Μαθητής δε μπορούσε να πάει σχολείο… ένα ρομπότ του άλλαξε τη ζωή

Αντιμέτωπος με αλλεργίες που απειλούν την ζωή του, ο 7χρονος Devon Carrow- Sperdutti ήταν, μέχρι σήμερα, υποχρεωμένος να μένει στο σπίτι. Απομονωμένος, χωρίς τους φίλους του, χωρίς το σχολείο του. O μεγαλύτερος, ίσως, εφιάλτης για ένα μικρό παιδί. Να είναι μόνο του.
Κι όμως χάρις ένα ρομπότ, η ζωή του άλλαξε προς το καλύτερο. Ο μικρούλης έχει τη δυνατότητα αν μη τι άλλο να παρακολουθεί τα μαθήματά του στο δημοτικό West Seneca της Νέας Υόρκης. Κι έτσι να νιώθει ότι δεν είναι φυλακισμένος.

Στην θέση του Devon, το ρομπότ πηγαίνει

στο σχολείο. Είναι στο ύψος ενός παιδιού της ηλικίας του κι έχει στην κορυφή του μια διαδραστική κάμερα υψηλής ευκρίνειας.

Το ρομπότ υπακούει πιστά στις εντολές του Devon, αποτελεί τα μάτια και τα αυτιά του παιδιού, το οποίο παραμένει στην ασφάλεια του σπιτιού του κι από τον υπολογιστή του μπορεί και συνομιλεί με τους συμμαθητές του, απαντά σε ερωτήσεις της δασκάλας, βγαίνει στο διάλειμμα- αφού κινείται με ρόδες, αποτελεί ενεργό μέλος της σχολικής κοινότητας. Ο Devon και το ρομπότ του έχουν το δικό τους θρανίο στην τάξη. Αντί να σηκώνουν το χέρι, όταν γνωρίζουν την απάντηση, κάνουν σήμα στη δασκάλα με ένα φακό.

Το «μαγικό» μηχάνημα στοίχισε 3.800 ευρώ στην οικογένεια. Η πραγματική του αξία όμως είναι ανεκτίμητη αφού επιτρέπει στο άρρωστο παιδάκι να κοινωνικοποιείται και να μη νιώθει κοινωνικός παρίας.

Οι συμμαθητές του φυσικά, αν και δεν έχουν γνωρίσει ποτέ προσωπικό τον Devon, συμπεριφέρονται στο μηχάνημα σα να είναι ο ίδιος και το φωνάζουν με το όνομά του. Είναι άλλωστε ο «εικονικός» εαυτός του.

Η μητέρα του 7χρονου εξηγεί την απόφαση της οικογένειας να στείλουν το ρομπότ στο σχολείο για εκείνον: «Ο Ντέβον έχει τόσες πολλές αλλεργίες που μπορούν να τον σκοτώσουν. Δεν θέλαμε να βάλουμε σε κίνδυνο την ζωή του αφήνοντάς τον να συναναστρέφεται με άλλα παιδιά… Από την άλλη δεν θα έπρεπε να αρνηθούμε στο Ντέβον το δικαίωμα να έχει μια φυσιολογική παιδική ηλικία. Το ρομπότ είναι η ιδανική λύση».

Κι έτσι ο μικρούλης μπορεί και χαμογελά από ικανοποίηση. Γιατί αν μη τι άλλο, ακόμα κι από τους τέσσερις τοίχους του δωματίου του, συνεχίζει να ονειρεύεται, να ελπίζει, να κάνει παρέα με συνομίληκούς του. Να βρίσκει τη δύναμη να παλεύει για μια φυσιολογική ζωή…

πηγή: Ιστορίες που αντέχουν στο χρόνο – www.goodstory.gr