Οι δέκα μικροί Μήτσοι στο τιμόνι της Ελλάδας – Απολαύστε τους …μαχητές που θα διώξουν την τρόικα*

Απ’ ό,τι φαίνεται πάμε για «απογείωση». Δέστε τις ζώνες σας! Αν γίνουν εκλογές 25 Ιανουαρίου, έχουμε ακόμα 37 κωμικοτραγικές μέρες. Οι ΑΝΕΛ κρατούν τη σημαία της παρέλασης κι από πίσω θα στοιχηθούν οι υπόλοιποι.

Ένα σωρό «μικροί Μήτσοι» θα ξεχυθούν σε όλη την επικράτεια διεκδικώντας μια θέση σωτήρα στις καρδιές μας. Οι πρωταγωνιστές βέβαια, θα είναι τηλεοπτικοί αλλά και οι υπόλοιποι στις επαρχίες και στις γειτονιές θα δώσουν το δικό τους σόου.

Τακτικισμοί, παραμύθια, στημένες ιστορίες, ίντριγκες

και πολύ γέλιο. Μου θυμίζουν βιντεοκασέτες με τον Ταμτάκο ή τον Ψάλτη. Τις έβλεπες αναγκαστικά, σε κανένα φοιτητικό σπίτι επειδή έβλεπαν κι οι άλλοι. Αηδίαζες μετά αλλά τις είχες δει. Για την παρέα, δεν ήθελες να φανείς σπαστικός…

Βρωμάει ο τόπος από απίθανους τύπους που μάχονται για την εξουσία. Το ζήτημα δεν είναι μόνο πολιτικό. Είναι, κυρίως, πολιτιστικό. Στις δεκαετίες που πέρασαν, χτίστηκε η κουλτούρα του trash και της «τραγικότητας» του γελοίου. Όχι του αστείου. Της γελοίας αφήγησης που δραματοποιεί τη ζωή της ανυπόληπτης καρικατούρας. Του τύπου που έρχεται να σου αφηγηθεί τα λάθη του προπονητή της ομάδας του ή της κακομοίρας που σου δίνει τα τελευταία νέα της Μενεγάκη στην Άνδρο.

Είναι αυτό πολιτική ζωή; Ένα τσίρκο από λιγούρια της εξουσίας είναι που απευθύνονται σε μια κρίσιμη μάζα «θεατών». Είναι σαν να στο λένε μόνοι τους οι «θεατές»: «Χωρίς παραμύθι, χωρίς σύνθημα, χωρίς παρασκήνιο και περγαμηνές δικτύου δεν σου αξίζει να πάρεις καμιά εξουσία». Λίγο-πολύ, έτσι γέμισε η Βουλή με «φαντεζί» περσόνες που αφέθηκαν στο θέαμα και στις παραστάσεις. Το απολαμβάνουν μάλιστα, σαν τρελοί. Βγάζουν selfies, πειράζονται μεταξύ τους και μετά από κάθε τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα πάνε για ούζα. Μερικοί «ξεφεύγουν» για ξεκάρφωμα και στο facebook….

Το ίδιο έγινε και στην Ιταλία. Και στη Γαλλία κάπως. Εν τω μεταξύ, σπανίως θα βρεις άνθρωπο να συνειδητοποιεί πως αυτό δεν είναι δημοκρατία. Μπορεί να ξενερώσουμε εντελώς, μπορεί να απαξιώσουμε τα πάντα αλλά δεν πρόκειται να ζητήσουμε κάτι άλλο από αυτό που υπάρχει. Αν δηλαδή, ο Χαϊκάλης πάρει αύριο αγκαλιά τον Λαζόπουλο και καταγγείλουν σεξουαλική παρενόχληση από τον Βενιζέλο, θα ξεκαρδιστούμε αλλά θα πάμε να ψηφίσουμε. Έτσι για πλάκα. Για να τους ξαναδούμε στο «σανίδι» και να γουστάρουμε. Γιατί μάλλον, παραδοθήκαμε στα σκαμπανεβάσματα του θυμικού μας και αποκλείσαμε τη λογική. Σαπουνόπερα στην απογευματινή ζώνη, σαπουνόπερα και και στα δελτία.

Τι πρέπει να κάνoυμε; Tίποτα. Να το απολαύσουμε ίσως και να μη δίνουμε τόση σημασία. Έχω και φίλους που απέχουν τελείως από τις ειδήσεις. Αδιαφορούν εντελώς. Οι υπόλοιποι ή θα τρέξουμε κάποτε στους δρόμους να διεκδικήσουμε ένα πολίτευμα ευθύνης ή θα «κάνουμε τον Αλέκο» και θα ξεκαρδιζόμαστε μαζί με την κρίσιμη μάζα των απανταχού «ψεκασμένων» που ξεφτιλίζονται σε κάμερες και μικρόφωνα. Ας το πάρουν όλοι απόφαση. Χωρίς προσωπική ευθύνη, δημοκρατία δεν γίνεται!…

*Από άρθρο στο protagon – Α. .Ζαμπούκας με τίτλο “Κλείστε τις μύτες σας”

Ρεντίκολο η Ελλάδα από τους Χαικάληδες, τους Λαζόπουλους …και ΣΙΑ ΕΠΕ

Απίστευτοι είναι οι διάλογοι που εκτυλίσσονται τις τελευταίες ώρες στο twitter μεταξύ ξένων δημοσιογράφων έπειτα από τους ισχυρισμούς του βουλευτή των ΑΝΕΛ Παύλο Χαΐκάλη ότι τον πλησίασε συγκεκριμένο πρόσωπο προσφέροντάς του 2-3 εκατομμύρια για να ψηφίσει υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Συγκεκριμένα, ο χιουμοριστικός και συνάμα ειρωνικός διάλογος εκτυλίσσεται μεταξύ του γνωστού αρθρογράφου του Business Insider, Joe Weisenthal και του αρθρογράφου των Financial Times ο James Mackintosh. Στη συζήτηση επεμβαίνει και ο Lorcan Roche Kelly, οικονομολόγος της Agenda Research.

Αρχικά, ο Joe Weisenthal διερωτάται αν η υπόθεση του χρηματισμού είναι αληθής για να λάβει λίγα λεπτά αργότερα την απάντηση από τον Lorcan Roche Kelly πως το πρόβλημα που δημιουργείται από εδώ και πέρα είναι ότι αν κάποιος στην επόμενη ψηφοφορία αλλάξει τη ψήφο του και αντί για παρών ψηφίσει υπέρ του Σταύρου Δήμα, τότε θα αναρωτηθούν όλοι αν έχει δωροδοκηθεί.

Στη συνέχεια παρεμβαίνει στη συζήτηση ο James Mackintosh ο οποίος διατυπώνει τη δική του απορία για το αν όσοι ψήφισαν πριν υπέρ του κ. Δήμα χωρίς να λάβουν κάποιο χρηματικό αντάλλαγμα, στον επόμενο γύρο απαιτήσουν 2 εκατομμύρια ευρώ.

Ο Lorcan Roche Kelly σπεύδει να κάνει τους υπολογισμούς του σχολιάζοντας πως 25 ψήφοι επί 2 εκατομμύρια είναι σχετικά μικρό ποσό σε σύγκριση με την εναλλακτική λύση, του να είσαι κάτοχος ομολόγων.

Τότε ο James Mackintosh επεμβαίνει λέγοντας πως πράγματι αποτελεί μεγάλο κίνητρο το να είσαι ανεξάρτητος βουλευτής και να ζητάς 2 εκατομμύρια ευρώ. Για να καταλήξει πως στην ουσία πρόκειται για ένα μεγάλο παζάρι που θα μπορούσε να κοστίσει στην κυβέρνηση 302 εκατομμύρια ευρώ.