Τα παιδιά μέσα στην οικογένεια

Τα παιδιά είναι χαρά. Είναι ζωντάνια. Έμπνευση. Δημιουργία. Αλλάζουν τον τρόπο ζωής του ζευγαριού και σηματοδοτούν την πορεία ολόκληρης της οικογένειας. Οικογένειες με μόνο ένα παιδί διαφέρουν κατά πολύ από αυτές με δύο ή περισσότερα. Τα αδέρφια αναπτύσσουν άλλους δεσμούς και άλλες σχέσεις μεταξύ τους. Καθημερινά έρχονται σε επαφή με τη συνεργασία αλλά και τον ανταγωνισμό με την αγάπη αλλά και το θυμό, την εναλλαγή δηλαδή συναισθημάτων και καταστάσεων. Ένα σημαντικό θέμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι γονείς είναι η ζήλεια μεταξύ των παιδιών.

Το μεγαλύτερο ζηλεύει κάθε παροχή

φροντίδας στο μικρότερο και αντίστροφα το μικρό ζηλεύει οτιδήποτε αποτελεί αντικείμενο απασχόλησης για το μεγάλο. Χαρακτηριστικές ατάκες όπως, «…εμένα δεν με αγαπάς καθόλου…», «…από τότε που γεννήθηκε ο/η μικρός/η με …διέγραψες…», ή «…εγώ το πήρα πρώτος/η…» και «…το θέλω κι εγώ…», «…δεν θέλω άλλο, αυτό θέλω…» είναι ρουτίνα για μια οικογένεια. Οι γονείς καλούνται να κρατούν τις ισορροπίες και να βρίσκουν πάντα τη χρυσή τομή. Από προσωπική εμπειρία, με πιάνουν τα γέλια όταν τα σκέφτομαι, σε κάποια τυχαία στιγμή. Από την άλλη, είναι αρκετές οι φορές που με πιάνουν τα νεύρα, την ώρα του γεγονότος. Ειδικά όταν αρχίζει μια φιλονικία μεταξύ τους.

Το σίγουρο είναι πως κανένας γονιός δεν πρέπει να ξεχωρίζει τα παιδιά του. Καταλαβαίνω ότι μπορεί ορισμένες φορές να μην το καταλαβαίνεις και να δείχνεις μεροληψία σε κάποιο. Αυτό όμως το άλλο παιδί το αντιλαμβάνεται και πληγώνεται. Στην πραγματικότητα οι γονείς οφείλουν να είναι πάντα έτοιμοι και να προλαμβάνουν τέτοιες καταστάσεις. Είναι γνωστό πως τα παιδικά «τραύματα» τα κουβαλάς μια ζωή. Ένας άνθρωπος βιώνει έντονα, από μια ηλικία κι έπειτα, τα παιδικά του χρόνια. Δεν είναι σωστό να διαμορφώνει διαφορετικά συναισθήματα για τον πατέρα και τη μητέρα. Όσο κι αν αυτό φαντάζει αδύνατο αφού συνηθίζεται στα μάτια ενός παιδιού ο ένας από τους δύο να παίζει το ρόλο του αυστηρού και ο άλλος το ρόλο του πιο χαλαρού.

Το αντρόγυνο δεν θα πρέπει να έρχεται σε αντιπαράθεση μπροστά στα παιδιά του. Ούτε ο καθένας να παίρνει συνεχώς το μέρος συγκεκριμένου παιδιού. Καλό είναι να προσπαθεί να λύνει όλες τις αντιπαραθέσεις δίκαια, εξηγώντας κάθε φορά τον λόγο στα παιδιά. Προσπαθώντας να τους δώσει να καταλάβουν το σωστό. Όσο κι αν νομίζουμε ότι είναι πολύ μικρά για να το εμπεδώσουν, να είστε σίγουροι ότι το καταγράφουν.

Λέγεται ότι είναι ξεχωριστή η σχέση μάνα-γιού και πατέρα-κόρης. Στις μικρές ηλικίες, από προσωπική εμπειρία, δεν συμμερίζομαι την άποψη. Οι «γυναίκες» τα βρίσκουν καλύτερα μεταξύ τους όπως και οι «άντρες». Τίποτα δεν θεωρείται βέβαια δεδομένο και σημαντικό ρόλο παίζει ο χρόνος που αφιερώνει ο κάθε γονιός στα παιδιά του. Όσο περιορισμένος και αν είναι θα πρέπει να ισομοιράζεται μεταξύ των παιδιών. Οι παράλληλες δραστηριότητες και η συμμετοχή όλων των μελών μιας οικογένειας είναι το καλύτερο.

Ξέρω ότι πολλοί ακούν παιδιά και σκέφτονται διαφορετικά. Βάσανα, έξοδα, τέλος εργένικης και ανέμελης ζωής. Τους καταλαβαίνω. Δεν αλλάζω όμως με τίποτα το συναίσθημα που βίωσα όταν, μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, η κόρη μου (σχεδόν 2 χρονών τότε) μου έφερε αυθόρμητα τις παντόφλες μόλις γύρισα σπίτι. Ή επίσης δεν αλλάζω με τίποτα την… «…αγκαλίσα…» που μου ζητά ο γιός μου μόλις με βλέπει να περνώ το κατώφλι της πόρτας.