Γράφει ο Δημήτρης Δεμεσούκας: Όταν ήμουνα μικρός…ένα παραμύθι για την ΕΡΤ

Μέρες τώρα προσπαθώ να γράψω κάτι…Κάτι για την ΕΡΤ. Αλλά ήμουν και είμαι ακόμη πραγματικά σοκαρισμένος. Και τα συναισθήματα μου δεν είναι ανάμεικτα. Γι αυτό που νιώθω η έκφραση αυτή είναι απλά γλυκανάλατη. Οργή νιώθω τη μια στιγμή…και την άλλη, ευχαρίστηση. Γι αυτό αποφάσισα να μην τα ξεμπλέξω. Αφού νιώθω και τα δυό, πάει να πει πως είναι εξίσου αληθινά. Γι αυτό θα γράψω δύο άρθρα. Ένα σήμερα για την οργή…κι ένα αύριο για την ευχαρίστηση.

Όταν ήμουνα μικρός…έβλεπα στην ΕΡΤ

Τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα ότι ήταν ο μοναδικός αυθεντικός αλλά όχι ο μοναδικός παραμυθάς. Έκτοτε μπήκαν στη ζωή μου πολλοί- όλοι με την ίδια ενδυμασία, κοστούμι και γραβάτα και το ίδιο φόντο πίσω, αυτό το καφέ έπιπλο. Εξαιρώ το πιο ωραίο παραμύθι και το θυμάμαι γιατί ήταν σχετικά πρόσφατο που μου το είπε ένας κύριος με τα ίδια ρούχα αλλά με φόντο τα γαλαζοπράσινα νερά του Καστελόριζου. Κι όπως γίνεται σε όλα τα παραμύθια τη μια στιγμή με τρομοκρατούσαν με νέα μέτρα για να «είμαι καλό παιδί» και την άλλη μου χάιδευαν τρυφερά τα αυτιά λέγοντας μου ότι όλα θα πάνε καλά… «έρχεται η ανάπτυξη». Πάντως όλα τα παραμύθια είχαν την ίδια επωδό με αυτή του γλυκού Νίκου Πιλάβιου. Ότι αυτοί έζησαν καλά, αλλά εμείς θα ζήσουμε καλύτερα…

Όταν ήμουνα μικρός…έβλεπα στην ΕΡΤ τον «Άγνωστο Πόλεμο».

Τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα ότι διεξάγονται γύρω μου χρόνια τώρα εκατοντάδες άγνωστοι πόλεμοι κι εγώ στη μέση μοιραίο και άβουλο πλάσμα και μερικές φορές θύμα στα διασταυρούμενα πυρά. Πόλεμοι κομματικοί, πόλεμοι εκδοτικοί, πόλεμοι «ιδεολογικοί» με λάφυρο την δική μου ψήφο…και κέρδος την δική τους εξουσία.

Όταν ήμουνα μικρός…έβλεπα μανιωδώς το «Θέατρο της Δευτέρας».

Τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα ότι το θέατρο συνεχίζεται κάθε μέρα. Και την Τρίτη, και την Τετάρτη και την Πέμπτη…Η πρεμιέρα γίνεται κάθε φορά την επομένη των εκλογών, ο θίασος αλλάζει, εμείς χειροκροτάμε, πέφτει η αυλαία…και πάλι από την αρχή.

Όταν ήμουνα μικρός…έβλεπα στην ΕΡΤ το εκπληκτικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

Τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα ότι οι Πόντιοι Πιλάτοι, οι Άννες και οι Καϊάφες είναι πολλοί, είμαστε όλοι μας. Εμείς «νίπτουμε τας χείρας μας» μετά από κάθε εκλογική διαδικασία, εμείς με την ψήφο μας όλα αυτά τα χρόνια τους σταυρώνουμε στο ψηφοδέλτιο αλλά στην ουσία τους παραδίδουμε στα χέρια τα καρφιά για να μας σταυρώσουν εκείνοι και το ξίδι για να μας ποτίσουν, μόλις διψάσουμε.

Όταν ήμουνα μικρός…έβλεπα στην ΕΡΤ, τον Κωνσταντάρα «Μαυρογυαλούρο».

Τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα ότι Μαυρογυαλούροι δεν υπάρχουν. Γκρούεζες έχει γεμίσει ο τόπος.

Όταν ήμουνα μικρός…έβλεπα στην ΕΡΤ το «Λούνα Παρκ».

Τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα οτι ζω σε τσίρκο. Με κλόουν της Βουλής που με κάνουν να γελάω και να ξεχνώ προσωρινά τα προβλήματα μου, με ταχυδακτυλουργούς υπουργούς που εξαφανίζουν μίζες, υποβρύχια, δρόμους εθνικών οδών και πακτωλούς Ευρωπαϊκών πόρων με ασύλληπτη μαεστρία, με μάγους-πρωθυπουργούς που πάντα βγάζουν έναν λαγό από το καπέλο για να με παραμυθιάσουν και με πολίτες- άγρια ζώα που βρυχώνται κλεισμένοι στο κλουβί του facebook αλλά μόλις βγούμε έξω μπροστά στο μαστίγιο του θηριοδαμαστή της εξουσίας εκτελούμε πειθήνια το νούμερό μας.

“Οταν ήμουνα μικρός…έβλεπα στην ΕΡΤ την «Μεθυσμένη Πολιτεία».

Τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα οτι ζω σε ανάλγητη Πολιτεία με μεθυσμένους πολίτες πρώτα από το νέκταρ της χλιδής, των Ευρωπαϊκών κονδυλίων και των δανείων…και τώρα με πολίτες που έχουμε πέσει σε κώμα από το μεθύσι των προηγούμενων δεκαετιών και περιμένουμε απλά να μας τραβήξουνε την πρίζα.

Όταν ήμουνα μικρός…έβλεπα στην ΕΡΤ τη «Γειτονιά μας».

Τώρα που μεγάλωσα οι καλημέρες είναι ελάχιστες, η γειτονιά μας είναι πλέον παγκοσμιοποιημένη, οι κολλητοί φίλοι λίγοι και οι διαδικτυακοί «φίλοι του κώλου»- ένας από αυτούς κι εγώ- αμέτρητοι.

Για όλα αυτά νιώθω οργή που έκλεισαν την ΕΡΤ.

Όταν γεννήθηκα η ΕΡΤ εξέπεμπε, τώρα που μεγάλωσα η ΕΡΤ εξέπνευσε…

Το «μαύρο» στην ΕΡΤ είναι «μαύρο» στις αναμνήσεις μας, «μαύρο» στο παρελθόν μας, «μαύρο» στην ιστορία μας. Κι όταν σβήνουν το παρελθόν σου, δεν μπορείς να σχεδιάσεις το μέλλον σου. Η ΕΡΤ ήταν η σύγχρονη οπτικοακουστική και τηλεπικοινωνιακή ιστορία του τόπου μας. Και δεν της αξίζει το «μαύρο».

Εύχομαι να προλάβω να πω στα παιδιά μου τι ήταν η ΕΡΤ για το συναίσθημα μου. Στάλα δάκρυ δεν έχυσαν που έκλεισε. Λογικό. Θα σπαράξουν στο κλάμα, άμα κλείσει το Nickelodeon…Κι αυτό είναι κρίμα! Όταν μεγαλώσουν, θα καταλάβουν κι αυτά…