Λόφοι

Εγχείρημα εξόδου προς την παραλιακή οδό, μια επιτέλους χειμερινή αλλά φωτεινή ημέρα. Τα μάτια της μνήμης εδώ και χρόνια έχουν κρατήσει την εικόνα του ήλιου, απομεσήμερο, να αγκαλιάζει τη θάλασσα μέχρι τον Λαιμό της Βουλιαγμένης. Τώρα τα μάτια βρίσκουν εμπόδιο. Εναν λόφο από πέτρες, άσφαλτο, μπάζα ξηλωμένα που υψώνονται στο μέτωπο της παραλιακής έως την άλλοτε πλαζ του ΕΟΤ Βούλας. Είναι ο λόφος της ανάπτυξης ενός σύγχρονου αφηγήματος που υπόσχεται μία νέα σχέση των κατοίκων

Η εικόνα της υπόσχεσης εδώ και καιρό είναι φωτορεαλιστική, βγαλμένη από υπολογιστές για να στολίζει ταμπέλες μεγάλων διαστάσεων που κρύβουν τον λόφο με την ξηλωμένη άσφαλτο και τις πέτρες. Βέβαια ο ήλιος ακόμη έχει δύναμη να κάνει τα παιχνίδια του με τις σκιές των γιγάντιων γερανών που μετασχηματίζουν το μεσογειακό άλλοτε ήπιας κλίμακας τοπίο.

Η βόλτα στην παραλιακή επιφυλάσσει εκπλήξεις. Η διαδρομή που έβγαζε στο βάθος των αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας κάνει παράκαμψη προς μια μελλοντική υπογειοποιημένη λεωφόρο που θα στερεί τη γνώριμη θέα στον χρήστη αυτής της πόλης.

Είναι το πλήγμα του Ανθρωπόκαινου, λένε από το κέντρο της Αθήνας οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες της έκθεσης «Ελαιώνας ’23. Χθόνιο και Ανθρωπόκαινος», που επιμελήθηκε ο Δημήτρης Τρίκας στην περιοχή του Ελαιώνα. Καλλιτέχνες και ομάδες κοινωνιολόγων που επισκέφθηκαν τη γειτονιά Μαρκόνι και άκουσαν τους ελάχιστους κατοίκους που από τα χαμηλά τους σπίτια αντίκριζαν την Ακρόπολη να μιλάνε για «το απροειδοποίητο». Τον λόφο δηλαδή από ασφαλτικά υλικά από τα έργα αξιοποίησης του Ελαιώνα, που ξαφνικά υψώθηκε και τους έκρυψε τη θέα του μνημείου.

Ο Μπέκετ που φαντάστηκε μία γυναίκα με χωμένο το σώμα της σε έναν λόφο να μιλά για Ευτυχισμένες Μέρες θα μπορούσε να βρει τις κατάλληλες λέξεις. Ή όχι: «…Οι λέξεις σε παρατούν, είναι φορές που ακόμα κι αυτές σε εγκαταλείπουν» έγραφε εξερευνώντας την «αυθεντική αδυναμία του όντος». «Ο,τι λέγεται απέχει τόσο πολύ από την εμπειρία. Αν φτάσεις εκεί κάτω, στον όλεθρο, και η παραμικρή ευγλωττία γίνεται ανυπόφορη».