Κώστας Στούπας: Χωρίς απολύσεις, το θετικό κλίμα θα είναι προσωρινό…

Το αποκαλούμενο «κόμμα» της δραχμής δεν είχε ποτέ σημαντική επιρροή στην ελληνική κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά το σενάριο ενός «ατυχήματος» που θα οδηγούσε στη δραχμή κατά περιόδους στο χρονικό διάστημα της χρεοκοπίας, αύξησε δραματικά τις πιθανότητες.

Πλησιάσαμε επικίνδυνα το «ατύχημα»,  είτε από συγκυριακές «καραμπόλες» συνιστωσών οργής μιας κοινωνίας που βρισκόταν

σε σύγχυση, είτε επειδή  οι εγχώριες και εξωχώριες ολιγαρχίες που επωφελούνται από την έξοδο από το Ευρώ, χρησιμοποίησαν σαν «βιτρίνα» και υπερέβαλαν το δημόσιο λόγο διάφορων «αφελών» και «πονηρών» που προσπάθησαν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά ή οικονομικά από την κρίση.

Δεν χρειάζεται κάποιος να γνωρίζει οικονομικά για να καταλάβει πως η επιστροφή σε μια δραχμή με την προοπτική να υποτιμηθεί θα σήμαινε όχι έξοδο των καταθέσεων απλά αλλά και ρευστοποίηση σ’ οτιδήποτε μπορεί να ρευστοποιηθεί προκειμένου να φυγαδευτεί η όποια αξία στο εξωτερικό για να διασωθεί. Τώρα αυτό έχει γίνει πιο κατανοητό σε σχέση με πέρυσι ή το 2010.

Η αποσύνδεση του Αργεντίνικου Πέσο από το δολάριο ήταν μια εύκολη υπόθεση γιατί το Πέσο ήταν ένα νόμισμα σε κυκλοφορία. Μπορεί να φανταστεί κάποιος τι θα μεσολαβούσε από την ώρα της εξαγγελίας της επιστροφής στη δραχμή μέχρι την κυκλοφορία του νέου νομίσματος σε μερικούς μήνες ή ένα δυο χρόνια;

Η κυβέρνηση εκτός της ιδιότητας της χώρας μέλους  της Ευρωζώνης θα χρειαζόταν να αναστείλει και την ιδιότητα μέλους της Ε.Ε. προκειμένου να κλείσει τα σύνορα στην έξοδο κεφαλαίων και ανθρώπων.

Με ποιες εγγυητικές και ποια συναλλαγματικά διαθέσιμα θα γίνονταν οι εισαγωγές φαρμάκων, καυσίμων, τροφίμων και άλλων βασικών ειδών;

Σε τέτοιες συνθήκες αυτό που ισχυρίζεται η αριστερά για δημαγωγικούς λόγους περί της ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνει η χώρα, θα  το ζούσαμε πραγματικά.

Ανθρωπιστική κρίση βιώνει μια χώρα όταν οι διαθέσιμες θερμίδες είναι λιγότερες από αυτές που χρειάζεται το σύνολο του πληθυσμού για να συντηρηθεί. Ανάλογα, τα διαθέσιμα φάρμακα και τα διαθέσιμα καύσιμα είναι λιγότερα των αναγκαίων.

Στην περίπτωσή μας είναι η αδυναμία του πελατειακού κράτους λόγω διάλυσης που επιτρέπει σε ένα τμήμα του πληθυσμού να αντιμετωπίζει συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης. Μόνο ένα τμήμα των δαπανών για τις συντάξεις που πληρώνονται σε πεθαμένους και «τυφλούς» θα ήταν αρκετό για την διατροφή και ανακούφιση όσων αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα λόγω κρίσης.

Είναι αδιανόητη αδικία π.χ. το προσωπικό της Ολυμπιακής που εκκαθαρίστηκε για να πωληθεί, αντί να αποζημιωθεί και να απολυθεί να πληρώνεται εφ΄ όρου ζωής με παχυλές για τα δεδομένα της χώρας απολαβές, ενώ ο εργαζόμενος της ιδιωτικής επιχείρησης  που κλείνει να δικαιούται για μερικούς μήνες επίδομα ανεργίας 400-500 ευρώ.

Δεν μπορεί η πολιτικοσυνδικαλιστική νομενκλατούρα που κυβερνά τη χώρα να διατηρεί τη χώρα χωρισμένη στα δικά μας «παιδιά» και τους άλλους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα…

Αυτό αποτελεί μια μεταπολιτευτική εκδοχή του μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς. Τ