[ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ] Σαν την καλοσύνη πριν από το µπουρίνι

Τις προάλλες πήγα στο πατρικό µου κι είδα τις νεραντζιές φουντωτές φουντωτές, τίγκα στο νεράντζι κι ένιωσα εκείνη την ωραία ζαλάδα που µου φέρνει ο δρόµος όταν µπαίνει η άνοιξη. Λέω δεν είναι δυνατόν. Η ιδέα µου θα είναι. Ανάβουν τα χριστουγεννιάτικα στην Αθήνα κι ακόµη και η φύση µάς έχει στο περίπου, λες και τα έχει κάνει πλακάκια µε τη γενικότερη θολούρα. Σκουπιδίλα απ’ τη µια και νεράντζια από την άλλη. Ζέστη και χριστουγεννιάτικα δέντρα. Και κάτι πρωινά λαµπερά, µε πεντακάθαρο ορίζοντα, για να το νιώσεις καλά, στο πετσί σου, ότι η δυσωδία γίνεται ακόµη πιο βαριά όταν οι µέρες είναι γιορτινές.