Η Ελλάδα και οι «μπακαλίστικοι» υπολογισμοί της Μέρκελ

Η πραγματική μεγαλοφυΐα είναι να κάνεις τα πράγματα όσο πιο απλά γίνονται κατά τον Αϊνστάιν. Προφανώς, ισχύει και το αντίστροφο. Η πραγματική ανοησία είναι να κάνεις τα πράγματα, και δη τα πιο απλά, όσο πιο περίπλοκα γίνεται. Ακριβώς δηλαδή αυτό που έχει γίνει σε κάθε στάδιο της προσπάθειας διάσωσης της Ελλάδας αλλά και της Ευρωζώνης από την κρίση χρέους και το οποίο κορυφώνεται αυτές τις ημέρες με το θρίλερ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού

Ο πραγματικός στόχος του PSI που δεν επετεύχθη

Η «εθελοντική» συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών στο κόστος διάσωσης της χώρας μας –τράπεζες, ταμεία και funds– αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Ιουλίου, κάτω από τις έντονες πιέσεις της Γερμανίας. Καθώς το πρώτο «κούρεμα» κατά 21% του χρέους στα χέρια των ιδιωτών πιστωτών, λίγο παραπάνω από 200 δισ. ευρώ, δεν κρίθηκε  επαρκές, στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου αποφασίστηκε η επέκτασή του στο 50%. Ακόμα όμως και μετά την ολοκλήρωση του PSI το ελληνικό χρέος παραμένει μη βιώσιμο, γεγονός που καθιστά αναγκαία μία νέα αναδιάρθρωση, αυτή την φορά του επίσημου τομέα.  Στην ουσία, η βάση του ίδιου του PSI ήταν εξαρχής λανθασμένη, καθώς ουδεμία σχέση έχει με το να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο.  Οι γερμανικές πιέσεις για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δεν προήλθαν από την εξέταση της βιωσιμότητας του χρέους, αλλά, αντίθετα, από πολιτικό υπολογισμό, σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένο από την κοινή γνώμη των βόρειων χωρών της Ευρωζώνης. Δηλαδή, αφετηρία δεν ήταν η ανάγκη να καταστεί βιώσιμο το χρέος, αλλά πώς θα μπορούσε επικοινωνιακά η κ. Μέρκελ να περάσει το μήνυμα ότι οι Γερμανοί και Ολλανδοί φορολογούμενοι δεν θα επιβαρυνθούν με το κόστος διάσωσης των «ανυπόληπτων» Ελλήνων.

 Οι «μπακαλίστικοι» υπολογισμοί της Μέρκελ

Στο «τεφτέρι» της Γερμανίδας καγκελαρίου υπήρχαν δύο νούμερα: το ελληνικό χρέος, περίπου 360 δισ. ευρώ, και το χρέος εκτός των δανείων των επισήμων πιστωτών της τρόικας, ή των ομολόγων τα οποία αγόρασε πέρυσι η ΕΚΤ, λίγο περισσότερο από 200 δισ. ευρώ.

Ξεκινώντας από το τελευταίο, υπολόγισε πόσο πρέπει αυτό να κουρευτεί, ώστε αφενός να θεωρηθεί εθελοντικό από τις τράπεζες και αφετέρου να ικανοποιηθεί η γερμανική κοινή γνώμη ότι δεν δίνεται «ελεύθερο πάσο» στους κερδοσκόπους. Κάπως έτσι κατέληξε στο 50% κούρεμα και στον στόχο του 120% ως αναλογία χρέους προς ΑΕΠ το 2020. Προστέθηκαν και μερικές προβλέψεις για την οικονομική ανάπτυξη και τις αποκρατικοποιήσεις, και η κ. Μέρκελ θεώρησε ότι είχε πλέον λυθεί το ελληνικό, αλλά και το ευρωπαϊκό πρόβλημα. Αποδεικνύεται όμως ότι οι μπακαλίστικοι αυτοί υπολογισμοί σκόνταψαν, καταρχάς στην οικονομική πραγματικότητα και στα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται στη χώρα μας, τα οποία εντείνουν την ύφεση.

Η ψυχρολουσία από το ΔΝΤ

Τη βιωσιμότητα του χρέους εξέτασε και το ΔΝΤ, κάτω από την εφαρμογή του δεύτερου δανειακού προγράμματος, και διαπίστωσε πως αυτό δεν μπορεί να καταστεί βιώσιμο. Συγκεκριμένα, το ΔΝΤ αναθεώρησε δραστικά και επί τα χείρω την πρόβλεψη