Η Άννα Ξένου γράφει: Βαγγέλη, παίζουμε στικάκι;

Κάθε μέρα και μια έκπληξη ! Μέσα στη φτώχια μας, τα πολιτικά πρόσωπα της Χώρας δεν παραλείπουν να φροντίζουν για την ψυχαγωγία μας με ποικίλους τρόπους και νέα παιχνίδια.

Τις τελευταίες ημέρες, φερ’ειπείν, μυηθήκαμε στους κανόνες του νέου παιχνιδιού «πού είναι το στικάκι».

Οι κανόνες απλοί. Κάποιος παίρνει ένα στικάκι και το φορτώνει με τρανταχτά ονόματα μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού. Ακολούθως, το δίνει σε κάποιον που παίζει το ρόλο του υπουργού. Ο κάποιος, χωρίς να δει το περιεχόμενο, το δίνει σε κάποιον άλλο

και χέρι με χέρι, καθώς κανείς δε γνωρίζει ποιος δίνει το στικάκι σε ποιον, το στικάκι χάνεται, ή ξεχνιέται σε κάποιο συρτάρι. Οι παίκτες, πρέπει να ακολουθήσουν τα στοιχεία που τους δίνονται, διακρίνοντας ποιος παραπλανεί και ποιος όχι και να ξεχυθούν στις αλάνες φωνάζοντας «πού είναι το στικάκι, οέο;».

Όταν βρούμε ποιος έχει τελικά το στικάκι, πρέπει να ανακαλύψουμε και ποιος έχει δει το περιεχόμενο. Αυτό μπορεί να είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι του παιχνιδιού. Οι κανόνες επιβάλλουν οι συμμετέχοντες να δώσουν όσο πιο πειστικά επιχειρήματα μπορούν, για να πείσουν ότι ουδέποτε έγιναν κοινωνοί του περιεχομένου του στικακίου.

Μπορούν δηλαδή να ισχυριστούν ότι, όταν το στικάκι έφτασε στα χέρια τους, ήταν πολύ απασχολημένοι με τη διάσωση της χώρας και δεν πρόλαβαν. Μπορούν να ρίξουν την ευθύνη σε άλλους. Μπορούν να πουν ότι δεν είναι μέρος του θεσμικού ρόλου τους να ασχολούνται με κάτι τόσο ταπεινό, μπροστά στο τεράστιο έργο που τους εμπιστεύτηκε η Μοίρα!

Αν όλα αυτά δεν πείσουν, έχουν το δικαίωμα να οργιστούν. Μπορούν να χαρακτηρίσουν τις αιτιάσεις εναντίον τους χυδαίες και να τις συσχετίσουν με τον πιο αυθαίρετο τρόπο με αόρατες προσπάθειες κλονισμού της πολιτικής σταθερότητας της Χώρας, αφού πρώτα αυτοαναγορευτούν εγγυητές της σταθερότητας αυτής.

Οι κανόνες είναι μονομερώς μεταβαλλόμενοι. Αυτός που εφηύρε το παιχνίδι, μπορεί να τους αλλάζει, κατά το δοκούν, και οι συμμετέχοντες οφείλουν να τον ακολουθήσουν στην παραληρηματική εξέλιξη.

Καθώς το παιχνίδι προχωρά, ίσως και μην είναι πια σαφές πότε επιτέλους κάποιος ανακηρύσσεται νικητής. Αυτός που βρήκε το στικάκι, αυτός που ανακάλυψε ποιος είδε το περιεχόμενό του, ή αυτός που κρύφτηκε καλύτερα από τους υπόλοιπους και δεν αποτελεί μέρος της αλυσίδας των ευθυνών;

Στην πραγματικότητα, το κάθε ομαδικό παιχνίδι, θέλει τουλάχιστον δύο για να ξεκινήσει και να συνεχιστεί. Καθώς, όπως προείπαμε, οι κανόνες δύνανται να αλλάξουν από αυτόν που το εφηύρε, στην περίπτωση που οι συμμετέχοντες βαρεθούν να τρέχουν κυνηγώντας σκιές, ή ανακαλύψουν πως το παιχνίδι είναι στημένο, ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το παιχνίδι, είναι η απόσυρση των παικτών. Όποιος μείνει μόνος, κατά πάσα πιθανότητα, είναι ο ένοχος.

Τι λέτε; Κάνουμε όλοι μαζί ένα βήμα πίσω, μπας και τελειώσει επιτέλους κι αυτό το σικέ παιχνίδι; Αρκετά! Δεν το επιτρέπει εξάλλου ο δικός μας θεσμικός ρόλος!!!