Γιορτάζουν οι ελλείψεις μας σήμερα…

17 Σεπτεμβρίου σήμερα και το εορτολόγιο αναφέρει πως τιμάται η μνήμη της Αγίας Σοφίας και των τριών θυγατέρων της: Πίστης, Αγάπης και Ελπίδας. Όλες, βρήκαν μαρτυρικό θάνατο – πολύ παλιά, όταν ακόμα οι άνθρωποι έβρισκαν το κουράγιο να θυσιαστούν για κάτι πέρα από την απτή πραγματικότητα. Στις μέρες μας καλώς ή κακώς, είμαστε πολύ πιο αποτελεσματικοί. Δεν επιλέγουμε ούτε να θυσιάσουμε, ούτε να θυσιαστούμε: τα καταφέρνουμε τόσο καλά να εντοπίζουμε

αιτίες και αφορμές για να πιστέψουμε, να αγαπήσουμε, να ελπίσουμε και μετά, μόλις αρχίσουμε να υποπτευόμαστε το δρόμο του «μαρτυρίου», να τις αφήνουμε αδέσποτες – όπως τα κατοικίδια που πια δεν μπορούμε να τα φιλοξενούμε σπίτι μας.

Φυλλομετρώ τους τίτλους που κυλάνε στο ρολόι της επικαιρότητας: Τόσα καυστικά σχόλια για την Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ τις τελευταίες ώρες. Τόση ειρωνεία για πρόσωπα της επικαιρότητας που κάποτε ήταν στα ύψη και τώρα στην απόλυτη απομυθοποίηση. Τόση οργή για τις πολιτικές μας επιλογές που μας ματαίωσαν. Τόσος θυμός για τους θεσμούς που περιμέναμε να μας στηρίξουν σε δύσκολους καιρούς και τώρα κανιβαλίζονται μεταξύ τους. Τόσος πόνος για την κυριολεκτική ή συμβολική απώλεια ανθρώπων από τις ζωές μας. Πάει η πίστη. Πάει η αγάπη. Πάει και η ελπίδα.

Ίσως επειδή μας λείπει η «μαμά» τους: η Σοφία. Εκείνο το ρευστό ελιξίριο που μας κάνει αλχημιστές: να βυθιζόμαστε στη ματαίωση και να αναδυόμαστε στην επίγνωση. Να καιγόμαστε και να ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας. Τι άλλο μπορεί να είναι σοφία; Υψοφοβικό το ερώτημα, υπερβολικά φιλοσοφικό και καιρούς στυγνούς. «Άστο καλύτερα».

Θα το άφηνα. Όμως σήμερα το πρωί ανακάλυψα ότι, στις 17 Σεπτεμβρίου γιορτάζουν και οι φέρουσες το όνομα Αλήθεια. «Veritas», σε απλά λατινικά, ή αλλιώς Βέρα (όλο και κάποια θα ξέρουμε, δε μπορεί). Ο συνειρμός μου φαίνεται αναπόφευκτος: πως ίσως τα μεγαλύτερα ιδανικά, αυτά που επιλέγουμε να πιστέψουμε, να αγαπήσουμε, να τεστάρουμε πάνω τους τη πίστη και την (όποια) σοφία μας είναι δεμένα με κλωστές αόρατες με την δική μας Αλήθεια. Η αόρατη κλωστή, άλλοτε στο γόρδιο δεσμό που μας βαραίνει, άλλοτε στο μίτο της Αριάδνης που μας απελευθερώνει. Η σπίθα που μας ξαναγεννά από τις στάχτες μας.

Το ερώτημα είναι: «Ποιος τολμά να καεί;»