να μη λειτουργούν ως επιχειρήσεις αλλά ως κιβωτοί των αναμνήσεών μας. Και το λέω εγώ που πολύ συχνά, ακόμη και από τούτη τη στήλη, περιτριγυρίζω στις μνήμες μου.

Αλήθεια, από πότε είχαν να πάνε στο Ideal όλοι αυτοί που ολοφύρονται; Και για ποιους κινηματογράφους μιλάμε στην εποχή της πλατφόρμας; Εχουν πάρει χαμπάρι ότι έχουν κλείσει και οι λουκουμάδες Αιγαίον; Οπως έκλεισαν παλιά εστιατόρια, παλιά ζαχαροπλαστεία, παλιά καταστήματα. Οι καιροί αλλάζουν, μαζί και τα στέκια και τα ήθη της εξόδου. Οι επίγονοι των παλιών επιχειρηματιών προσαρμόζονται στις καινούργιες εποχές. Και εμείς τι θα κάνουμε για να δείξουμε ότι είμαστε ευαίσθητοι και ενεργοί πολίτες; Θα κλαίμε για το παλιό το αμαξάκι, τον γκαζιέρη που μας άναβε το φως, τις κυρίες του Γιαννάκη και τον έρωτα που ήτανε κρυφός;

Medical Party

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν μου αρέσουν τα γλέντια και τα φαγοπότια στους εργασιακούς χώρους. Και έχω διακόψει συνεργασία διότι η διευθύντρια του εντύπου έφερνε μέρα παρά μέρα στο γραφείο ταψιά με φαγητά και μύριζε όλη η αίθουσα. Θεωρώ όμως υπερβολικό τον κουρνιαχτό που σηκώθηκε για το πρωτοχρονιάτικο γλέντι στον Ερυθρό, μέρα που δεν εφημέρευε. Πρόκειται για μια νοοτροπία που καλλιεργήθηκε στις δημόσιες υπηρεσίες από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Και μέχρι σήμερα, όταν έχει γενέθλια ένας υπάλληλος, παραλύει ο όροφος. Από εφορίες έως ιατροδικαστικές υπηρεσίες (το έχω δει σε ανάρτηση στα σόσιαλ). Οταν μάλιστα η καταγγελία γίνεται από τον Παύλο Πολάκη που κάθε τόσο έκανε τα γραφεία του ψησταριά, ε, κλωτσάει το πράγμα.