Ο γλύπτης που αγάπησε τη μαθήτρια

Η μυστηριώδης φύση μιας ιδιοφυίας, του Ροντέν. Ο σπουδαίος γλύπτης που αγάπησε τη μαθήτρια, ερωμένη και μούσα του Καμίγ Κλωντέλ. Η θυελλώδης σχέση τους παράλληλα με τη σύντροφο του. Η δημιουργική τους ένωση και ο σπαραχτικός χωρισμός τους που την οδήγησε στο άσυλο για τριάντα χρόνια, απομονωμένη και πάντα ερωτευμένη. Η παραφορά του έρωτα. Η αφοσίωση της Καμίγ στο αντικείμενο του πόθου της. Ζήλεια, κτητικότητα, ανταγωνισμός. Ακραία ανθρώπινα πάθη. “Rodin.”

Ο Boris Eifman ήρθε ξανά στην Αθήνα

και στο Μέγαρο Μουσικής παρουσιάζοντας μία συναρπαστική παράσταση, από αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ, από αυτές που σε συγκινούν και ανασύρουν από μέσα σου τα δικά σου πάθη και σκέψεις. Από την αρχή ως το τέλος, τα σώματα των χορευτών είχαν ασύλληπτη δυναμική και εκφραστικότητα. Οι χορογραφίες του Eifman άλλωστε διαπνέονται από έντονη θεατρικότητα. Το «πάντρεμα» της τεχνικής του κλασσικού χορού με στοιχεία του σύγχρονου και το ψυχολογικό υπόβαθρο είναι άξονες πάνω στους οποίους κινείται ο Eifman. Αξιοθαύμαστοι οι σολίστ αλλά και οι υπόλοιποι χορευτές που τους πλαισιώνουν. Οι μουσικές επιλογές ήταν πλήρως εναρμονισμένες στο «σκοτεινό» και ερωτικό θέμα της παράστασης, από το “Clair de Lune” του Debussy και το “Danse Macabre” του Saint-Saëns και τις μελωδίες του Ravel και του Massenet. Υπέροχοι φωτισμοί. Εξαιρετική απόδοση των «ζωντανών γλυπτών» του Ροντέν.

Όσο για τις χορογραφίες ανάμεσα σε αυτόν και την Καμίγ, μπόρεσαν να προβάλλουν με μοναδικό τρόπο τη σχέση τους. Επιθυμία αλλά και θλίψη. Συναισθήματα στην υπερβολή τους. Το απόλυτο του έρωτα. Ενός έρωτα που επηρέασε το έργο του σπουδαίου καλλιτέχνη και φυσικά της δυστυχισμένης Καμίγ. Οι σκηνές στο άσυλο όπου η δυστυχής Κλωντέλ κακοποιείται, βιώνει το χωρισμό και την απόγνωση, είναι πολύ σκληρές. Διεισδύουν σε μία ανθρώπινη ψυχή η οποία καταστράφηκε από τον έρωτα. Ρομαντικό. Όσο και επώδυνο. O Eifman έχει ένα μαγικό τρόπο να «παίζει» με τη δισυπόστατη φύση του έρωτα. Και στη συγκεκριμένη παράσταση, ανέδειξε εύστοχα και την πολυσχιδή προσωπικότητα ενός καλλιτέχνη. Με όλες τις μεγαλειώδεις στιγμές του αλλά και τις αδυναμίες του.

Οι ανθρώπινες αδυναμίες εξάλλου ενδιαφέρουν το χορογράφο και το έχει αποδείξει στο παρελθόν και με άλλα εγχειρήματα του. Είναι αυτές που κάνουν τους χαρακτήρες πιο γοητευτικούς. Τη μία στιγμή βρίσκονται στην κορυφή και την άλλη βυθίζονται στα πάθη τους. Παρακολουθώντας αυτή την πορεία τους, κάπου θα ταυτιστείς. Θα κατανοήσεις τους αγαπημένους σου ήρωες. Θα εντυπωσιαστείς. Μα πάνω από όλα, θα παρασυρθείς μαζί τους και θα βιώσεις μία αλησμόνητη εμπειρία, από αυτές που θεάματα όπως ο “Rodin” σου προσφέρουν απλόχερα…