Απορίας άξιο…

Πέρασαν 4 χρόνια, σχεδόν, και βρισκόμαστε σε χειρότερο σημείο από εκείνο που ξεκινήσαμε. Δεν αλλάζει τίποτα προς το καλύτερο, δεν υπάρχει καμία «αλλαγή κατεύθυνσης», καμία αλλαγή στρατηγικής. Ακούσαμε για “success story”… Είδαμε κινήματα να ξεκινούν με φιλοδοξίες και στην πορεία του χρόνου να χάνουν σε «σπιρτάδα» και συνοχή. Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο, ΕΡΤ. Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αφορμές, που πρόσφεραν τη σπίθα, ικανές να δώσουν παλμό, ξέφτισαν μπροστά στην απάθεια του νεοέλληνα… Μορφώματα να βρίσκουν ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές…Ο κόσμος έχει ξενερώσει και παρασύρεται σε ακραίες-καταδικαστέες “λύσεις”.Πού θα φτάσουμε τελικά; Τί κοινωνία διαμορφώνεται για τα παιδιά μας; Πεινάμε, ασφυκτιούμε, φυτοζωούμε, ζούμε για να “δίνουμε” χωρίς τίποτα να “παίρνουμε”… Είναι αυτό υγεία; Είναι τρόπος ζωής; Μια συνεχόμενη πάλη; Φτάσαμε σε σημείο από το φόβο μήπως ξοδέψουμε βενζίνη, να χάσουμε την επαφή με φίλους και γνωστούς. Η επικοινωνία πλέον γίνετε μέσω του τηλεφώνου ή του διαδικτύου. Το χαμόγελο έχει από καιρό σβήσει από τα χείλη μας. Κατάθλιψη, απομόνωση, νεκρική σιγή… Τί περιμένουμε για να αντιδράσουμε ουσιαστικά δηλαδή; Ως πότε θα ανεχόμαστε να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας; Μια χούφτα «περιστασιακών» τύπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καρέκλα, η προβολή, το “σόι” τους και η τσέπη τους; Έγινε βαρετό το “ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ”…Δυστυχώς έτσι, τελικά, δεν γίνεται τίποτα. Κανένας αγώνας δεν κερδίζεται… Όλοι περιμένουμε την «ιδανική» στιγμή και τον «καθοδηγητή»… Αυτός όμως θα έρθει ή τελικά θα απορροφηθεί από το σύστημα; Μήπως ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πρέπει να βγούμε μπροστά; ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ; Ας αφήσουμε στην άκρη το ΕΓΩ για το ΕΜΕΙΣ! Όχι τόσο για τους εαυτούς μάς… για τα παιδιά μας ρε γαμώτο!!! Για μια πατρίδα που αγαπήσαμε, αφήσαμε στις αναμνήσεις μας και νοσταλγούμε! Για μια ελπίδα στο αύριο! Αφού είναι κοινός σκοπός, κοινός στόχος, γιατί συνέχεια αναβάλλουμε το νέο ξεκίνημα; Τί περιμένουμε;