Στη γη των Ινδιάνων

Καλός τασάρχης είναι αυτός που -απολαμβάνοντας τον δεύτερο πρωινό του καφέ- διατρέχει τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων για να δει εάν, με ποιο τίτλο, σε ποιο σημείο, σε τι έκταση, με φωτογραφία του(;), γράφεται κάτι για τις διαρροές του.

Καλός τασάρχης είναι αυτός που όταν μία σαφέστατη δήλωση του περνάει στα ψιλά από τα ΜΜΕ ή όταν θέλει αυτή να παίξει για περισσότερο χρόνο, κάνει μια «διορθωτική» δήλωση για να αποκαταστήσει την «παρερμηνεία» της προηγουμένης, θολώνοντας το καθαρό σήμα που εξέπεμψε αρχικά.

Καλός τασάρχης

είναι αυτός που προσπαθεί την μειοψηφική του άποψη -στο κόμμα αλλά και στην κοινωνία- να την καταστήσει πλειοψηφική (στο όνομα της δημοκρατίας και της κομματικής νομιμότητας), που εκμεταλλεύεται τα (αντίπαλα στο κόμμα του) μέσα επικοινωνίας και διαθέτει ένα μηχανισμό από λοχαγούς και στρατιώτες για να ελέγξει κομματικά εδάφη και πολιτικά κάστρα.

Καλός τασάρχης είναι αυτός που διατάσσει προσωρινή κατάπαυση πυρός εφόσον διασφαλίσει μεγαλύτερη συμμετοχή στο Γενικό Επιτελείο του κόμματος από αυτήν που πραγματικά διαθέτει.

Στον Αμερικανικό εμφύλιο ο καλός τασάρχης δεν θα ήταν άλλος από τον στρατηγό Λη, τον επικεφαλής του στρατού των Νοτίων.

Καλός προεδρικός είναι αυτός που βρίσκεται σταθερά στην πλευρά της εσωκομματικής πλειοψηφίας ακόμα κι όταν αυτή αναιρεί στην πράξη προηγούμενες αποφάσεις της, ακόμα και όταν ο πρόεδρος του κόμματος διοικεί με μια κλειστή ομάδα εμπίστων.

Καλός προεδρικός είναι αυτός που αναρριχάται και εμφιλοχωρεί στον στενό προεδρικό κύκλο κερδίζοντας πρώτα την εμπιστοσύνη των επιτελών του προέδρου και στην συνέχεια του ίδιου του αρχηγού.

Καλός προεδρικός είναι αυτός που -συμμετέχοντας σε κλειστές συνεδριάσεις- μιλάει πάντα τελευταίος, προσπαθώντας να διερμηνεύσει από τις αντιδράσεις την βούληση του αρχηγού για να πει στο τέλος αυτό που θέλει να ακούσει ο πρόεδρος.

Καλός προεδρικός είναι αυτός που είναι πρόθυμος να αναλάβει κάθε «βρώμικη» δουλειά απέναντι στην εσωκομματική αντιπολίτευση, να διαρρεύσει προς τον τύπο με non paper ότι θα βόλευε την ηγεσία και να δημιουργήσει βολικά γεγονότα αλλάζοντας την ατζέντα.

Καλός προεδρικός είναι αυτός που είναι πρόθυμος να θυσιαστεί αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την οποιαδήποτε στραβή της ηγεσίας -η οποία κλονίζει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και δημιουργεί πολιτικό κόστος και ανήκεστο βλάβη στο προφίλ του αρχηγού- βγάζοντας από το κάδρο τον πρόεδρο ο οποίος αντίθετα τιμωρεί τον «παραβάτη» των εντολών του.

Βεβαίως η θυσία του καλού προεδρικού δεν γίνεται -σε βάθος χρόνου- πολιτικά αχρεωστήτως και κομματικά ατελώς.

Στον Αμερικανικό εμφύλιο ο καλός προεδρικός δεν θα ήταν άλλος από τον στρατηγό Γκραντ, τον επικεφαλής του στρατού των Βορείων.

Ο εμφύλιος των Βορείων με του Νοτίους τελείωσε με νικητή και ηττημένο, που οδήγησε στην μακροχρόνια διαδικασία της εθνικής συμφιλίωσης. Οι πραγματικά χαμένοι είναι οι Ινδιάνοι, που αφανίστηκαν. Η νέα αυτοκρατορία χτίστηκε πάνω στην δική τους κατακτημένη γη.

Στη γη των Ινδιάνων.

“Η ψύχωση της φατρίας και η διαίρεση κι ο εμφύλιος πόλεμος και η διχόνοια των μεγαλοκέφαλων Κωλέτη και Μαυροκορδάτου, δια να μην δοξαστή ο ένας και χάση ο άλλος, και το «όμως» του Σκούρτη και το καυλί των Ρουμελιώτων… ο Μπραΐμης μπήκε στη Πελοπόννησο και την έκαμε γη Μαδιάμ”.

Στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης