[ ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ ] Τελικά τα κάγκελα ήταν για τους λεβέντες

Oμολογώ ότι δεν το περίμενα από τον Αβραμόπουλο. Μου δημιουργούσε την εντύπωση ενός ανθρώπου που πασχίζει να ξεπεράσει τον εαυτό του. Αν και δεν είναι από τζάκι όπως οι άλλοι, έδινε την εικόνα τζέντλεμαν. Εκεί μπερδεύτηκα, φαντάστηκα ότι και η θέση του για το κόμμα θα ήταν μια απαίτηση για κάτι ανώτερο, για ένα ξεπέρασμα των αδυναμιών του. Γιατί αυτή η παράταξη από τη δεκαετία του ΄80 και μετά δεν λέει να συνέλθει, να μοιάσει λίγο σε αυτό που ονειρεύτηκε ο ιδρυτής της: σε ένα αστικό συντηρητικό κόμμα αρχών που σέβεται τον εαυτό του.