Τόσα σπασμένα καράβια γύρω μας…

“Είμαι επιβάτης” είπε ο Καπετάνιος…

Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που απηύθυνε στο γιατρό που έσπευσε να τον βοηθήσει, λίγο μετά τη διάσωσή του από το βυθιζόμενο πλοίο ο Κορεάτης πλοίαρχος. Θα μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος τη τάξει αξιωματικός που υπό την ευθύνη του ένα τραγικό ποσοστό των νεκρών εντοπίστηκε φορώντας τα σωσίβια, μέσα στις καμπίνες τους. “Μείνετε στις καμπίνες σας, μέχρι νεωτέρας”. Όσοι σώθηκαν, ανήκουν σε αυτούς που μπόρεσαν να “παρακούσουν”: ενάντια στην ασιατική κοσμοθεωρία της ιεραρχικής υπακοής, αντέδρασαν και επέλεξαν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. “Το πλοίο βυθίζεται

– να τρέξω, να φύγω, να βρω την έξοδο”. Επαναστάτες με τον τρόπο τους, ενόψει του επερχόμενου τέλους. “Αναρχικοί” της ομάδας επιβατών, ακόμα και αν ολόκληρη η προηγούμενη ζωή τους είχε κυλήσει μέσα στην απόλυτο σεβασμό της κάθε μορφής σύμβασης και εξουσίας.

Λένε ότι ο καπετάνιος εγκαταλείπει πάντα τελευταίος το σκάφος, σε αντίθεση με τα κάθε λογής συμπαθή τρωκτικά που το αφήνουν τρέχοντας, όταν γίνει αντιληπτό ότι το πλοίο βουλιάζει. Άνθρωποι ακέραιοι που σταθμίζουν μέσα τους ένα απλό δίλημμα: αξιοπρέπεια ή θάνατος. Και διαλέγουν το πρώτο. Ίσως γιατί ακόμα και νεκροί, η περηφάνια για αυτό που κάποτε ήμασταν είναι η μόνη μας αληθινή υστεροφημία και ζωντανή κληρονομιά. Τα ποντίκια δεν έχουν το προνόμιο του διλήμματος – σκοπός είναι η επιβίωση με κάθε τρόπο, όλα τα άλλα είναι “μεταξωτές κορδέλες” σε έναν ωκεανό που είναι έτσι κι αλλιώς πνιγμένος στα φύκια.

Απαρνήθηκε δύο (2) φορές ο συγκεκριμένος ένστολος την ταυτότητά του: Μία όταν ήρθε η ώρα να τιμήσει την ευθύνη του για να σώσει ό,τι μπορούσε και μία όταν ήρθε η ώρα να τιμήσει το ρόλο του αποδεχόμενος αντρίκια την εγκληματική ανεπάρκειά του. Υπερίσχυσε η ανάγκη του για επιβίωση όμως. Και κάπως έτσι, θα μείνει στο μυαλό μας σαν ένα τρωκτικό με παντελόνια.

Σκέφτομαι: όλους εμάς, που ταξιδεύουμε τις ζωές μας μέσα σε διάφορα “καράβια” για να βρούμε τους προορισμούς που αναζητούμε. Πλοία με διακριτικά ονόματα όπως, Δουλειά, Οικογένεια, Σχέσεις, Ιδεολογίες, Πεποιθήσεις. Κάποια από αυτά θυμίζουν περήφανα ιστιοφόρα, κάποια άλλα ταπεινές ψαρόβαρκες – λίγη σημασία έχει, πλεούμενα είναι όλα.

Αναρωτιέμαι: τη κάθε κρίσιμη φορά που καλούμαστε να επιλέξουμε το ρόλο μας, πόσο συνειδητά μεταμορφωνόμαστε από καπετάνιο σε ποντίκι, πόσο συνειδητοποιημένα διαλέγουμε τη ρήξη αντί για την εύπεπτη υπακοή, πόσο ασυνείδητα πνίγουμε για να μην πνιγούμε.

Τόσα ερωτήματα. Τόσα σπασμένα καράβια γύρω μας. Και να φανταστεί κανείς ότι η θάλασσα της ζωής είναι μόνο μία.