Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος: Ο κόσμος του πατέρα μου και οι απατεώνες πολιτικοί

Ο Πρόεδρος της Βουλής μπλεγμένος σε ύποπτες λίστες, ένας στενός του συνεργάτης αυτόχειρας, αφού εκβιάστηκε από κύκλωμα τοκογλύφων που φέρεται να λειτουργούσε μέσα στο γραφείο του σημερινού τρίτου, τη τάξη, πολιτειακού παράγοντα. Ήταν φίλος και κουμπάρος του, μα δεν τον έσωσε από την αυτοκτονία. Κι ακόμη ο «κ. Πρόεδρος», παραμένει στη θέση του.  Ένας καλοζωισμένος βουλευτής, πρώην υπουργός, υπερπροβεβλημένος από τις πολιτικές αλλά και κοσμικές στήλες, άλλοτε φέρελπις, δεν βλέπει κρίση και φτωχοποίηση της κοινωνίας, αλλά «προσαρμογή

των Ελλήνων στη νέα πραγματικότητα». Κι ακόμη τον ανεχόμαστε… Κι ένας πολιτικός, γόνος ενός κλασικού κεντρογενούς οικογενειακού περιβάλλοντος, που οι αναζητήσεις του τον οδήγησαν στην Ανανεωτική Αριστερά, στηρίζει σήμερα την πιο αιμοσταγή πολιτική επιβεβλημένη από κατοχικές δυνάμεις. Κι ακόμη  τον κοιτάμε με «σεβασμό»…  Την περασμένη Παρασκευή ο υπουργός Υγείας βρέθηκε στα εγκαίνια μιας οδοντιατρικής Κλινικής κάπου στα νότια Προάστια. Μπήκε και βγήκε στα μουλωχτά χωρίς να μιλήσει για τα έργα και τις ημέρες του στο υπουργείο, όπως θα έκανε παλιά. Τώρα τι να πει; Δεν είναι παρά ένας εξαθλιωμένος και αξιοθρήνητος υπάλληλος, των αναιδών υπαλλήλων της Τρόικα…

Από την άλλη ο Πατέρας μου. Ένας 75χρονος θαλασσόλυκος από αυτούς που έχουν το κούτελο καθαρό, την ντομπροσύνη σήμα κατατεθέν, τη σκληρή δουλειά ως μόνη πηγή της προκοπής του και τον πληθυντικό της ευγενείας, σε πρώτη ζήτηση, αν τύχει και βρεθεί στην ίδια ομήγυρη με πολιτικούς,  δικαστικούς, ανθρώπους γενικώς που προσωποποιούν θεσμούς.

Τώρα ακούει τον Πρόεδρο της Βουλής να διαφημίζει τα γεννητικά του όργανα απαντώντας, εκτός θέματος,  σε πολλαπλή  εμπλοκή του σε βρώμικες υποθέσεις. Μαθαίνει για έναν πρώην  υπουργό που κατάπιε ως και τις… κουπαστές και τώρα σαπίζει στη φυλακές – δικαίως- προσποιούμενος τον ημίτρελο. Βλέπει επίδοξους σωτήρες της χώρας πρωταγωνιστές σε σκάνδαλα, εύκολου πλουτισμού. Ακούει σοβαρούς ανθρώπους γύρω του να λένε πολλούς από τους πολιτικούς ταγούς κλέφτες, απατεώνες, προδότες και να διατίθενται να τους τσακίσουν τα παϊδια, αν τους συναντήσουν. Τσαλαβουτάει ακόμη στον αηδιαστικό κρόκο του αυγού του φιδιού το οποίο έσπασε και πάει να μας πνίξει, από το Γκάζι, ως τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Ο μύθος μέσα στον οποίον ζούσε ο τίμιος γεννήτορας μου κατέρρευσε οριστικά. Ο ψεύτικος κόσμος των πολιτικών, αυτών των  σημερινών, που «αξίζουν σεβασμό»  και δεν αξίζουν βία, εξεμέτρησε οριστικά το ζην…

Το θέμα είναι ο δικός μας, αυτός που θα χτίσουμε απάνω στα συντρίμμια του ψευτόκοσμου του ανυποψίαστου πατέρα μου να είναι πιο υγιής, πιο καθαρός, πιο αληθινός…

Φρούδες ελπίδες;