Η Παιδεία βορά στην παραδόπιστη Διανόηση

Τελείωσαν και φέτος οι Πανελλήνιες εξετάσεις. Εύχομαι καλή επιτυχία στα παιδιά που έλαβαν μέρος στην διαδικασία. Σε ότι αφορά τους υπόλοιπους, είμαστε για ακόμη μία φορά στο ίδιο έργο, θεατές.

Η αυλαία ανοίγει με την ενασχόληση παιδιών, γονέων και λοιπών συγγενών με το “μηχανογραφικό”, του οποίου η συμπλήρωση χρήζει εξειδικευμένων απροσδιορίστου είδους ικανοτήτων. Το έργο συνεχίζεται με τον σχολιασμό των θεμάτων που “έπεσαν” ή που θα “πέσουν” με παρουσία φροντιστών και

καθηγητών στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Και ολοκληρώνεται με συμβουλές από ψυχολόγους, σε γονείς και παιδιά, για το πώς πρέπει ο υποψήφιος να διαχειριστεί το άγχος του.

Η εικόνα είναι ίδια εδώ και 25 χρόνια. Το μόνο πράμα που έχει αλλάξει, είναι ότι σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε και το Διαδίκτυο. Κατά τα λοιπά η ίδια θλίψη, η ίδια μιζέρια και η ίδια κακομοιριά.

Έχω μόνο μια πολλή γενική εικόνα σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις στο χώρο της Παιδείας. Κάποιες τις κρίνω σωστές, άλλες πάλι θεωρώ ότι πρέπει να δοκιμαστούν στον χρόνο. Όμως, με λύπη διαπιστώνω ότι πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν υπάρχει σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση όμοιο με το δικό μας. Δεν έχω ακούσει να γίνονται Πανγερμανικές, Πανγαλλικές ή Πανελβετικές εξετάσεις.

Διαβάζω ότι στο Υπουργείο Παιδείας απασχολείται το 29,42% των δημοσίων υπαλλήλων (177.508 σε σύνολο 603.319 δημοσίων υπαλλήλων). Επίσης διαβάζω. ότι το κόστος της παραπαιδείας αντιστοιχεί στο 2,87% του ΑΕΠ (5,2 δις Ευρώ σε ΑΕΠ 2013 181,1 δις Ευρώ)

Με το προαναφερόμενο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο αμείβεται -διά των φόρων μας- από την επίσημη Πολιτεία, αλλά και με το ποσό που καταβάλλει στην παραπαιδεία –αφορολόγητο από την τσέπη του- το κάθε νοικοκυριό, θα έπρεπε να είχαμε άριστη παιδεία.

Όμως, το όλο σύστημα είναι επίτηδες δομημένο περίπλοκα, ώστε να γεννά ανούσιες και άχρηστες ανάγκες. Ανάγκες που με τη σειρά τους γεννούν κόστος στους υποψηφίους και τις οικογένειες τους. Κόστος που είναι οικονομικό και ψυχολογικό. Και από την στιγμή που το κόστος αποτελεί έσοδο για την παραδόπιστη Διανόηση, είναι πλήρως αδιάφορο εάν οι υποψήφιοι εισπράττουν τις συνέπειες του ψυχολογικού κόστους.

Κρίσιμο σημείο αξιολόγησης του κάθε εκπαιδευτικού συστήματος, είναι η διαδικασία μετάβασης από την δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Καταγράφω λοιπόν τι γίνεται στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.

Στην Ευρώπη, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν προετοιμάζει τα παιδιά για εισαγωγικές εξετάσεις. Στα δύο τελευταία χρόνια (ηλικίες 16 έως 18 ετών), τα μαθήματα είναι γενικής κατεύθυνσης, και επιπλέον δίδεται η επιλογή εξειδικευμένων μαθημάτων σχετικών με τεχνικές ειδικότητες.

Εάν κάποιο παιδί θέλει να εγγραφεί σε Ανώτερο Ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τότε αρκεί στο απολυτήριό του να έχει μέσο όρο βαθμών πάνω από 14 (με άριστα το 20). Όσα παιδιά έχουν επιλέξει κάποια τεχνική ειδικότητα, είναι υποχρεωμένα να στείλουν βιογραφικό (ναι, βιογραφικό από τα 18 τους) σε εταιρείες, ώστε παράλληλα με την θεωρητική τους κατάρτιση, να έχουν και δουλειά, αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες εργασίες. Το πρόγραμμα εκπαίδευσης αποτελείται, εναλλάξ, από μία μέρα θεωρητική εκπαίδευση και από μία μέρα στη δουλειά. Τα παιδιά αυτά δουλεύουν και λαμβάνουν τον βασικό μισθό (ναι, βασικό μισθό από τα 18 τους).

Στην ανώτερη τριτοβάθμια εκπαίδευση, τα δύο πρώτα χρόνια σπουδών είναι αυτά που κρίνουν εάν κάποιος έχει την ικανότητα να συνεχίσει στο αντικείμενο που έχει επιλέξει. Μέχρι και το δεύτερο έτος, οι εκπαιδευόμενοι δεν αποκαλούνται φοιτητές, αλλά υποψήφιοι φοιτητές. Αντίστοιχα κρίνονται και όσοι επέλεξαν τεχνική κατεύθυνση, όπου στην αξιολόγηση ρόλο κλειδί παίζει το κατά πόσο ο εκπαιδευόμενος φέρει εις πέρας επιτυχώς τις εργασίες που του έχουν ανατεθεί στη δουλειά του.

Η Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, δεν έχει καμία σχέση με τις συντεχνίες των Καθηγητών, με την κάστα των συνδικαλιστών Διοικητικών υπαλλήλων και με τις κλίκες των κομματικοποιημένων αιώνιων Φοιτητών. Δεν έχει καμία σχέση με συνειδητά κακογραμμένα βιβλία και εγχειρίδια, ούτε με τάχα αδιάβλητα γραφειοκρατικά εξεταστικά συστήματα. Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, δεν σημαίνει να εισέρχονται όλοι και να αποφοιτούν όλοι από Πολυτεχνεία, Πανεπιστήμια και λοιπές Σχολές, στο όνομα του δικαιώματος στην γνώση.

Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία σημαίνει, ότι ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να εισέλθει στον χώρο των Σχολών (…Δημόσια…), χωρίς να πληρώσει (…Δωρεάν…) για να παρακολουθήσει την Παράδοση των Μαθημάτων (…Παιδεία…).

Ίππο-Κριτής

Παραθέτω τα link σχετικά με:

Δημόσιοι υπάλληλοι Υπουργείου Παιδείας http://apografi.yap.gov.gr/apografi/Flows_2013.htm

Κόστος παραπαιδείας

http://www.star.gr/Pages/Oikonomia.aspx?art=212726&artTitle=_saronei_i_parapaideia_xodeftikan_5_2_dis_evro_se_frontistiria