Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος: Το «γουδοχέρι», οι νέοι Βαρβάκηδες και μια οπερέτα

Η δημοσιογραφική πένα μοιάζει μερικές φορές με το γουδοχέρι των γιαγιάδων μας. Πολλά πράγματα μαζί σε ένα γουδί που πρέπει να χτυπηθούν πριν ξεδιαλύνουν και να βγάλουν συνήθως, έναν αηδιαστικό χυλό. Αρκετά όμως από αυτά πρέπει πολλές φορές να εξαιρεθούν προσεκτικά, διότι αν αυτό δεν γίνει, υπάρχει ο κίνδυνος ο «χυλός» να αφορά την άποψη που κατατίθεται παρά την πραγματικότητα που περιγράφεται. Έτσι λοιπόν μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα, το γεγονός πως η Ευρώπη αποσυντίθεται με κρότο, η Ελλάδα υποφέρει κάτω από την μπότα

των Γερμανών δυναστών- και όχι δανειστών και η κυβέρνηση αποπνέει σε κάθε της εκδοχή και έκφανση, ενδοτισμό ανακατεύεται με την ιστορία που εξακολουθούν να γράφουν οι παρέες, την ευρεσιτεχνία που ξύπνησε ξανά από το Ελληνικό δαιμόνιο και τις μνήμες που, δια του πολιτισμού, αντιστέκονται.  

Βλέπουμε λοιπόν Έλληνες επιστήμονες, λαμπερά μυαλά, φωτεινά Ελληνικά πνεύματα να ανακαλύπτουν πράγματα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ή να μετέχουν καταλυτικά στην απάντηση της επιστήμης και του πνεύματος σε όλο  αυτό το «πογκρόμ» με άρωμα πολέμου που στήνουν οι ισχυροί- οι περιστασιακά ισχυροί. Και δεν μπορεί… Το μυαλό μας αιχμαλωτίζει το ερώτημα: Γιατί σχεδόν ποτέ οι «ταγοί» αυτής της χώρας, αντί να την σπρώχνουν στον κατήφορο δεν επένδυσαν σε αυτά τα Ελληνικά μυαλά με την οικουμενική λάμψη;

«Ήταν Άγιος για τους Ρώσους, ο Ιωάννης Βαρβάκης», απάντησε ο Ρώσος συγγραφέας Μαρκώφ  στο Σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή, καθώς ο σημαντικός Έλληνας δημιουργός έβαζε αριστοτεχνικά τις πινελιές του, στο αριστούργημα που αφορά τη ζωή του Μεγάλου Εθνικού Ευεργέτη, που βρίσκεται ήδη στις αίθουσες. Υπάρχουν, σίγουρα και σήμερα, «Βαρβάκηδες», πιθανοί «Άγιοι των Εθνών» μα αυτό το φθαρμένο, μάλλον σάπιο πολιτικό σύστημα το πνιγμένο στο βόθρο του μνημονίου και όμηρο των επιθανάτιων ισορροπιών του, δεν μπαίνει στον κόπο να τους βρει. Δεν το συμφέρει κάτι τέτοιο. Γιατί αυτοί οι νέοι «Βαρβάκηδες» μπορούν να το ξεγυμνώσουν πιο γρήγορα.

Υ. Γ. 1 Δανείζομαι από την πολύ καλή εκπομπή της Λιάνας Κανέλη στον Real FM την ιστορία του 12χρονου «Αφρικανού Αινστάιν» από τη Σιέρα Λεόνε που έφτιαξε από τα υλικά των σκουπιδιών ένα ραδιοφωνικό σταθμό στο πάμφτωχο χωριό του και, αφού τάισε πολλούς ντόπιους από μια «μικρή αυτοκρατορία Μ. Μ. Ε.»  κλήθηκε στο ΜΙΤ της Μασαχουσέτης ως ιδιοφυία. Μοιράζομαι και τον προβληματισμό της Λιάνας : «Μια ιδιοφυία, ή ένας εκκολαπτόμενος μελλοντικός Αφρικανός Δικτάτορας»;

Υ. Γ. 2 Ο Πέτρος Τατσόπουλος : Μου αρέσουν πολύ τα γραπτά του, συμφωνώ και διαφωνώ συχνά με τις απόψεις του. Η δήλωση του στο Crash του Γιώργου Τράγκα δεν είναι παρά η δική του συμβολή σε ένα κοινοβούλιο – οπερέτα, στη σύνθεση του οποίου είχε την ατυχία να μετέχει…