Τα ραντεβού των distress funds με τις τράπεζες – Ποιοί και τι ενδιαφέρονται να αγοράσουν

Εδώ και πολλούς μήνες στελέχη μεγάλων distress funds, όπως αποκαλούνται οι κερδοσκοπικές επενδύσεις σε προβληματικά στοιχεία ενεργητικού κλείνουν τακτικά ραντεβού επί ελληνικού εδάφους κυρίως με τραπεζίτες, με σκοπό να αγοράσουν τα δάνεια επιχειρήσεων που τους ενδιαφέρουν από τα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών. Ταυτόχρονα διαρρέουν ότι προτίθενται να εξαγοράσουν πλειοψηφικά πακέτα μετοχών σε μεγάλες ελληνικές εταιρίες οι οποίες έχουν μεγάλες βραχυπρόθεσμες

δανειακές υποχρεώσεις και έλλειψη ρευστότητας, που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το αμέσως επόμενο διάστημα.

Το τελευταίο δίμηνο οι εμφανίσεις των distress funds στην Αθήνα έχουν πυκνώσει, καθώς η άνευ προηγουµένου κρίση που πλήττει την ελληνική οικονοµία έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των συγκεκριμένων επενδυτικών κεφαλαίων, τα οποία βρίσκονται στο κατώφλι επιχειρήσεων µε προοπτικές ανασύνταξης που βρίσκονται στο «χείλος του γκρεµού» λόγω του υπερδανεισµού τους, αλλά και επισφαλών χορηγήσεων από τη λιανική τραπεζική που µπορεί να αποφέρουν κέρδη.

Τρανταχτά ονόματα του παγκόσμιου επενδυτικού χάρτη όπως η Icon Capital, η Calamos Asset Management, η York Capital, η Elliott Associates, η FG Hemisphere, η Leon Black, Apollo Global Management, η Baupost, η Centerbridge, η Marathon Asset Management, η Oaktree Capital, η Carlyle, η Strategic Value Partners, η Cerberus, η KKR έχουν επισκεφτεί το τελευταίο δίμηνο της χώρας μας και έχουν πραγματοποιήσει επαφές τόσο με τις τράπεζες όσο και με στελέχη επιχειρήσεων.

Σημειώνεται τα distress funds ανέρχονται σε χιλιάδες και οι έδρες τους βρίσκονται στις οικονομικές μητροπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, ενώ η «χρηματιστηριακή δύναμη πυρός» που διαθέτουν ανέρχεται σε τρισ. ευρώ. Αυτό τους επιτρέπει και να κερδοσκοπήσουν, αλλά και να διεκδικήσουν επιχειρηματικούς στόχους ανάμεσα στους οποίους και τράπεζες.

Σε ποιους κλάδους επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους

Η κινητικότητα των distress funds εντοπίζεται σε κλάδους για τους οποίους υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά και υφίστανται μεγάλα προβλήματα. Είναι οι κλάδοι του real estate, των ξενοδοχείων, των κατασκευών και της λιανικής πώλησης. Τα προβλήματα των εταιρειών προκύπτουν από το πρόβλημα χρηματοδότησης που παρατηρείται τα δύο τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με την υποχώρηση του κύκλου εργασιών.

Για παράδειγμα, στον κλάδο του retail απειλείται η επιβίωση πλήθους εταιρειών, οι οποίες ήδη δυσκολεύονταν με τη διαχείριση του κεφαλαίου κίνησης στο παρελθόν. Σε αυτές, το σφίξιμο της τραπεζικής κάνουλας προκαλεί έμφραγμα ρευστότητας και οδηγεί στην κατάρρευση. Στο real estate είναι προφανές ότι στο «κόκκινο» βρίσκονται επιχειρήσεις που είχαν σε εξέλιξη επενδυτικά σχέδια και οι τράπεζες πάγωσαν τη χρηματοδότηση, ενώ στα ξενοδοχεία η πτώση του τουρισμού φέρνει στο «κόκκινο» επιχειρήσεις με προβληματικό κεφάλαιο κίνησης. Τραγική είναι η κατάσταση στον κλάδο των κατασκευών και ειδικά στις εταιρείες που είχαν κάνει ανοίγματα σε έργα του Δημοσίου.

Τα distress funds είναι προφανές ότι ενδιαφέρονται για επενδύσεις σε εταιρείες που έχουν προοπτική να ανακάμψουν, αλλά έχουν πρόβλημα χρηματοδότησης των σχεδίων τους. Στόχος τους είναι η απόκτηση του μετοχικού ελέγχου αυτών των εταιρειών, πολλές φορές έναντι πινακίου φακής, ενώ η «υπόσχεση» προς τους λοιπούς μετόχους είναι ότι από το μηδέν που φέρνει η κατάρρευση μιας εταιρείας μπορεί στο μέλλον να έχουν κάποιο όφελος.

Η κινητικότητα των distress funds εντοπίζεται σε κλάδους για τους οποίους υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά και υφίστανται μεγάλα προβλήματα. Είναι οι κλάδοι του real estate, των ξενοδοχείων, των τροφίμων.

Τραπεζικές πηγές επισημαίνουν πως οι εταιρείες διαχείρισης χρεών είναι διατεθειµένες να πληρώσουν από 5% ως 40% επί της αξίας των οφειλών που «αγοράζουν», ωστόσο στην πλειονότητα των περιπτώσεων το ποσοστό αυτό κυµαίνεται µεταξύ 15% και 18%. Ο κανόνας είναι ότι όσο πιο εύκολα µπορεί να εισπραχθεί µια απαίτηση, τόσο πιο υψηλό είναι και το τίµηµα που καταβάλλεται στην τράπεζα. Εν συνεχεία, η εταιρεία που απέκτησε το δάνειο καλείται να εισπράξει όσο το δυνατόν περισσότερα εντός ενός διαστήµατος που µπορεί να φτάσει ως και τα 5 έτη. Η πλειονότητα των υπό εξέταση επιχειρήσεων ασχολούνται µε στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, καθώς και µε χορηγήσεις προς µικροµεσαίες επιχειρήσεις, ενώ άλλα funds επενδύουν σε εταιρείες µεγαλύτερου µεγέθους.