Ο Γιάννης Βασιλακόπουλος γράφει: «Σαράφης» με θεσμική προβιά η κυβέρνηση

Η απόκοσμη φυσιογνωμία ενός «Σαράφη», ενός ανθρώπου από σινάφι ξεχασμένο εδώ και χρόνια, έχει καρφωμένο ένα χαμόγελο και βγάζει ένα γέλιο με ήχο ανατριχιαστικό, όσο η ουρά των μελαγχολικών πελατών μακραίνει, στο στενόχωρο «μαγαζί» του. Είναι ένας τοκογλύφος, από αυτούς που εφτά δεκαετίες μετά την λήξη της πρώτης Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα φυτρώνουν ξανά σε κάθε γειτονιά σαν τα  δηλητηριώδη μανιτάρια.

Διαθέσιμοι να πιουν «κοψοχρονιά» την ζωή, τον κόπο, το ίδιο το αίμα των απλών ανθρώπων,  των πολιτών της ανάγκης,

 του καθημερινού κι αέναου αγώνα που σήμερα μοιάζει χωρίς προοπτική. Κι αυτός ο τοκογλύφος καταχωνιασμένος σε μια τρύπα παρέα με πανάκριβο χρυσό, πολύτιμα δέρματα, αντικείμενα με ξεχωριστή συναισθηματική αξία, γι αυτούς που τα πωλούν έναντι πινακίου φακής.

Οι  πολίτες βρίσκονται σε ένα μόνιμο δίλημμα σαν να είναι μόνιμα απέναντι από έναν κουκουλοφόρο ληστή  που με προτεταμένη την κάννη του περιστρόφου, τους λέει : «Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου». Μονάχα που τώρα το δίλημμα έχει, κατά τι αλλάξει: Τώρα ο ληστής σου λέει «Τη ζωή σου, ή τη ζωή σου». Κι ο ληστής είναι παντού, όπου κι αν ο πολίτης στρέψει τη ματιά του, αυτό το βλέμμα το γεμάτο ηττοπάθεια.

Ληστής ο Σαράφης, ο τοκογλύφος που μπεγλερίζει τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής οποιουδήποτε πέσει στην ανάγκη του. Ληστές κι οι υπουργοί μιας κυβέρνησης δουλικής στις ορέξεις αδίστακτων τοκογλύφων με θεσμική «προβιά». Μιας κυβέρνησης που ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί της ελάχιστα πια έχουν να ζηλέψουν από αυτήν του Τσολάκογλου .  Η νομιμοφανής δραστηριότητα του Σαράφη – τοκογλύφου, θα μοιάζει πια με όαση, με παράδεισο μπρος στην διατήρηση αυτών των ανθρώπων στην κλίνη μιας αλλεπάλληλα βιασθείσας εξουσίας. Κι όταν η υποθηκευμένη πραμάτεια, στοιβαγμένη στα μικρά, γραφεία των «ενεχειροδανειστών» θα φέρνει στο μυαλό ένα βουνό από  ζωές κλεμμένες, τότε θα έχει αρχίσει  ο πόλεμος. Μόνο που εμείς θα έχουμε ξεμείνει από όπλα…