Ένα υπαίθριο ξενοδοχείο στην καρδιά της Αθήνας

Η εικόνα της Αθήνας τον τελευταίο καιρό έχει αλλάξει, δυστυχώς προς το χειρότερο. Ειδικά τις νυχτερινές ώρες. Μια βόλτα γύρω από το ιστορικό κέντρο, είναι ικανή να μας κάνει να μελαγχολήσουμε. Σύνταγμα, Ομόνοια, Μοναστηράκι, ένα υπαίθριο ξενοδοχείο για τους χιλιάδες άστεγους που ολοένα και αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Κυριακή βράδυ στο Σύνταγμα.

Το κρύο τσουχτερό. Κατεβαίνοντας τη Μητροπόλεως, σε κάθε πιλοτή, σε κάθε λόξεμα του τοίχου και μια εικόνα ντροπής. Μια χαρτόκουτα για στρώμα, ένα μπούγιο από ένα πρόχειρο νοικοκυριό και ένας ανθρώπινος όγκος κουλουριασμένος κάτω από μια κουβέρτα. Ακίνητος. Μαζεμένος. Καμιά φορά παραπάνω από ένας. Για παρέα. Για συντροφιά. Για μεγαλύτερη ασφάλεια. Η εικόνα της πλατείας στο Μοναστηράκι χίλιες λέξεις. Μικροπαρέες νέων να μασουλάει ένα σουβλάκι και λίγο πιο πέρα, με την άκρη του ματιού, σε κάθε γωνία του οπτικού σου πεδίου, συνάνθρωποί μας με σκούφους, περιτυλιγμένοι από τα σκεπάσματα, ευγενική χορηγία του Δήμου πριν λίγο καιρό, να προσπαθούν να ζεσταθούν. Κάποιοι να μην μπορούν να βρουν ησυχία. Επιχειρούν να απομακρυνθούν από τα φώτα και τον κόσμο, ακόμα περισσότερο. Ίδια εικόνα ανεβαίνοντας την Ερμού. Μέχρι το ναό της Καπνικαρέας «συνωστισμός» από …πρόχειρα καταλύματα. Πλησιάζοντας το Σύνταγμα, κάπως πιο αραιά.

Στην Ομόνοια περισσότερη κίνηση. Η «τύποις» πλατεία που έχει αντικαταστήσει το ιστορικό σιντριβάνι επιβάλει ένα ακόμα μεγαλύτερο ψύχος. Γκρίζο χρώμα παντού.Οι τοξικομανείς που το είχαν κάνει στέκι έχουν ελαττωθεί. Έχουν μεταφέρει αλλού τις συναναστροφές τους. Τα τριγύρω στενά παρόμοια εικόνα. Παγκάκια «ρεζερβέ», καροτσάκια πολυκαταστημάτων με οτιδήποτε ικανό να προσφέρει κάτι, χαρτόκουτα, απομεινάρια πρόχειρου φαγητού.

Σε κάποιες άλλες γειτονιές αλλάζει η εικόνα. Στη Βουκουρεστίου, έξω από το «Παλλάς» κοσμοσυρροή. Η πλατεία Κολωνακίου, με τους παρακείμενους δρόμους, «γεμάτη». Το ίδιο και στου Ψειρή. Θέατρα, Ταβέρνες, Καφέ ασφυκτιούν. Καλοντυμένος κόσμος, παρκινγκ πλήρη, παρέες, κουβέντες, λίγα χαμόγελα. Ένα οξύμωρο σχήμα μέσα σε μόλις λίγα τετράγωνα αστικού περιβάλλοντος.

Το σίγουρο είναι πως πολλοί από τους ανθρώπους που «στεγάζονται» κάτω από υπόστεγα ή έχουν βρει καταφύγιο σε όλες τις στοές και τα πάρκα της πρωτεύουσας άνηκαν πριν λίγο καιρό σε εκείνες τις ομάδες που σήμερα είχαν βγει για διασκέδαση. Από δικά τους λάθη και επιλογές, από κάποια άτυχη στιγμή, από μια συγκυρία, ένα λάθος ή τέλος από την καταστροφική κατάσταση που μας επιβλήθηκε και βιώνουμε; Γεγονός είναι πως τώρα ανήκουν σε άλλη κατηγορία. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να τους αγνοούμε. Εκεί μπορεί να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Όσο κι αν αυτό ακούγεται ισοπεδωτικό ή απίθανο για κάποιους. Καλό είναι λοιπόν, όποιος έχει τη δυνατότητα, να στρέψει ένα βλέμμα στον συνάνθρωπό του. Αυτόν που έκανε την ανάγκη συνήθεια. Βλέπουμε ότι οι φορείς το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι μια …κουβέρτα. Από το τίποτα σίγουρα κάτι είναι κι αυτό, μες τον χειμώνα. Δεν αρκεί όμως. Δεν νομίζω πως όποιος έχει την επιλογή να ξεφύγει από αυτόν τον τρόπο ζωής δεν θα το κάνει. Ας κάνουν κάτι όσοι μπορούν να προσφέρουν αυτή την επιλογή στους ανθρώπους αυτούς. Κράτος και ιδιώτες.