Ο Πάπας Φραγκίσκος δεν φαίνεται άριστη επιλογή

Αν υποθέσουμε ότι ο ρόλος μιας Εκκλησίας είναι να ρίξει γέφυρες ανάμεσα στο θείο και τα ανθρώπινο, ο επικεφαλής της, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τον Πάπα, με την ξεχωριστή σημασία που του αποδίδει η συγκεκριμένη θρησκεία, θα πρέπει να ενσαρκώνει τις «άγιες» εκείνες ιδιότητες που ταυτίζει κανείς με τον Θεό αλλά και να διακρίνεται για την εγγύτητα με τα ενδιαφέροντα ή τα βάσανα που απασχολούν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες.

Ο νέος Πάπας έχει τις καλύτερες προϋποθέσεις για να πετύχει. Η θητεία του ξεκινά σε έναν κόσμο που δεν ευημερεί και αναζητεί από οπουδήποτε την Ελπίδα. Το Βατικανό εδρεύει

στην καρδιά της Ευρώπης, σε μια χώρα που αποτελεί επίκεντρο ή μέρος βαθιάς οικονομικής κρίσης, η οποία έχει οδηγήσει ντόπιους, Ιταλούς ή γενικότερα Νοτιοευρωπαίους, στα όρια της απελπισίας. Επίσης, ο νέος Πάπας ακολουθεί έναν άλλο, γερασμένο και σε μεγάλο βαθμό αποτυχημένο Πάπα και δεν διαδέχεται έναν «ασύγκριτο» όπως εκείνος.

Όμως, ο συγκεκριμένος Πάπας Φραγκίσκος, πρώην Bergoglio, δεν φαίνεται ότι μπορεί να αποτελέσει με τον καλύτερο τρόπο αυτόν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ Θεού και ανθρώπου ούτε να δώσει στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία την εκσυγχρονιστική πνοή που κάθε ζωντανός οργανισμός χρειάζεται.

Η καλύτερή του παρακαταθήκη είναι ο τιμητικός τίτλος «Καρδινάλιος των φτωχών». Ενώ όμως ο Bergoglio μπορούσε να ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ, να παίρνει το λεωφορείο αντί της λιμουζίνας και να κερδίζει έτσι τα πλήθη, ο Πάπας Φραγκίσκος θα συνοδεύεται αναγκαστικά από σκληρά μέτρα ασφαλείας, θα επιβαίνει σε τεθωρακισμένα οχήματα και θα μιλάει στους πιστούς από την απόσταση του χρυσοποίκιλτου θρόνου του. Είναι οι ιδέες του περισσότερο και όχι τόσο ο τρόπος ζωής του τα μέσα του για να πετύχει. Μπορεί μόνο με αυτές να τα καταφέρει;

Κατ’ αρχάς, και μόνο η ηλικία του (76) παραπέμπει σε επιλογή ανάλογη με την προηγούμενη: Ηλικιωμένος ώστε οι νεότεροι να μην κουραστούν υπερβολικά περιμένοντας στην ουρά. Πάπας ορισμένου χρόνου. Φύσει συντηρητικός.

Εγγύτητα με το «θείο»; Η φημολογία συνεργασίας του με την στρατιωτική χούντα της Αργεντινής, αν κάποτε ήταν άγνωστη στους πολλούς πιστούς, τώρα θα «εμπνεύσει» ερευνητές και βιογράφους από όλο τον κόσμο. Δύσκολη κληρονομιά για απεσταλμένο του Θεού.

Ως προς την γέφυρα με τον άνθρωπο και τα προβλήματά του; Οι απανταχού Εκκλησίες δεν διακρίνονται ούτως ή άλλως για την προσαρμοστικότητά τους στην μεταβολή των κοινωνικών αντιλήψεων. Σέρνονται πίσω από τις αλλαγές, με βλαπτική, για τις ίδιες πάνω από όλα, καθυστέρηση. Και ο Φραγκίσκος, φανατικός πολέμιος της αντισύλληψης και των αμβλώσεων, εχθρός των υιοθεσιών από τους ομοφυλόφιλους και ακόμα περισσότερο των γάμων μεταξύ τους (εδώ αναμενόμενα), δεν φαίνεται ικανός να συμβαδίσει με τους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης ούτε να γίνει αφορμή για την προσέλκυση και άλλων, που απωθούνται έως τώρα από τον συντηρητισμό του Βατικανού.

Είναι όμως πιθανό και όλο αυτό να είναι απλώς το «φαίνεσθαι» ενός, κατά τα λοιπά, άγνωστου ανθρώπου. Και η φυσική του καλοσύνη και μετριοφροσύνη, το «είναι» του, να υπερκεράσει όλα τα άλλα εξωτερικά του «ελαττώματα». Αυτό συνέβη άλλωστε και με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β’, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα συνιστά τον «φάρο» (και) του Πάπα Φραγκίσκου.