Η Ευρώπη που ονειρευόμασταν-Η Ευρώπη που εξελίσσεται

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε έρθει η ώρα για τη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης. Δεν επρόκειτο για ένα αόριστο ιδεολόγημα όσο για μια αναγκαιότητα της Ιστορίας. Η δημιουργία μιας Ένωσης η όποια θα εξασφάλιζε την ειρήνη, αφαιρώντας τη δυνατότητα σύγκρουσης ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης.

Κανείς δεν ήθελε η Ευρώπη να επιστρέψει στο ζοφερό ιστορικό παρελθόν των οικονομικών και στρατιωτικών ανταγωνισμών. Στο βάθος αυτού του οράματος και της προσπάθειας ώστε να παγιωθεί η ειρήνη μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, υπάρχει η προοπτική και η ελπίδα για

μια βαθύτερη ενότητα. Μια ενότητα η οποία πηγάζει από τις κοινές αξίες και ιδανικά που είχε εμπνεύσει σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς  ο κλασσικός ελληνορωμαϊκός πολιτισμός. Αξίες όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη. Αυτές οι αξίες και όχι μόνο, αποτέλεσαν τη νομιμοποιητική βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Για να επιτευχθεί η σταθερότητα της Ευρώπης, η αλληλεγγύη αποτελεί τη γέφυρα μεταξύ των ισχυρότερων και των πιο αδύναμων οικονομικά χωρών.

Όσο οι  Ευρωπαίοι ηγέτες απομακρύνονται από όσα δεινά είχαν αφήσει πίσω τους οι μακροχρόνιες συγκρούσεις, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους Ευρωπαϊκούς λαούς λησμονήθηκε και άρχισαν να κυριαρχούν και πάλι τα εθνικά συμφέροντα και κυρίως τα οικονομικά μεγέθη.

Η παγκόσμια οικονομική καταιγίδα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο σαν οικονομική κρίση. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι κρίση αξιών, ιδεών και πολιτική κρίση . Οι λαοί σε παγκόσμιο επίπεδο και υπό τον ανταγωνισμό των αναπτυσσόμενων κρατών άρχισαν να ανησυχούν μόνο για το εθνικό τους συμφέρον παραγνωρίζοντας, ότι το κοινό συμφέρον είναι αποτελεσματικότερο για όλους.

Μέσα από την κρίση και τις πολιτικές αναγκαιότητες σε εθνικό επίπεδο οι ηγέτες αρχίζουν να στρέφονται στους λαούς τους. Η κατάληξη του πρόσφατου Eurogroup και της Συνόδου Κορυφής δείχνει την υποχώρηση της κοινής ευρωπαϊκής συνείδησης. Οι ηγέτες της Ευρώπης εγκλωβισμένοι στα εκλογικά τους ακροατήρια, δείχνουν να αδυνατούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα. Οι τοποθετήσεις των Ευρωπαίων ηγετών στα όργανα της Ένωσης, μοιάζουν να έχουν αποδέκτες μόνο τους λαούς τους.

Είναι η βαθιά ανησυχία των ευρωπαϊκών λαών για το εθνικό τους μέλλον μπροστά στα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί η κρίση. Βεβαίως υπάρχει και ο φόβος του πολιτικού κόστους που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι ηγέτες της Ευρώπης και το όποιο διστάζουν να αναλάβουν.

Η αλληλεγγύη πρέπει και πάλι να γίνει προτεραιότητα. Ο περιορισμός της χρηματιστικής θεώρησης της οικονομίας θα δυναμώσει τις πολιτικές που οδηγούν προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Το στοίχημα είναι ένα. Εάν τη Δευτέρα η Ευρώπη θα καταφέρει να προχωρήσει. Και μέσα από την κρίση που θα έχουμε βιώσει, και που συνεχίζουμε να βιώνουμε να  δημιουργήσουμε μια πιο ισχυρή Ευρώπη. Θα καταφέρουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες  να γεφυρώσουν το χάσμα, ώστε μέσα από την αλληλεγγύη και την ειρηνική