Το γαρ πολύ του… «εγώ»

Δεν έχουμε αντίρρηση στο γαρ πολύ της θλίψεως, κι ας γεννάει παραφροσύνη. Τα ανθρώπινα πάθη τα οποία ενίοτε παράγουν αδιόρθωτα λάθη και πένθος έχουν τη δική τους μοναχική, προσωπική ιστορία που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Εκείνο που μας ενοχλεί είναι το γαρ πολύ του “εγώ”. Του “εγώ” των επώνυμων. Των πολιτικών κυρίως οι οποίοι έχουν πάρει διαζύγιο από το “εμείς”. Όχι, δεν αναφερόμαστε στο σκηνοθετημένο – στην καμαρίλα της διαπλοκής – “εγώ” του Μητσοτάκη. Μιλάμε για τους πολιτικούς που, κατά τα λεγόμενά τους, εκφράζουν όψεις της πολυδιασπασμένης Αριστεράς. Της πολύπαθης Αριστεράς η οποία διαχρονικά

αντέχει στα απανωτά κτυπήματα του ταξικού αντίπαλου, αλλά πέφτει θύμα εμφύλιων πολέμων.

Το “επέσατε θύματα αδέλφια εσείς…” μάλλον, στη σημερινή εποχή, ταιριάζει περισσότερο στα “θύματα” ενδοαριστερών συγκρούσεων σε ανελέητους πολέμους μηχανισμών οι οποίοι ενδύονται ενίοτε με ιδεολογική λεοντή. Τα πραγματικά θύματα σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι τα “εγώ” των επωνύμων. Αυτά προς τη δόξα τραβούν με μια νέα παντιέρα, περισσότερο ή λιγότερο … αριστερή, δεν έχει σημασία. Βρίθουν οι επιθετικοί προσδιορισμοί στο αριστερό λεξιλόγιο των διασπάσεων: “δεξιοί κι αριστεροί οπορτουνιστές”, “ψευτοεπαναστάτες”, “αναχώματα του ταξικού εχθρού”, “προδότες”, “διασπαστές”, “αναθεωρητές”, “δογματικοί”, “σταλινικοί”, “μικροαστοί λικβινταριστές”, κ. ά.

Τα πραγματικά θύματα είναι οι απογοητευμένοι αγωνιστές της βάσης. Αυτοί που ζουν, δουλεύουν, ιδρώνουν στην πραγματική ζωή κι όχι σε θεωρητικές αναζητήσεις. Αυτοί που γοητεύθηκαν από απλές αλήθειες, οράματα κι ελπίδα για δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερίες, ψωμί, αξιοπρέπεια, κοινωνικό κράτος. Αυτοί που γοητεύθηκαν από αρχές και αξίες που καλούσαν σε μια πορεία κόντρα στο ρεύμα της καταθλιπτικής εποχής. Για ένα κόσμο πιο φωτεινό που αξίζει να αφιερώσουν δυνάμεις και θυσίες πεπεισμένοι ότι μόνο με το “εμείς” κτίζεται το μέλλον της κοινωνίας των πολιτών. Μιας κοινωνίας που δεν θα είναι μισαλλόδοξη, ξενοφοβική, θρησκόληπτη, περιορισμένη στη “ζώνη (ατομικού) ενδιαφέροντος”. Αυτοί οι ταπεινοί αγωνιστές που δεν γοητεύτηκαν από οφίτσια και κομματικές μικροεξουσίες, είναι τα πραγματικά θύματα των διασπάσεων, των εμφυλίων της Αριστεράς.

Άλλωστε μόνο όσοι γοητεύθηκαν μπορούν να απογοητεύονται και να αποστρατεύονται. Και είναι στρατιές ολόκληρες οι αποστρατευμένοι αριστεροί.

Πρόκειται για την πολυπληθέστερη “τάση” η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει μακράν τον μαζικότερο χώρο στα αριστερά του πολιτικού συστήματος αν με κάποιο μαγικό τρόπο ήθελε να εκφραστεί οργανωτικά. Αλλά ας μη γελιόμαστε, ποιος θα ήθελε να μετέχει σε μια κίνηση απογοητευμένων με την ονομασία “Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση ο Σίσυφος”; Ή εναλλακτικά: “Θάλαμος αναμονής της επόμενης αριστερής διάσπασης”;

Αντί επιλόγου σ’ αυτό το άκρως …“αισιόδοξο” σημείωμα αναφέρουμε μια μαρτυρία ενός αγωνιστή της Αριστεράς: “Με τη διάσπαση της κομμουνιστικού κόμματος το 1991, δε θα το πιστέψεις, άσπρισαν τα μαλλιά μου μέσα σε λίγες μέρες”! Σε πιστεύουμε σύντροφε, σε πιστεύουμε…

Και τώρα τί κάνουμε; “Περιμένουμε με το όπλο παρά πόδα” να ακολουθήσουμε τη νέα γενιά η οποία θα θελήσει να βρει νέους δρόμους αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ελπίζοντας σε κάποια ένεση αισιοδοξίας και ανάταξης. Βαρεθήκαμε πια – και λόγω ηλικίας – τις παυσίπονες ενδοφλέβιες του ΕΟΠΥΥ, όπως κι εκείνες της αυτοαναφορικής επιβεβαίωσης των διάσπαρτων “εγώ”. Είτε αυτά προκύπτουν λόγω “αστικής αυτοπεποίθησης”, είτε λόγω βερμπαλιστικής ακράτειας…