1978 «Τρελή κι αδέσποτη»

Από το 1974 έως το 1980 η Ελλάδα ζει στον ρυθμό των μεγάλων λαϊκών συναυλιών. Το '78 ο Σταύρος Ξαρχάκος δίνει 11 συναυλίες στον Λυκαβηττό (στο πλαίσιο των θερινών εκδηλώσεων του ΕΟΤ) με ερμηνευτές τούς Ξυλούρη, Καλογιάννη, Μητσιά, Δημητράτο, Γαλάνη και Μπέλλου ενώ πολλές από τις συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί σε ανοικτούς χώρους εκείνο το καλοκαίρι ματαιώνονται για λόγους «τάξεως και ασφαλείας». Επειτα από επτά συναπτά έτη υποχρεωτικής σιωπής, ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει ότι η πολυπόθητη Δημοκρατία έχει εγκατασταθεί, οι νοοτροπίες όμως δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Πόσω μάλλον η νοοτροπία στις κρατικές υπηρεσίες. Το '78 είναι η πρώτη χρονιά που πολλοί συνθέτες καταγγέλλουν την απαγόρευση μετάδοσης των τραγουδιών τους «για πολιτικούς λόγους» από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα (που, ως γνωστόν, είναι ακόμη κρατικά) ενώ ο Χατζιδάκις και το Γ' Πρόγραμμα γίνονται αγαπημένη συνήθεια όσων ενδιαφέρονται για τις νέες τάσεις στο τραγούδι και για τη συμβολή τού (στιγματισμένου από τη δικτατορία) παραδοσιακού τραγουδιού. Αλλωστε αυτή η τάση επιστροφής στο δικό μας... κυτταρικό τραγούδι, με τη Δόμνα Σαμίου από τη μια και τη Μαρίκα Νίνου από την άλλη (τουτέστιν ρεμπέτικα, σμυρναίικα), αντανακλά τη νοσταλγία μιας ολόκληρης γενιάς να ανακαλύψει το αυθεντικό τραγούδι και τους αυθεντικούς τρόπους διασκέδασης. Το ταβερνάκι της γειτονιάς, το μούσι και το ταγάρι, οι κομπανίες και τα ρεμπέτικα τραγούδια γίνονται κομμάτια μιας ευρύτερης μόδας, σύμβολα της προοδευτικής ταυτότητας της νέας γενιάς που στο κάτω κάτω έχει συμβάλει (σίγουρα έτσι νιώθει) με την εξέγερσή της (Πολυτεχνείο) στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Το πολιτικό τραγούδι του Θεοδωράκη έχει στηρίξει και έχει εμπνεύσει τον αγώνα αυτό, έχει... κατέβει σε πορείες, έχει γεμίσει γήπεδα. Ομως, καθώς τα χρόνια περνούν και η Δημοκρατία είναι πια δεδομένη, αναδύεται μια νέα τάση, πιο χορευτική, απενοχοποιημένη από τα «τραγούδια - σύμβολα» των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης. Κι εδώ είναι που μπαίνει στο σκηνικό μας το μπαγλαμαδάκι του Νίκου Παπάζογλου και το «Τρελή κι αδέσποτη παρ' όλη την αγάπη»... Ενοποιητικό στοιχείο τότε ήταν η Lyra. O Σαββόπουλος (παραγωγός στην εταιρεία) έχει ήδη κυκλοφορήσει τον δίσκο της Ρεμπέτικης Κομπανίας ('75) και δύο χρόνια μετά ('77) έχει συγκεντρώσει την αφρόκρεμα από τις νέες φωνές στον δίσκο του «Αχαρνής». Ο Νίκος Παπάζογλου και ο Μανώλης Ρασούλης ήταν ανάμεσα στα φιντάνια εκείνου του δίσκου. Κι ένας νέος δημοσιογράφος, ο Γιώργος Κοντογιάννης που τότε δούλευε στο «Βήμα» _ ήταν και μέλος της ευρύτερης παρέας Σαββόπουλου _ παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα από κοντά... Οταν ο Ρασούλης τον πλησίασε σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες της παράστασης των «Αχαρνέων» και άρχισαν να κάνουν παρέα, έμαθε και για τον αιγυπτιώτη φίλο του Νίκο Ξυδάκη και για τα τραγουδάκια που σκαρώνανε μαζί. Δεν έγραφε λαϊκά ο Ξυδάκης. Τον Χατζιδάκι θαύμαζε και από κείνον αντλούσε. «Του το είπα τότε του Ρασούλη» θυμόταν παλαιότερα ο Κοντογιάννης. «Καλά είναι αυτά που γράψατε, αλλά τώρα όλοι θέλουν λαϊκ