Πες, πες το ψέμα…

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΣΕΡΓΙΟΥ

Είδαν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες (συγκλίνουσες από διάφορες πλευρές) ότι ο πρωθυπουργός κ. Α. Σαμαράς σκέπτεται σοβαρά κάποιο είδος «επανίδρυσης του φιλελεύθερου χώρου σε βορειοδυτικό ευρωπαϊκό πρότυπο» και ότι σε αυτή την κατασκευή («θεωρητική», κατ’ αρχάς)  δεν θα είναι μόνος, ούτε θα πλαισιώνεται αποκλειστικά από τους σημερινούς Νεοδημοκράτες. Επιφανή στελέχη του σημερινού ΠΑΣΟΚ

φέρονται στις μεταδοθείσες πληροφορίες να φλερτάρουν με τον πρωθυπουργό ή, έστω, να τον συμπαθούν ως πολιτική προσωπικότητα. Και να σκέπτονται σοβαρά τη συστράτευση μαζί του.
Φυσικά, ο γράφων δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Είναι, όμως, βέβαιος για δύο πολύ σοβαρά δεδομένα: Το πρώτο είναι ότι, ήδη, από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση που διεξήχθη στη χώρα τον Μάιο του τρέχοντος έτους, η ευρωζώνη και τα… μυστήριά της ανασκολόπισαν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό με απεχθή τρόπο. Οι δύο παραδοσιακοί μεταπολιτευτικοί πυλώνες της χώρας (ένας ιστορικός κεντροδεξιός, η ΝΔ, και ένας νεότερος σοσιαλδημοκρατικός, το ΠΑΣΟΚ) σχεδόν διαλύθηκαν, με ποσοστά που ούτε ως τον φοβερότερο εφιάλτη στον ύπνο τους δεν είχαν φανταστεί. Το ΠΑΣΟΚ άγγιξε το 13% (από… 44% στις προηγούμενες εκλογές!) και η ΝΔ το 19% (από 33%). Το δεύτερο δεδομένο, μαθηματικά εξακριβωμένο από πλήθος ιστορικών ντοκουμέντων, είναι ότι δεν πρόκειται για την πρώτη φορά που οι βορειοδυτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις εισέρχονται στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο με τόσο ανάγλυφο και απεχθή τρόπο για να ανακατέψουν τράπουλες…
Είναι γνωστό ότι ο υπογράφων στη στήλη ανήκει στους γραφιάδες που βλέπουν με μεγάλο σκεπτικισμό τον οιονεί δογματικό τρόπο με τον οποίο οι πολιτικοί της χώρας (κατ’ αρχάς, δυστυχώς, οι κεντροδεξιοί….) έχουν προσκολληθεί στα άρματα πολιτικής σκέψης και πρακτικής των βορειοδυτικών Ευρωπαίων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι εντύπωση μου προκάλεσε, προ διετίας, άρθρο κορυφαίου νεοφιλεύθερου διανοούμενου, στο οποίο ο τελευταίος εξυμνούσε ως μέγα… νεοφιλελεύθερο (αν είναι δυνατόν!) τον Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο οποίος άναψε ολόκληρη φωτιά στο Παρίσι τον Μάιο του 1968 για να κάψει το καθεστώς του Ντε Γκολ στο όνομα του μαρξιστικού αναρχισμού… Ας σκεφτεί, μάλιστα, ειδικότερα, ο αναγνώστης ότι: υπάρχουν ανάμεσα στους βορειοδυτικούς διανοητές κλασικοί μελετητές της ιστορικής επιστήμης (θα ξεχώριζα ανάμεσά τους τον μεγάλο Στήβεν Ράνσιμαν), οι οποίοι έχουν επισημάνει τόσο εγκληματικές συμπεριφορές στη στάση των Βορειοδυτικών Ευρωπαίων ειδικώς απέναντι στους Νεότερους Έλληνες, ώστε να κρίνεται απολύτως ετερόκλιτη η πνευματική και πολιτισμική φύτρα των πρώτων, έναντι αυτής των δεύτερων… Τι μπορεί, έτσι, να σημαίνει «επανίδρυση με βάση το βορειοδυτικό ευρωπαϊκό πρότυπο» για τη Νέα Ελλάδα, αν όχι μια αποκρουστική επαρχιοποίηση της χώρας από Αγγλοσάξονες, Φράγκους και Γερμανούς; Και ποιοι κατασκευάζουν, σε ποια εργαστήρια και με τι υλικό ακριβώς τέτοια δογματικά για τους Έλληνες πολιτικά πρότυπα;
Θα μου πείτε, τι ζητάς κι εσύ τώρα… Εδώ τα πάντα σ’ αυτήν τη χώρα μυρίζουν από πολύ καιρό απο