Ενας αληθινός συντηρητικός

Ξεκίνησε μεν ως γρίφος για τους περισσότερούς μας, δεν φαίνεται όμως να είναι τυλιγμένος στο μυστήριο, ούτε να βρίσκεται μέσα σε ένα αίνιγμα – για να θυμηθούμε τη ρήση του Τσόρτσιλ για την προπολεμική Σοβιετία. Αντιθέτως, ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας δεν έχει τίποτα να κρύψει και, σιγά σιγά, τον βλέπουμε να μας αποκαλύπτεται.

Αρχικά, ήταν η στήριξη την οποία παρέσχε στους μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, που αντιδρούν στην κατασκευή σταθμού του μετρό

στην πλατεία. Οι αντιδρώντες στην κατασκευή του σταθμού προτάσσουν, ως γνωστόν, την προστασία των δέντρων της πλατείας, αλλά αυτό είναι το πρόσχημα. Στην πραγματικότητα, εκείνο που τους ενοχλεί είναι ο ίδιος ο σταθμός, επειδή η ύπαρξή του θα εντάξει την πλατεία στον συγκοινωνιακό ιστό της πρωτεύουσας και, εκ των πραγμάτων, θα οδηγήσει στον «εκπολιτισμό» της περιοχής (gentrification), την οποία σήμερα λυμαίνονται οι γνωστές ομάδες παραβατικών και παρανόμων. Η πλατεία ήταν ένα από τα πρώτα μέρη που επισκέφθηκε μετά την εκλογή του ο κ. Δούκας και η υποστήριξή του στους διαμαρτυρόμενους ήταν μάλλον διακριτική και σχετικά ισορροπημένη. Ηθελε μεν τον σταθμό του μετρό, αλλά ήθελε και να μην πειράξουν τα δέντρα, επειδή η μεταφύτευσή τους δεν είναι πάντα επιτυχής. Δυστυχώς, ποτέ δεν εξήγησε πώς θα ήταν δυνατή η κατασκευή του σταθμού χωρίς να μετακινηθούν τα δέντρα, αλλά δεν τον ρώτησε και κανείς. Κρίμα.

Εν πάση περιπτώσει, τότε ήταν ακόμη φρέσκο το γραμμάτιο στον Κώστα Ζαχαριάδη του ΣΥΡΙΖΑ και θεώρησα ότι θα ήταν άδικο να προτρέξω σε συμπεράσματα. Τουλάχιστον, σκέφτηκα, έχουμε κάποιον ο οποίος τιμά τις υποσχέσεις του και πληρώνει τα χρέη του! Ακολούθησαν, όμως, οι επιφυλάξεις του για την τοποθέτηση καμερών, επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν με έωλα και ασαφή επιχειρήματα, τα οποία ουσιαστικά κατέτειναν στην ιδιόρρυθμη θέση ότι η Αστυνομία θα έπρεπε κατά κάποιον τρόπο να διαπραγματευθεί με τον δήμο για τα σημεία στα οποία θα τοποθετηθούν οι κάμερες. Ας είναι. Και αυτή η θέση έμοιαζε περισσότερο με άσκηση δημοσίων σχέσεων, απευθυνόμενη στους ψηφοφόρους του της Ακρας Αριστεράς. Συνεπώς και πάλι απέφυγα οριστικές κρίσεις.

Επειτα όμως, ήλθε η παύση των εργασιών ανάπλασης στον λόφο του Στρέφη. Είναι αλήθεια ότι η ανάπλαση προχωρούσε με προβλήματα, τουλάχιστον όμως υπήρχε ένας στόχος, ένα σχέδιο για να φτάσουμε εκεί και, το κυριότερο, υπήρχε χρηματοδότηση από ιδιωτική χορηγία. Για τον κ. Δούκα, όμως, τα λεφτά δεν είναι το θέμα – όπως και για τους περισσότερους αριστερούς, άλλωστε, διότι χρησιμοποιούν τα λεφτά των άλλων, οπότε δεν χρειάζεται να βγάλουν δικά τους. Ματαίωσε λοιπόν την ανάπλαση κατηγορώντας μάλιστα αδίκως την απελθούσα δημοτική Αρχή για καθυστερήσεις και ολιγωρίες. Δεσμεύεται, βέβαια, ότι το έργο θα γίνει, αλλά με διαφορετικούς όρους και, φυσικά, εξόδοις του δήμου. Οταν όμως σταματάς κάτι που έχει ήδη μπει στις ράγες, για να το πιάσεις από την αρχή και υποτίθεται να το κάνεις καλύτερα, η πείρα διδάσκει ότι παίζεις καθυστερήσεις και το παραπέμπεις στις ελληνικές καλένδες, που έλεγαν οι Ρωμαίοι.

Τούτων δοθέντων, δεν προξενεί κατάπληξη ότι ο κ. Δούκας τίθεται αναφανδόν υπέρ των καταλήψεων στα πανεπιστήμια. Στο συγκεκριμένο ζήτημα ο κ. Δούκας είναι ασυνήθιστα ευθύς και απόλυτος, χωρίς τα συνήθη «ναι μεν αλλά», με τα οποία προστατεύει τις θέσεις του. Είναι κατανοητή η στάση του, όμως, διότι ως καθηγητής στο Μετσόβιο δικαιολογείται να φοβάται την απώλεια του κρατικού μονοπωλίου και τον ανταγωνισμό. Τουλάχιστον όμως, διατυπώνει την άρνησή του με χιούμορ, έστω και ακούσιο, διότι λέει ότι, αν είναι να έρθουν στην Ελλάδα το Χάρβαρντ, η Οξφόρδη και το Κέιμπριτζ, τότε διατίθεται να βοηθήσει (sic).

Κατόπιν όλων αυτών, δεν μου προξενεί την παραμικρή εντύπωση αυτό που είπε στη συνέντευξή του στο MEGA, δηλαδή ότι σκοπεύει να παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο. Μα, εννοείται! Πού αλλού θα παντρευόταν, στο δημαρχείο; Δεν μας χρειάζεται κάτι περισσότερο για να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος είναι συντηρητικός μέχρι το μεδούλι. Και μάλιστα από τους σκληρούς, τους πραγματικούς συντηρητικούς, τους συντηρητικούς της Αριστεράς, που αγωνίζονται να συντηρήσουν όχι εκείνα που αξίζουν να συντηρηθούν, αλλά εκείνα που δεν πρέπει να υπάρχουν. Να τον χαιρόμαστε, λοιπόν, τον καινούργιο μας δήμαρχο και καλά ξεμπερδέματα…