Η βία σήμερα

Στην κοινωνία των πολιτών μιας δημοκρατικής χώρας τα φαινόμενα βίας μπορούν να κατασταλούν, αρκεί να υπάρχει πρόθεση αλλά και αυτογνωσία συνάμα. Θα πρέπει δηλαδή όσοι έχουν πρόθεση να περιορίσουν τα κρούσματα βίας να έχουν τη δύναμη να τα αναγνωρίσουν, από όπου και αν προέρχονται. Εννοείται πως οι δυνάμεις καταστολής πρέπει να έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση, τα μέσα αλλά και να γνωρίζουν τις δυνατότητές και τα όριά τους, που επιδέχονται βελτιώσεις και φυσικά πότε οφείλουν να παρεμβαίνουν.

Εκτός από την βία των τρομοκρατών, στην ελληνική κοινωνία ολοένα και συχνότερα γινόμαστε μάρτυρες

ρατσιστικής βίας, αθλητικής, σχολικής ενώ ως νέα μορφή βίας, άλλου τύπου, από πολλούς θεωρείται και η πολιτική βία. Η φοροεπιδρομή και οι μειώσεις μισθών και συντάξεων σε αντιδιαστολή με την κοινωνική δικαιοσύνη και ισορροπία.

Οι αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες της χώρας είναι υψηλού επιπέδου. Αναβαθμίστηκαν, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, και θεωρούνται αρκετά ικανές. Πάντα υπάρχει βέβαια χώρος για βελτίωση και περαιτέρω εξειδίκευση. Ειδικά στο πεδίο της πρόληψης και της λήψης μέτρων πριν από κάποιο χτύπημα. Καλό θα ήταν ωστόσο αυτούς που όλοι έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «γνωστούς άγνωστους» κάποια στιγμή να τους «αναγνωρίσουμε» και να τους περιορίσουμε. Ειδικά όταν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες καταστρέφονται ή όταν απειλούνται ανθρώπινες ζωές.

Ο ρατσισμός, σε όποια μορφή, είναι κατακριτέος. Το κομμάτι αυτό θέλει μεγάλη κουβέντα και ανάλυση. Από μόνο του είναι θέμα προς συζήτηση. Θα περιοριστώ να πω πως είναι καθαρά θέμα Παιδείας, προκειμένου να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του. Μαθήματα ζωής από όλους στις μικρές ηλικίες ώστε οι νέες γενιές να απορρίψουν την ιδέα από την αρχή.

Στο χώρο του αθλητισμού τι να πούμε. Υπάρχουν διεθνή πρότυπα, γνωστές πεπατημένες, που οι ελληνικές αρχές επιμένουν να μην θέλουν να υιοθετήσουν. Ίσως εξυπηρετούνται μεγάλα συμφέροντα και τα αθλητικά γήπεδα θεωρούνται χώροι εκτόνωσης. Οπότε η πολιτεία, η αστυνομία και οι φορείς έχουν συμβιβαστεί με το γεγονός και απλά το παρακολουθούν και το καταγράφουν. Δεν είναι δυνατόν στον πρόσφατο τελικό μπάσκετ, για παράδειγμα, οι ΚΑΕ να μοιράζουν τα εισιτήρια στους «στρατούς» τους και την ώρα των επεισοδίων οι αστυνομικοί να βλέπουν δίπλα τους πράξεις βίας και να μην σπεύδουν να συλλάβουν τους υπαίτιους.

Η σχολική βία εξαπλώνεται συνεχώς. Οι νέοι, επηρεασμένοι από διάφορους παράγοντες (οικονομική κρίση, οικογένεια, διαδίκτυο, ηλ.παιχνίδια, άγνοια κινδύνου κλπ.) διαμορφώνουν επιθετικό χαρακτήρα και προσπαθούν να επιβάλλουν το νόμο του ισχυρού. Δάσκαλοι και καθηγητές αδυνατούν να χειραγωγήσουν τέτοια φαινόμενα είτε από φόβο είτε ακόμα και από ελλειπή γνώσεις πάνω στο θέμα. Η πολιτεία οφείλει να αναπτύξει μηχανισμούς ενημέρωσης και να κάνει μια «επίθεση» Παιδείας σε όλους. Νέους, γονείς εκπαιδευτικό προσωπικό.

Η πολιτική βία ανθεί σε περιόδους άλλων μορφών πολιτεύματος από αυτό της δημοκρατίας. Στην εποχή μας όμως ο κόσμος καταλογίζει ευθύνες τέτοιου τύπου σε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Στοχοποιείται το οικογενειακό εισόδημα, η ακίνητη περιουσία,η αμοιβή και τα δικαιώματα εργασίας (κ.α.) με την δικαιολογία της αύξησης των δημόσιων εσόδων και τις περικοπές των δαπανών. Άκριτα και δίχως δισταγμούς. Η αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης είναι ρητή απαίτηση του συνόλου του ελληνικού λαού. Ο άνθρωπος στο επίκεντρο της πολιτικής και όχι οι αριθμοί. Η πράξη από τη θεωρία απέχει. Πειραματικά προγράμματα σε λαούς είναι ανεπίτρεπτα όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές και το σύνολο της κοινωνίας οδηγείται στην εξαθλίωση.

Η βία αντιμετωπίζεται με συλλογική προσπάθεια. Σύμπνοια και αποφασιστηκότητα. Περιορισμός των γεννουσιουργών αιτιών, αλλαγή στάσης ζωής. Βούληση να υπάρχει και όλα γίνονται!