Και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι αθώος…

Και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι αθώος … μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Αυτό είναι προφανές ότι παραγνωρίστηκε από πολλούς.

Πρώτα – πρώτα από βουλευτές – συναδέλφους του. Που περιφέρονταν στα κανάλια και τον χρησιμοποιούσαν ως εξιλαστήριο θύμα για όλα τα στραβά που έκαναν κατά καιρούς οι πολιτικοί, ενδεχομένως και οι ίδιοι οι πιο παθιασμένοι κατήγοροί του, και τους οδήγησαν στην γενική ανυποληψία του σήμερα. Που δεν

δίσταζαν να προεξοφλούν την καταδίκη του, εκτός εάν – άκουσον άκουσον – «αποδείξει την αθωότητά του».

Εν συνεχεία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους εμπόρους ειδήσεων. Που έσπευσαν να «αποφανθούν» πριν καν ο «κατηγορούμενος απολογηθεί» και ακόμα πιο πριν ερευνηθούν όλες οι πτυχές της ιστορίας. Που καταδίκασαν, ενδεχομένως εξολόθρευσαν, έστω και αν τελικά αθωωθεί, μια πολιτική καριέρα και πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη οντότητα.

Γιατί είναι «αθώος» ο Παπακωνσταντίνου; Όχι φυσικά επειδή η έρευνα για το στικάκι γέννησε αμφιβολίες για την δεδομένη για πολλούς ως τότε ενοχή του. Αλλά γιατί και για τον Παπακωνσταντίνου, όπως και για τον Τσοχατζόπουλο, τον οποιοδήποτε μη καταδικασθέντα, ακόμα και για τον Πακιστανό της Πάρου ισχύει το ΙΕΡΟ τεκμήριο της αθωότητας. Ότι δηλαδή κανείς, ακόμα και αν έχει «ομολογήσει», ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ένοχος, ώσπου να απαγγελθεί καταδικαστική απόφαση.

Το Ποινικό Δίκαιο περιέχει ΙΕΡΟΥΣ κανόνες. Σημαντικός εξ αυτών είναι ο προαναφερθείς. Δεν υποχρεούται ο κατηγορούμενος να αποδείξει την αθωότητά του, να προσκομίσει στοιχεία που να την θεμελιώνουν. Η ενοχή του είναι αυτή πρέπει να αποδειχθεί και μάλιστα σε βαθμό που να αγγίζει τη βεβαιότητα.

Υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι ΙΕΡΟΙ κανόνες: Nullum crimen nulla poena sine lege. Κανένα έγκλημα, καμία ποινή, χωρίς (υφιστάμενο) νόμο. Nullum crimen nulla poena sine praevia lege. Απαγόρευση αναδρομικότητας των ποινικών διατάξεων.

Όλα αυτά ισχύουν ή θα έπρεπε, αν οι πολιτικοί δεν είχαν αποφασίσει να αυτοεξαιρεθούν από την ισονομία με τον περίφημο Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών, να ισχύουν για όλους. Όχι μόνο ώστε ο Χ Παπακωνσταντίνου να μην (προ)καταδικάζεται προτού μιλήσει, αλλά και για να μην καταδικαζόμαστε εσύ κι εγώ χωρίς δίκη, όταν π.χ. ο γείτονας που μας μισεί μας κατηγορεί λανθασμένα ότι του σπάσαμε το αυτοκίνητο ή να μην κινδυνεύουμε να πάμε φυλακή βάσει Νόμου που τέθηκε σε ισχύ μετά την πράξη μας.

Όλα αυτά είναι αυτονόητα σε πολιτισμένες κοινωνίες παρότι στην πράξη – και όχι μόνο στην Ελλάδα – πολλές φορές δεν εφαρμόζονται. Εδώ όμως το πράγμα έχει παραγίνει.

Τα κανάλια παραλείπουν ακόμα και την ΙΕΡΗ, για την δική τους υποχρεωτική ορολογία, λέξη «φέρεται», με την οποία παρουσιάζονται μεν τα στοιχεία, αλλά αφήνεται ο απαραίτητος χώρος στην Δικαιοσύνη για να αποφανθεί με νηφαλιότητα, αλλά και στην … τύχη, σε περίπτωση που τα πράγματα, όπως πολλές φορές, δεν είναι όπως φαίνονται. (Προ)καταστρέφουν έτσι «εικόνες» που είναι αδύνατο να αποκατασταθούν ακόμα και αν επακολουθήσει επίσημη απόρριψη των κατηγοριών.

Πολύ χειρότερα και θλιβερά είναι τα πράγματα με την Δικαιοσύνη. Εκεί όπου τα ελληνικά Δικαστήρια ερμηνεύουν κατά το δοκούν τις διατάξεις για την προσωρινή κράτηση και (προ)τιμωρούν, συχνά χωρίς τη συνδρομή των προβλεπομένων εξαιρετικών προϋποθέσεων (ύποπτος φυγής ή διάπραξης και άλλων εγκλημάτων), ώστε να καλύψουν άλλα κενά, ιδίως τις επικίνδυνες καθυστερήσεις στη διεξαγωγή των δικών και να προστατεύσουν τον πολίτη από (πιθανούς) εγκληματίες. Έτσι όμως παραβιάζουν και αυτά το ΙΕΡΟ τεκμήριο της αθωότητας αλλά και την ίδια την αποστολή τους.

Όλα αυτά τα λέω γιατί η προβεβλημένη ιστορία του Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, αθώος ή ένοχος, είμαι βέβαιος ότι θα τύχει ασύγκριτα καλύτερης νομικής υπεράσπισης από τον μέσο Έλληνα, μας αφορά στην ουσία όλους εμάς που ενδεχομένως δεν διαθέτουμε τα ίδια «εφόδια» με εκείνον. Ωραίες λοιπόν και άκακες είναι οι συζητήσεις στα καφενεία, κατά τις οποίες μοιράζουμε αφειδώς ποινές για να ικανοποιήσουμε το πηγαίο και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένο αίσθημα εκδικητικής οργής που μας διακατέχει την εποχή αυτή, αλλά όταν η διαδικασία αυτή γίνεται δημόσια εκτιθέμεθα σε κίνδυνο πολύ περισσότερο εμείς παρά ο Χ πολιτικός. Γιατί μια γενικευμένη ηθική, κοινωνική και νομική ζούγκλα έχει αμέτρητα αφανή και αθώα θύματα. Και το πιθανότερο από αυτά δεν είναι ο Παπακωνσταντίνου. Είμαστε εγώ κι εσύ.