“Είναι η ζωή, περισσότερο από τον θάνατο που δεν έχει όρια”

Ο Marquez έφυγε την Πέμπτη που μας πέρασε. Τη Μεγάλη Πέμπτη που φέτος συμπίπτει για καθολικούς και ορθόδοξους, από τις παραγκουπόλεις της σκληρά δοκιμαζόμενης από τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις Λατινικής Αμερικής, μέχρι τους σιτοβολώνες της σπαρασσόμενης Ουκρανίας. Μια Πέμπτη βγαλμένη από το τέλος του “Έρωτος στα Χρόνια της Χολέρας”…

«Μια λαμπερή Πέμπτη ξημέρωσε πάνω από τους χρυσαφένιους τρούλους στην πόλη των αντιβασιλέων, αλλά η Φερμίνα Δάσα δεν μπόρεσε ν´ αντέξει στην κουπαστή τη δυσωδία από τις δόξες της, την αλαζονεία

των προμαχώνων της, που είχαν βεβηλώσει οι ιγουάνες, τον τρόμο της πραγματικής ζωής: Ούτε εκείνος ούτε εκείνη ένιωθαν να μπορούν να παραδοθούν με έναν τόσο εύκολο τρόπο…Ο καπετάνιος κοίταξε τη Φερμίνα Δάσα και είδε στα βλέφαρά της τις πρώτες λάμψεις από μια χειμωνιάτικη πάχνη. Ύστερα κοίταξε τον Φλορεντίνο Αρίσα, την ακατανίκητη ψυχραιμία του, τον ατρόμητο έρωτά του και τον τρόμαξε η αργοπορημένη υποψία πως είναι η ζωή, περισσότερο από τον θάνατο που δεν έχει όρια.»

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο Αναστάσιμο Μήνυμα από αυτή τη λογοτεχνική αποστροφή του μεγάλου Κολομβιανού συγγραφέα, που αν και “έτι ζων” είχε δηλώσει πως «δεν πιστεύω στον Θεό, αλλά τον φοβάμαι», έχει εκφράσει με τον μαγικό ρεαλισμό του λογοτεχνικού του έργου όλες τις αντιθέσεις, τον μυστικισμό, τα πάθη και τις αντιφατικά ανθρώπινες πλευρές της βαθιά θρησκευόμενης Λατινικής Αμερικής.

Έφυγε νικημένος από τα γηρατειά, το λέμφωμα και την άνοια που δεν ξέρω πόσες από τις αναμνήσεις του τον άφησε, τελικά, να πάρει μαζί του, στο μεγάλο ταξίδι στο επέκεινα της ύπαρξης, εκείνον που έγραψε -με φιλοσοφική ευστοχία που θα τη ζήλευε ακόμη και ο ίδιος ο Επίκτητος και σίγουρα όλοι οι μεταγενέστεροι γνωσιακοί και υπαρξιακοί ψυχοθεραπευτές- πως: «Αυτό που μετρά στη ζωή δεν είναι αυτό που σου συμβαίνει, αλλά αυτό που θυμάσαι και το πώς το θυμάσαι»…2000 χρόνια μετά το «Ταράσσει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα» του Επίκτητου, ο Marquez αναδαύλισε λογοτεχνικά τις γνωσίες της μνήμης, συνθέτοντας σε πολλαπλά αφηγηματικά τεχνουργήματα τα υπαρξιακά θραύσματα της ανθρώπινης ύπαρξης, και αναδιυλίζοντας τον πόνο και τον φόβο του θανάτου, μέσα από τη δύναμη του έρωτα, της ζωής και της αγάπης. Γιατί, όπως έγραψε στα “100 χρόνια μοναξιάς”: «Πάντοτε μένει κάτι ν’ αγαπάς»…

«”Και μέχρι πότε νομίζετε πως μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό το πήγαινε-έλα του διαβόλου;” τον ρώτησε.

Ο Φλορεντίνο Αρίσα είχε την απάντηση έτοιμη εδώ και πενήντα τρία χρόνια, εφτά μήνες και έντεκα μέρες με τις νύχτες τους.

“Για όλη μας τη ζωή”, είπε.»

Adios Gabriel Garcia Marquez. Καλό ταξίδι Γκάμπο…

Χρίστος Χ. Λιάπης

Ιατρός – Διδάκτωρ Ιατρικής Εθνικού

&Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

[email protected]

Twitter@chliapis