1983 «Στη Βουλιαγμένη»

Τα beach party ήταν για τα παιδιά με τις κιθάρες τα καλοκαίρια στα νησιά... Πάρτι ήταν κι εκείνο του 1983, καλοκαίρι ήταν, αλλά καμία σχέση με τις εικόνες που είχαμε μέχρι τότε στον νου μας. 25 Ιουλίου 1983: στην παραλιακή λεωφόρο τα αυτοκίνητα προχωράνε σημειωτόν, η ζέστη είναι στο φόρτε της, αλλά η αίσθηση της γιορτής (μιας γιορτής που εντός ολίγου θα βρέξει τα πόδια στην πλαζ του ΕΟΤ) είναι τόσο δυνατή, που καλύπτει νευράκια και μικροκαβγάδες. Η Αθήνα, όλη η Αθήνα, απ' όλες τις γειτονιές και απ' όλα τα λαϊκά και ευγενή προάστια, πάει στο πάρτι της Βουλιαγμένης που διοργανώνει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Η πλαζ του ΕΟΤ έχει κλειστεί εδώ και μήνες, τα 25.000 εισιτήρια που έχουν πουληθεί δείχνουν ότι η ιδέα είχε τεράστια απήχηση, ο κόσμος της Αθήνας πάει να απλώσει την πετσέτα του στην άμμο, να κάνει βραδινό μπάνιο, να μεθύσει με μπίρες, να ξεπλύνει το πολυσυζητημένο... νέφος από πάνω του (ήταν πολύ καυτό το θέμα τότε). Είναι η εποχή που το κοινό έχει αφήσει πίσω του το πολιτικό τραγούδι, ο Σαββόπουλος - κεντρικό πρόσωπο τότε στις υπό διαμόρφωση μόδες και νέες τάσεις - τραγουδάει το «Ας αρχίσουν οι χοροί» από τον ολόφρεσκο δίσκο του «Τα τραπεζάκια έξω» (που αργότερα σήμανε για πολλούς την πολιτική του στροφή), ο Βαγγέλης Γερμανός έχει εκδώσει ήδη τον δεύτερο δίσκο του και όλοι σιγοψιθυρίζουν την «Κρουαζιέρα» του, ενώ ο «καβγάς» ροκάδες vs καρεκλάδων (βλ. discoμεράκια) έχει διευρυνθεί βάζοντας στο παιχνίδι την άνθηση της λαϊκής σκηνής και του ρεμπέτικου. Τα Παδιά απ' την Πάτρα και το «Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός» (με τον Λάμπρο Καρελά στη φωνή) κάνουν με το καλημέρα σας χρυσό δίσκο ενώ η Οπισθοδρομική Κομπανία που έπαιζε στο «Αλσος» (Πεδίον του Αρεως) μαζί με την πρωτοεμφανιζόμενη Ελευθερία Αρβανιτάκη κάνουν επιτυχία με το «Σεράχ». Μπορεί όμως το πνεύμα «επιστροφή στις ρίζες» να ήταν ταυτισμένο με τη μουσική πρωτοπορία της εποχής και η ευρύτερη παρέα του Ελληνιάδη (Ρασούλης, Ξυδάκης, Σιμώτας, Κοντογιάννης, Φαληρέας κ.ά. ) να πηγαινοερχόταν στο περιοδικό «Ντέφι» και να υποστήριζε τη νέα γενιά του λαϊκού (Παπάζογλου, Χειμερινοί Κολυμβητές, Γλυκερία, Τσαλιγοπούλου κ.ά.) μπορεί το «Ρεμπέτικο» του Φέρη, σε μουσικές Ξαρχάκου, με τη φωνή της πρωτοεμφανιζόμενης Σωτηρίας Λεονάρδου και του Τάκη Μπίνη να ήταν η έκφραση της νοσταλγίας μιας γενιάς που ήθελε να προχωρήσει, ανακαλύπτοντας εκ νέου τις ρίζες της, όμως στην άλλη πλευρά έτρεχε - και με μεγάλη ορμή - το ποτάμι της disco και της ποπ. Είχαμε κι εμείς ενδιαφέρουσα ποπ, ιδιαίτερα αγαπητή στο ευρύτερο κοινό - και μάλιστα σε ένα κοινό που «επικοινωνούσε» και με τα ξένα μουσικά ρεύματα: Αφροδίτη Μάνου, Αρλέτα, Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ, Ζουγανέλης και Ισιδώρα Σιδέρη, Γιάννης Γιοκαρίνης, Θέμις Ανδρεάδης, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Πωλίνα, Αννα Βίσση (το '83 έγινε ζεύγος με τον Καρβέλα). Εχουμε και τους Φατμέ με τα «Ψέματα» (δεύτερος δίσκος), έχουμε και τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, μοναδικός στο είδος του, γιατί συνδέει τέλεια τη νοσταλγία του «ελαφρού» με το ροκ, το έντεχνο με την τζαζ και δη με το σουίγκ. Αγιόκλημα και γιασ