Είδα τον απόλυτο εφιάλτη ενός γιάπη

Ήμουν μόνος με το laptop μου σε ένα μικρό ύψωμα μιας ειδυλλιακής παραλίας. Πληκτρολογούσα ακατάπαυστα. Λίγο πιο χαμηλά, δυο – τρεις λουόμενοι απολάμβαναν το τοπίο. Κάποτε, δεν ξέρω πόση ακριβώς ώρα μετά, σήκωσα επιτέλους το βλέμμα από την οθόνη και παρατήρησα ότι οι λουόμενοι είχαν φύγει και είχα απομείνει μόνος. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι έβρεχε με μανία. Η παραλία είχε πλημμυρίσει και το νερό είχε ανέβει τόσο ψηλά, που δεν είχα πια πλέον τρόπο διαφυγής. Γκρεμοτσακίστηκα.

Με κάποιο μαγικό τρόπο, έζησα. Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις

μου, δεν άγγιξα τα πόδια και τα χέρια μου, δεν έλεγξα αν εξακολουθούσα να είμαι όπως ήμουν, έψαξα για το laptop μου. Το βρήκα λίγα εκατοστά πιο δίπλα, αγνώριστο, στραπατσαρισμένο, θλιβερό. Παρόλα αυτά, οι ελπίδες δεν είχαν σβήσει. Πάτησα το κουμπί της έναρξης. Τίποτα. Το ξαναπάτησα. Πάλι τίποτα. Και μια τρίτη φορά, με ακόμα μεγαλύτερη απελπισία. Καμία αντίδραση. Έμπηξα τα κλάματα και ήταν μόνο τόσο, όσο άντεξε, φαίνεται, το υποσυνείδητό μου και ξύπνησα.

Φυσικά, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το υποσυνείδητο δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Το χέρι μου κινήθηκε αυτόβουλα προς τα δεξιά. Ουφ, ήταν εκεί όπου το είχα αφήσει χθες βράδυ, λίγο πριν αποκοιμηθώ. Ήταν απλά ένας οδυνηρός εφιάλτης. Μπορούσα να ξαναδοκιμάσω την τύχη μου στον κόσμο των ονείρων.

Πόσοι από εμάς είναι αυτοί που δεν μπορούν πια καν να διανοηθούν τον κόσμο χωρίς τον υπολογιστή τους; Και να σκεφθεί κανείς, ότι οι περισσότεροι μεγαλώσαμε χωρίς αυτόν, άρα είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε προσωπικά ότι όντως υπήρξε ζωή και πριν από αυτόν.

Πόσοι από εμάς είναι αυτοί που περνούν αυτές τις γιορτινές ημέρες αγκαλιά με το laptop; Όχι απαραίτητα γιατί η δουλειά δεν μας επιτρέπει να πάρουμε απόσταση – τις ημέρες που διάγουμε μακάρι να ήταν αυτό – αλλά μόνο και μόνο επειδή είμαστε, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, εθισμένοι.

Λαμβάνω κι εγώ τα γνωστά μηνύματα για τους μυστηριώδεις ψεκασμούς, που σκοπό έχουν, λέει, να καταπνίξουν την επαναστατικότητα των λαών, ιδιαίτερα της Ελλάδας. Και μου προκαλεί όντως, τεράστια έκπληξη το γεγονός, ότι, σε μια περίοδο συλλογικής κατάθλιψης, η οποία, ως γνωστόν, αποτελεί ιδανική, αν όχι αναγκαία, προϋπόθεση για τη γέννηση πρωτότυπων ιδεών και κινημάτων, τίποτα το νέο, τίποτα το φρέσκο, το δημιουργικό, το αναζωογονητικά ελπιδοφόρο δεν έχει γεννηθεί σε αυτή την χώρα. Σε πολιτικό, κοινωνικό ή σε πολιτισμικό επίπεδο.

Δεν το αποδίδω όλο αυτό όμως, τόσο σε συνωμοσίες, όσο στο αναθεματισμένο το laptop. Που αντικατέστησε τη ΖΩΗ με τη «ζωή». Που μας προσφέρει την ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας, το συναίσθημα ότι υπάρχουμε και είμαστε καλά και μας αρκεί αυτό που έχουμε, φθάνει να έχουμε αυτό, που μας «χαρίζει» τον «κόσμο» χωρίς να χρειάζεται να βγάλουμε τις παντόφλες μας και να φορέσουμε παπούτσια για να βγούμε από την εξώπορτα, που μας στερεί όμως έτσι από τον «πραγματικό» χρόνο ΖΩΗΣ πολύ περισσότερο διάστημα από όσο μας πρόσθεσαν όλες οι πρόοδοι της ιατρικής τον τελευταίο αιώνα αθροιστικά, που αντικαθιστά το ανθρώπινο άγγιγμα, τον ανθρώπινο τόνο της φωνής με το κλικ, μας στερεί την μαγεία του αγνώστου σκοτώνοντας την φαντασία μας…

Ίσως λοιπόν αυτές τις γιορτινές ημέρες, την ώρα που θα ευγνωμονούμε το αγαπημένο μας laptop επειδή τώρα, που δεν έχουμε χρήματα στην τσέπη, μας βοηθά να ξεχαστούμε, θα πρέπει να αναρωτηθούμε, αν το να ξεχαστούμε όντως μας ωφελεί ή μήπως απλά μας αποχαυνώνει. Και κάποτε, πολλά χρόνια μετά, όταν θα καταφέρουμε επιτέλους να απαγκιστρωθούμε από τις μαγικές του δαγκάνες και να το τοποθετήσουμε στις πραγματικές του διαστάσεις, θα είναι πλέον πολύ αργά και εμείς πολύ γέροι για να αναπληρώσουμε όσα πραγματικά μας στέρησε με τα εικονικά του υποκατάστατα.

Όμως, ώρα να σταματήσω να πληκτρολογώ και να κάνω έναν περίπατο!