“Μην περιμένετε αλλαγές μετά τις γερμανικές εκλογές”…

Twitter @EmOikonomidis

Το πολιτικό παρασκήνιο στη Γερμανία, μια χώρα μαθημένη σε άλλες, αργές και παραδοσιακές δομές ως προς την πολιτική ανέλιξη κάποιου, επιμένει πως όταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξέτασε προ διετίας το ενδεχόμενο να αποχωρήσει, λόγω της αργής ανάρρωσης από μια επέμβαση στην οποία είχε υποβληθεί, το όνομα του Γιοργκ Άσμουσεν ήταν… κυκλωμένο με κόκκινο, στην πρόχειρη λίστα των υποψηφίων διαδόχων που είχε συντάξει η Άνγκελα Μέρκελ.

Ο

“αστικός μύθος”, που μάλλον δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, επιβεβαιώνει τη σπουδαιότητα της προσωπικότητας του σημερινού μέλους του εκτελεστικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που ήρθε την προηγούμενη εβδομάδα στην Αθήνα, για να πάρει κλίμα και να δώσει στίγμα προθέσεων για το μέλλον. Ίσως άλλωστε περισσότερο και από το Βερολίνο, το κλειδί των εξελίξεων για την Ελλάδα και συνολικά την ευρωζώνη το κρατάει η Φρανκφούρτη, εκεί όπου εδρεύει η ΕΚΤ, υπό την αίρεση ότι ο Μάριο Ντράγκι θα αποφασίσει να υποδυθεί τον ρόλο που μάλλον του έχει επιφυλάξει η Ιστορία, χωρίς και ο ίδιος να το γνωρίζει. Του Ευρωπαίου Μπεν Μπερνάνκι.

Ο Γιοργκ Άσμουσεν παραμένει βαθιά ισορροπιστής και συγκροτημένος, γνωρίζοντας ότι η γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη του σήμερα, λόγω της οικονομικής ατμομηχανής του Βερολίνου, θα πρέπει να τύχει νευραλγικής διαχείρισης, για να μην ξυπνήσει μνήμες, επομένως και… φαντάσματα άλλων ιστορικών περιόδων. Τότε που η Γερμανία προσπάθησε να κυριαρχήσει στην ανθρωπότητα με τη δύναμη των όπλων. Και καρφίτσωσε το εθνικό dna της στις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας του ανθρωπίνου γένους, και μάλιστα δυο φορές.

Η σημερινή Γερμανία λοιπόν, ή τουλάχιστον αυτή την οποία εκφράζει ο Γιοργκ Άσμουσεν, γνωρίζει ότι η ανθρωπότητα αλλά και η Ιστορία την παρακολουθούν. Και την κοιτάζουν… περίεργα. Γι’ αυτό και η διαχείριση της ελληνικής περίπτωσης αποτελεί εθνικό διακύβευμα για το Βερολίνο, που υπερβαίνει τα στενά όρια μιας προεκλογικής μάχης. Ή ακόμη και της πεπερασμένης ηγεσίας της Άνγκελα Μέρκελ, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και όσων ακολουθήσουν.

Με τη σημερινή συνέντευξή του στο “Βήμα της Κυριακής”, ο Γιοργκ Άσμουσεν ισορροπεί, καθησυχάζει αλλά και αποκαλύπτει. Προτρέπει τους Έλληνες να μην γκρεμίσουν όσα πετύχαμε ως χώρα με ακραίες θυσίες μέχρι σήμερα, και προϊδεάζει για μια λύση που δεν θα ενοχλεί. Δείχνει βαθιά ευρωπαϊστής, αναζητώντας ένα υπόγειγμα κοινοτικής αλληλεγγύης και οικονομικής συνδρομής σε χώρες που θα την έχουν ανάγκη, χωρίς να πακέτο να… βρέχεται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Χωρίς δηλαδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην παρουσία του οποίου αποδίδει περισσότερο ρόλο… επιτηρητή και “αστυνόμου”.

Η συνέντευξη Άσμουσεν ωστόσο περιλαμβάνει και μια παράμετρο που μπορεί και να κρύβει το “μυστικό” για όσα έρχονται. Σύμφωνα με το “Νο2″ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δεν θα πρέπει κανείς να περιμένει μεγάλες αλλαγές στην πολιτική που θα ακολουθήσει το Βερολίνο, μετά τις εκλογές για τη νέα Μπούντεσταγκ στις 22 Σεπτεμβρίου. Εστιάζοντας στο γεγονός ότι η στάθμιση δυνάμεων στη Γερμανία ήταν και θα παραμείνει φιλο-ευρωπαϊκή, υπό την έννοια ότι η Μπούντεσταγκ πέρασε μέχρι σήμερα όλα τα Μνημόνια με πλειοψηφίες πλησίον του 80%.

Εκεί βρίσκεται και το μεγάλο πρόβλημα με τη Γερμανία του σήμερα, ή μάλλον τη Γερμανία όπως θα τη θέλαμε αύριο, εμείς και η υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν κατανοεί πλήρως ότι η προσέγγισή της στο ευρωπαϊκό πρόβλημα, είναι στρεβλωτική και ελλειμματική. Δεν βλέπει (πολύ) πιο μακριά. Ίσως και να παγιδεύεται στην προσπάθεια να αποτινάξει τα… φαντάσματα που λέγαμε.

Απ’ την άλλη βέβαια, αυτή ήταν πάντα η Γερμανία. Κέρδισε τις περισσότερες μάχες που κλήθηκε κάθε φορά να δώσει, στο τέλος όμως έχασε τον πόλεμο. Αν το σκεφτόταν αυτό ο Γκάρι Λίνεκερ, μάλλον θα είχε καταλήξει σε διαφορετικό συμπέρασμα και για το ποδόσφαιρο. Ούτε εκεί κερδίζουν στο τέλος οι Γερμανοί. Και όταν το κάνουν, χάνει… το άθλημα.