Γιατί μια κυβέρνηση Τσίπρα θα κάνει την Ελλάδα πιο «ευρωπαϊκή»

Παρότι η πολιτική συγκυρία είναι ρευστή και κανείς δυσκολεύεται να προβλέψει το αύριο, πόσο μάλλον το απώτερο μέλλον, οι δημοσκοπήσεις της εποχής και τα αποτελέσματα της εφαρμογής των νέων σκληρότατων μέτρων οδηγούν με σχετική ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι η επόμενη κυβέρνηση θα έχει πυρήνα ή κύριο συστατικό της τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το γεγονός αυτό είναι ιστορικό για την σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας,

μιας και για πρώτη φορά κόμμα των θεωρούμενων «άκρων» θα κληθεί να κυβερνήσει όντας σε θέση ισχύος.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αναμένεται να έχει παράπλευρες και πολύπλευρες συνέπειες στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Η Ελλάδα τώρα, ακόμα περισσότερο από την προ κρίσης εποχή, βιώνει περίοδο πλήρους εξάρτησης, οικονομικής και πολιτικής, από τον διεθνή παράγοντα. Επομένως, η Αριστερά, θέλοντας και μη, θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την (αυτο)απομόνωσή της και να συμμετάσχει σε ένα διεθνές «παιχνίδι» με γνωστούς, σκληρούς «παίκτες».

Το διεθνές αυτό παιχνίδι έχει από την μεριά του συγκεκριμένους προδιαγεγραμμένους, παγιοποιημένους και άτεγκτους κανόνες. Αυτό που κάποτε ίσως, ήταν δημοκρατία σε μια αγνότερή της μορφή, που άφηνε πεδίο ελεύθερο για πάσης λογής αντιλήψεις και πρακτικές, έχει μετατραπεί πλέον, ιδιαίτερα μετά την δημιουργία της Νομισματικής Ένωσης, σε δημοκρατία «à la  carte». Στην πράξη δηλ., δεδομένης της οικονομικής εξάρτησης ή επιρροής του ενός κράτους – μέλους από το άλλο, κάτι που οδηγεί σταδιακά, έστω και καθυστερημένα, σε τραπεζική ένωση και κεντρική δημοσιονομική διαχείριση, οι φωνές που δικαιούνται να ακούγονται επισήμως στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μόνο εκείνες που η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρεί ότι συμβιβάζονται με την λογική των, χωρίς επιστροφή, οικονομικών κανόνων που η ίδια έχει επιλέξει για τον εαυτό της.

Σε αυτές τις φωνές δεν συμπεριλαμβάνεται σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Έτσι εξηγείται και η άκρως αντιδημοκρατική άρνηση κορυφαίων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ηγεσίας να συναντηθούν με τον Αλέξη Τσίπρα.

Αυτή λοιπόν, είναι η σκληρή πραγματικότητα, στην οποία θα αναγκασθεί να εισέλθει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιες θα είναι οι επιλογές του;

Στην πράξη, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους: θα επιμείνει στις τρέχουσες απόψεις και εξαγγελίες του ή θα μεταμορφωθεί εν μία νυκτί σε ένα κεντρώο, ευρωπαϊκά αποδεκτό, κόμμα.

Η πρώτη εκδοχή είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμη. Όχι μόνο επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση του σήμερα δεν είναι δεκτική σε «μονομερείς καταγγελίες» και «Μερκελισμούς», αλλά και γιατί ο ίδιος, μιας και η Ελλάδα την εποχή εκείνη θα έχει ήδη υποστεί το μεγαλύτερο μέρος του συντριπτικού κόστους της δημοσιονομικής προσαρμογής και το ρίσκο – εκβιασμός (ο χαρακτηρισμός εξαρτάται από την εγχώρια ή διεθνή οπτική γωνία) της δραχμικής επιστροφής δεν θα έχει πλέον κανένα νόημα ή γοητεία, θα προτιμήσει να προσαρμοστεί στα δεδομένα. Και αν τις πρώτες ημέρες της θητείας του εξακολουθεί να διαπνέεται από τις τωρινές του αυταπάτες (;), ότι ο ίδιος και