Η βία που δεν τιμωρείται

Ένας από τους πλέον διαβρωμένους από την ασυδοσία χώρους, όπου η κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια συναντά τη βίαιη αντίδραση ομάδων που φοβούνται την απώλεια των… δικαιωμάτων τους, είναι εκείνος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Παρά τα ουσιώδη βήματα που έχουν γίνει με προορισμό το αυτονόητο, δηλαδή την αληθινή (και συνεχή) λειτουργία του πανεπιστημίου, οι ομάδες των αριστεριστών που το εξουσιάζουν επί χρόνια εξακολουθούν ανενόχλητες να παρεμποδίζουν δημοκρατικές διαδικασίες, να εξευτελίζουν και να απειλούν τη σωματική ακεραιότητα καθηγητών που τους στέκονται εμπόδιο, και να μην επιτρέπουν ουσιαστικά

Τα πρόσφατα επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, αποτελούν απόδειξη ότι η τρομοκρατία στο ελληνικό πανεπιστήμιο εξακολουθεί να ανθεί. Εισβολές των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών» σε συνεδριάσεις της Συγκλήτου, διακομισμοί καθηγητών στο νοσοκομείο, τοιχοκόλληση αφισών με «καταζητούμενους» καθηγητές και καταστροφές των γραφείων τους, είναι φαινόμενα βαθιάς αλλοτρίωσης και προχωρημένης καταστροφής του ακαδημαϊκού χώρου, που δεν έχουν θέση σε ένα δημοκρατικό κράτος. Αποτελούν τεκμήρια μιας πνευματικής ζωής ενός τόπου που νοσεί και που αδυνατεί να υπερασπιστεί την ελευθερία του λόγου ακόμα και στην υποτιθέμενη εστία του, το πανεπιστήμιο.

Αυτές οι οργανωμένες ομάδες που κρατούν σε ομηρία τους πανεπιστημιακούς χώρους, υποτίθεται στο όνομα αριστερών ιδανικών και της λειτουργίας του δημόσιου πανεπιστημίου, συνδέονται βέβαια, ευθέως ή μη, με κομματικές παρατάξεις. Το τέλος του κομματισμού, που φαίνεται να συντελείται σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει να συνοδευτεί από αντίστοιχες εξελίξεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο κομματικός φανατισμός αποτελεί καρκίνωμα του πανεπιστημιακού χώρου και δεν συνάδει με τον πρωταρχικό σκοπό του: την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

Η βία που αυτός συνεπάγεται ακυρώνει τη λειτουργία του πανεπιστημίου και το καθιστά χώρο παρανομίας και αυθαιρεσίας, ιδανικό πεδίο για τη δράση των «μπαχαλάκηδων». Αυτές οι οργανωμένες μειοψηφίες, που δήθεν κόπτονται για την ελευθερία και την τήρηση της Δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο, ούτε στο ελάχιστο δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα γι’ αυτό, παρά το αντιμετωπίζουν ως τον καταλληλότερο και, κυρίως, βολικότερο χώρο για τη δράση τους.

Από πότε η παρεμπόδιση δημοκρατικών λειτουργιών, όπως η Σύγκλητος και οι ψηφοφορίες, συμβάλλουν στη Δημοκρατία; Από πότε η τρομοκρατία συμβάλλει στην ελευθερία των ιδεών; Το πανεπιστήμιο, αντί να συνιστά χώρο ελευθερίας του λόγου και αντί να εκπληρώνει τον σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε, έχει μετατραπεί σε εστία βίας, όπου μόνο η ακροαριστερά μετέχει της ελευθερίας της έκφρασης και όπου κάθε αντίλογος θεωρείται αμέσως φασιστικού περιεχομένου.

Εκτός βέβαια από την αναστολή της πολυφωνίας, η δράση των οργανώσεων αυτών έχει ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση ακόμα και των πλέον βασικών λειτουργιών του πανεπιστημίου, δηλαδή τη διεξαγωγή των διαλέξεων και την προαγωγή της γνώσης. Μαθήματα που ακυρώνονται συνεχώς και εξεταστικές που χάνονται, είναι παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η κανονική λειτουργία του ελληνικού πανεπιστημίου δεν υφίσταται. Πρέπει επιτέλους η πραγματική λειτουργία του να αποκατασταθεί.

Το κυριότερο πρόβλημα όμως παραμένει η βία. Αυτή η βία που ασκείται δικαιωματικά. Φαινόμενα όπως τα πολύ πρόσφατα θα επαναληφθούν, εφόσον εξακολουθούν να γίνονται ανεκτά. Σε μια χώρα που έχει ανάγκη να ξεφύγει από τον παραλογισμό, ο σκοπός του πανεπιστημίου πρέπει να πάψει να είναι η υπόθαλψη της τρομοκρατίας και η βία πρέπει να πάψει να είναι θεμιτή. Ας σταματήσει επιτέλους η ανοχή και οι υπεύθυνοι ας έρθουν αντιμέτωποι με τις ποινικές ευθύνες των πράξεων τους.