Η Πόπη Καλαϊτζή μιλάει για τη ζωή εκτός πολιτικής

Με μια ανάρτηση προσωπικού χαρακτήρα στο blog που φέρει το όνομά της, η πρώην έπαρχος Λαγκαδά Πόπη Καλαϊτζή αφηγείται τους 12 μήνες που προηγήθηκαν, με την ίδια εκτός κεντρικής πολιτικής.

Μια απόφαση συνειδητή, για την οποία η Πόπη Καλαϊτζή κάθε άλλο παρά δείχνει να έχει μετανιώσει, αφιερώνοντας πλέον την ενεργητικότητα και τον δυναμισμό της στην ιατρική.

Το κείμενο με τίτλο “Εξομολόγηση” έχει ως εξής:

“Είναι περίπου ένας χρόνος από τότε που έπαψα να ασχολούμαι με την πολιτική….

Έρχεται η ώρα σιγά-σιγά να κάνω ένα λογαριασμό… Και να δώσω και μερικές εξηγήσεις.Δεν έχω καμία αυταπάτη ότι θα ανοίξουν ποτέ το blog μου, οι περισσότεροι από τους φίλους και τους ψηφοφόρους μου στα χωριά της Β’ Θεσσαλονίκης…Αλλά θέλω να πω δυο πράγματα..έτσι για την ιστορία.. Για την προσωπική μου ιστορία έστω..Αυτά τα 10 χρόνια δεν πήρα μόνο χαρές.. Πήρα όμως τη χαρά να ζήσω 10 γεμάτα εμπειρίες και μαθήματα ζωής χρόνια. Το “σχολείο” αυτό με “μεγάλωσε” απότομα.‘Ημουν 23 χρονών -παιδί ακόμη και παντελώς άσχετη με το χώρο της πολιτικής- όταν μία τυχαία συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο της νομαρχίας Θεσσαλονίκης , “έπεισε” 15.500 άτομα να με ψηφίσουν… Ούτε το χωρούσε το μυαλό μου.. Χωρίς μπαμπά πολιτικό και μεγαλώμενη σε ένα χωριό, από μία απλή κανονική οικογένεια, το μόνο που είχαμε τότε βάλει ως στόχο ήταν : Να μη γίνουμε ρεζίλι παιδί μου, να μην πάρεις 1000 σταυρούς… Διότι τι θα έλεγε ο μπαμπάς μου στο καφενείο μετά, αν αποτυγχάναμε παταγωδώς Τη συνέχεια, όσοι με γνωρίζετε , την ξέρετε…Αλλά δεν γράφω τούτη την ώρα για να μοιραστώ όσα φαινόταν και όσα γνωρίζετε…Γράφω γιατί ακόμη και σήμερα χρωστάω μία τεράστια ευγνωμοσύνη σε όσους και όσες πίστεψαν όλα αυτά τα χρόνια σε μένα(είτε με έχουν ψηφίσει ,είτε όχι), σε όσους με στήριξαν, σε όσους ,με αγάπησαν..Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν ποτέ μαζί μου γιατί τους βόλεψα, γιατί τους “τραπέζωσα”, γιατί τους έσβησα κάποιο πρόστιμο, γιατί τους έπαιρνα τηλέφωνο στη γιορτή τους , γιατί κάποιος τους έπεισε να με ψηφίσουν γιατί “αυτή είναι δικτυωμένη και θα μας κάνει τη δουλειά”….Δε μου είχαν καμία υποχρέωση… και αυτό κάνει εμένα περισσότερο “υποχρεωμένη” απέναντι τους.Με πολλούς έχουμε χτίσει αυθεντικές σχέσεις ζωής, αυτός είναι ο πιο μεγάλος θησαυρός μου.Αλλά ακόμη και αν μου είχαν γίνει τρόπος ζωής αυτά τα ωραία γλέντια στις πλατείες των χωριών, ακόμη και αν μου λείπουν τα αληθινά χαμόγελα και τα σπιτικά κεράσματα (αυτές οι πίτες, αχ καταστροφή!), τα τσίπουρα στα καφενεία και τα “αναμμένα αίματα” στις λαϊκές αγορές, έπρεπε να πάρω μια απόφαση.Και η απόφαση ήταν να αλλάξω τη ζωή μου: ξεκίνησα μεταπτυχιακό, έγινα “οικονομική μετανάστρια” στην Αθήνα.Τον τίτλο της πολιτεύτριας δε θα τον χρησιμοποιήσω πουθενά, συγγνώμη κιόλας το θεωρώ και γελοίο, να περιφέρεται κάποιος χρησιμοποιώντας ένα τίτλο “αποτυχίας” (αν και οι “γνωρίζοντες” δεν το θεωρούν καθόλου αποτυχία) .Πρέπει σε όλους τους φίλους και τους “εχθρούς” να πω την αλήθεια: θα ήταν πολυτέλεια για μένα να “πολιτεύομαι” αυτή την εποχή… Και η εποχή δε σηκώνει πολυτέλειες…Μου λείπει αυτός ο τρόπος της ζωής ώρες-ώρες , για να πούμε ακόμη μια αλήθεια… 10 χρόνια ήταν αυτά…10 χρόνια, που δε γιόρτασα Πάσχα, Χριστούγεννα, 15 Αυγουστο μακριά από κάποιο χωριό, που δεν έφυγα τριήμερα, που δεν έκανα και διακοπές για χρόνια, που δε χαλάρωσα ως φοιτήτρια, που τα ταγέρ είχαν γίνει δεύτερο δέρμα μου, που ήμουν ανα πάσα στιγμή εκτεθειμένη στην κρίση (και την επίκριση..) των πολλών…Δε μετανιώνω ούτε στιγμή.. Ούτε για τα λάθη μου μετανιώνω… Όλα αυτά με έκαναν αυτή που είμαι τώρα… Και πραγματικά απόλαυσα τη διαδρομή…Και δεν είμαι και καθόλου απογοητευμένη ,όλη αυτή η προσπάθεια δεν ήταν “για ένα πουκάμισο αδειανό”…Άξιζε και ο κόπος και ο χρόνος…. ”Αξίζει φίλε , να υπάρχεις για ένα όνειρο”